|
De
vraag om het Blok bij het bestuur te betrekken is begrijpelijk, en
kan om verschillende tactische redenen een interessante optie
zijn: de kans dat een deelname de opgang van de partij stopt, en
de weeklacht dat één miljoen kiezers niet
gerespecteerd worden doen verstommen, zijn er twee van.
Toch
zijn er minstens drie redenen van inhoudelijke en praktische aard
waarom het met name voor CD&V/N-VA, de formatie die aan zet
is, hoegenaamd niet evident is op de "uitgestoken hand"
van het Blok in te gaan. Alle drie hebben ze betrekking op de
vraag of met het Vlaams Blok, in haar huidige gedaante, het beter
bestuur waar de veel geciteerde "mensen" om vragen, tot
stand kan worden gebracht.
Het
politieke personeel van het Blok bestaat voor het grootste deel
uit mensen die de voorbije vijf jaar bitter weinig gepresteerd
hebben in het Vlaamse (en het Europese) parlement. Dat heeft onder
meer De Standaard op basis van objectieve criteria, zoals het
aantal vragen om uitleg, het aantal interpellaties of het aantal
voorstellen tot decreet, duidelijk aangetoond in hun beoordelingen
die kort voor de verkiezingen gepubliceerd werden. Dat
Blokmandatarissen geen feitelijke bestuurservaring hebben, kun je
hen tot op zekere hoogte niet kwalijk nemen, maar dat het
leeuwendeel van hun politieke personeel enkel op de stemknopjes
duwt om vervolgens aan de kassa te passeren is een serieus manco.
Met enkele bekwame kopstukken alleen red je het niet als
bestuurspartij: je hebt ijverige denkers en doeners nodig in het
parlement, in de commissies, en in de partij; het Blok heeft nog
altijd te weinig van dat soort mensen. Het is weinig aanlokkelijk
voor een politieke formatie met initiatiefrecht om haar lot te
verbinden aan dat van een partner die niet de minste
geloofwaardigheid bezit op bestuurlijk vlak.
Hoezeer
het Blok zijn veroordeling ook contesteert door allerhande weinig
terzake doende verdachtmakingen die getuigen van weinig respect
voor onze democratische instellingen, de veroordeling is een
zwaard van Damocles dat tot november boven het hoofd van de partij
hangt. Bovendien gaat de Cassatieprocedure eigenlijk alleen over
procedurekwesties; over de grond van de zaak is een omstandig
gemotiveerd oordeel geveld, dat ook door recente propaganda, onder
meer het anti-islampamflet van Rob Verreycken, bevestigd wordt.
Stel dat een politieke formatie met initiatiefrecht nu het
avontuur zou durven aangaan met het Blok, wat gebeurt er dan als
de uitspraak in Cassatie bevestigd wordt? Op dat moment zou een
regerende partij definitief en onomkeerbaar schuldig bevonden zijn
aan racisme, ingevolge een wet die geen anti-Blokwet is, maar een
wet die ons land overeenkomstig het Europees Verdrag voor de
Rechten van de Mens (EVRM) net als elk land dat dit Verdrag
onderschrijft, heeft ingesteld. Die wet schrappen betekent onze
ondertekening van het EVRM opzeggen en uit de Europese Unie
stappen. Wat gebeurt er op zo'n moment? Blijft de regering rustig
bestaan en toekijken terwijl één coalitiepartner
zichzelf even ontbindt en opnieuw uitvindt, en verder niets aan de
hand? Dit is complete politieke sciencefiction.
Wie er
het programma van het Blok voor deze verkiezingen op naleest,
tuimelt van de ene nietszeggende gemeenplaats in de andere, met
nauwelijks concrete maatregelen en - op het refrein na van de
"meer dan 11 miljard euro" die naar Wallonië zou
vloeien en waarvan alle budgettaire heil verwacht wordt - geen
enkele poging tot becijfering: "Het Vlaams Blok wil dat de
politiek zorg draagt voor het leefmilieu", "Het Vlaams
Blok vindt dat de overheid moet investeren in de wetenschap."
Daar kan geen zinnig mens tegen zijn, maar wat daarvoor moet
gebeuren, blijft onnoemelijk vaag. Verder heeft het onderwijs
volgens het Blok vooral nood aan strengere normen in de klas, en
mag een school vooral geen "propagandamachine voor de
multiculturele samenleving" zijn. Aidsbeleid mag niet langer
gekenmerkt worden, zoals dat volgens het Blok nu is, door
"solidariteitscampagnes met seropositieven", en zware
straffen moeten voorzien worden voor mensen die hiv "verspreiden".
Voorts hebben "alleen politieke vluchtelingen uit Europa
recht op asiel" - er zij op gewezen dat dit in strijd is met
de EVRM, en dat ons land zich aan dit voorstel dus niet kan houden
als het dat al zou willen.
Als je
het bijzonder zwakke programma van het Blok naast dat van
bijvoorbeeld CD&V legt, zie je een hemelsbreed verschil, niet
alleen in termen van inhoud en aanpak, maar ook in termen van
degelijkheid, haalbaarheid, becijfering: op basis van de huidige
toestand die telkens kort geschetst wordt, ook met
cijfermateriaal, worden concrete doelstellingen vooropgesteld en
maatregelen om die te bereiken voorgesteld en becijferd. Een
wereld van verschil.
Met
deze drie redenen hou ik mij ver van de grote woorden die over het
Blok gebruikt kunnen worden. Nochtans schuilt ook daar een niet te
verwaarlozen motivatie tegen coalitievorming met het Blok: de
fundamenteel negativistische instelling van het Blok, de nog
steeds discriminerende elementen in hun huidige standpunten en
programma, de ronduit racistische stellingnames uit het verleden
zoals het zeventigpuntenprogramma, waarvan sommige Blok-kopstukken
nog steeds weigeren op een ondubbelzinnige manier afstand te
nemen, het gewelddadige verleden van sommige mensen die ook nu nog
tot de partij behoren, allemaal zijn het feiten die niet in
overeenstemming te brengen zijn met de christen-democratische
waarden van medemenselijkheid, barmhartigheid, naastenliefde. Het
is dan ook het goede recht van CD&V/N-VA om vooraf duidelijk
te maken aan de kiezers dat zij, net als alle overige partijen,
niet met het Blok regeert. Het Vlaams Blok weet dat, zijn kiezers
weten dat, en de kiezers van CD&V/N-VA weten dat. Zich daar
niet aan houden is ook kiezersbedrog. Dat zij die binnen de
christen-democratische achterban voor een Blok-coalitie pleiten
daar eerst eens goed over nadenken.
Wat
betekent het om respect te hebben voor de uitslag van de
verkiezingen? De burger die op het Blok stemt, weet dat dit een
oppositiestem is. Zo beschouwd wil deze burger niet eens een
beleid: deze burger wil klagen. Sommigen onder hen klagen terecht,
wegens sociale problemen, onrecht dat hen werd aangedaan, schrik
die voor hen reëel is. Anderen komen niets tekort, hebben een
goede baan en een gelukkig gezin, maar klagen toch. Mensen met
problemen kunnen geholpen worden; misnoegde, verongelijkte en
zonder reden kankerende mensen kunnen enkel zichzelf helpen. Het
heeft geen zin die laatste groep kiezers naar de mond te praten:
zeg waar je voor staat, toon aan dat het ook anders kan, boek
zoveel mogelijk goede resultaten. Enkel een eerlijk no-nonsense
beleid, dat niet voortdurend stilstaat om zichzelf aan het publiek
te verkopen, maar dat voortwerkt in relatieve stilte en absolute
ernst, komt iedereen ten goede.
Als het
Blok vandaag niet mee onderhandelt over een regeringsvorming,
heeft het dat enkel en alleen aan zichzelf te danken. Pas na de
uitspraak van Cassatie in november, en dan nog enkel wanneer het
zijn zeventigpuntenprogramma en racistisch verleden eindelijk
eenduidig en ondubbelzinnig afzweert, en een geloofwaardige
afvaardiging van actief politiek personeel naar het parlement
stuurt, kan het in de toekomst mee aanschuiven bij
coalitiebesprekingen. Nu niet.
Lieven
Vandelanotte
(De auteur is onderzoeker aan de KU Leuven.)
Overname
uit De Standaard van 16.06.2004 (http://www.standaard.be/)
met toestemming van de auteur.
|
