7,3 op de schaal van Richter

De Fabeltjeskrant

7,3 op de schaal van Richter
Ofwel: een staatsgreepkundige ingreep dringt zich op.

“Doe vooral geen domme dingen.” Onze premier had het ons nochtans zo gezegd. Maar politiek, en kiezen vooral is geen berekende, rationele bezigheid; dat bewees zowel de gemediatiseerde stemtest als de voorafgaande peilingen naar kiesintenties ook. Of vraag nu maar eens waarom CD&V/N-VA tegen alle verkiezingslogica in niet met het Vlaams Blok in zee wil gaan.

Het is duidelijk; de anarchisten die zondagmorgen nog in Gent betoogden dat verkiezingen niets veranderen krijgen slechts deels gelijk. Het beleid zal misschien niet veranderen, de gezichten wel. En met een welgemeende fuck you van de kiezer die uitgekeken raakt op die gezichten, zitten politici nu in zak en as. Dat is het logisch gevolg van onze weegschaaldemocratie met twee (links-rechts) uitersten en een centrum ergens tussenin. Deze verkiezingsuitslag is niet meer dan een correctie van de weegschaal op het gevoerde beleid. Een rechtse politiek vereist rechtse politici.

Laat de strategen maar komen!
Groen! blijkt zich nu te zullen weerhouden van regeringsdeelname. Hopelijk blijven ze ook sterk genoeg om, ingeval van faling bij de vorming van een tri-partiteregering (CD&V-SPa-VLD) en een daaraan gekoppelde faling van de federale regering, te weerstaan aan de druk van het Belgisch establishment (met het koningshuis aan de top) om ‘het vaderland’ te redden. Want een Vlaams Blok-regering zou aan dat koningshuis wel eens spoedig een eind kunnen maken. Laat dat maar over aan CD&V. De zwaarste lasten laten dragen door de sterksten heet dat dan. Dat zij in een coalitie met het Vlaams Blok een versplintering riskeert moet ze er maar bij nemen om haar geliefde monarchie in een (be)geleide opsplitsing van de twee landsdelen toch nog enigszins te redden. Bijvoorbeeld met de oprichting van het koninkrijk Brussel. Is het trouwens niet opgevallen dat het koningshuis afgelopen week bijna dagelijks het nieuws (VRT-journaal) haalt; of is dit echt louter toevallig?

Tenzij natuurlijk dat Groen! als tegenprestatie voor regeringsdeelname, en dus het redden van de Belgische staat, de rollen van de macht omdraait en als kleinste regeringspartner enkel haar programma kan verwezenlijken. Een groen! licht dus voor windmolen in gans Vlaanderen, niet gehinderd door bouwreglementen -en andere procedures. Te verwezenlijken vòòr het einde van de legislatuur en mèt de opheffing van de vrijmaking van de energiemarkt. Dit om maar te beginnen.

Ondertussen toont SP.a zich een slechte verliezer met natrappen. Alszou de opgang van het conservatieve kamp te wijten zijn aan agalevs/groen!s weigering om één groot progressief front te vormen met haar! Dat was gisteren te horen. Vandaag is er de rekening gemaakt, en wat blijkt SP.a - Groen! zou samen het grootste kartel geweest zijn! Mis, tweemaal mis. Ten eerste zouden heel wat Groen!-kiezers (waaronder ikzelf) niet op dergelijk kartel gestemd hebben. Ten tweede: het is niet Groen! dat weigerde een progressief kamp te vormen, het is SP.a dat weigerde of naliet progressief te zijn.
Dat heeft met het beleid te maken, waar de socialisten deel van uitmaken/uitmaakten. Van die groene enkeling in de Vlaamse regering wil ik zelf niet spreken. Vandaar ook dat de enige voorwaarde waaronder Groen! kan deelnemen aan een regering is dat er een totaal links-progressief beleid komt. Het lijstje is gekend: stoppen én ongedaan maken van privatiseringen (energie, post, NMBS,...),...

VLD gaat ondertussen door op hetzelfde elan. Verder de dieperik in dus. Zij is bereid in een regering te stappen die de belastingen verlaagd en geeft zichzelf bij monde van de premier nòg eens drie jaar de tijd om het Blok te stoppen! Begrijpen wie begrijpen kan. Dat liedje hoorden we immers verleden jaar ook, maar plots blijkt het selectief geheugen van de premier hem ter hulp te snellen. Vraag is echter of hij nog drie jaar tijd krijgt? Dat hangt niet enkel af van zijn eigen verhoopte Europees zitje, of van CD&V, maar ook van de strategie van het Vlaams Blok zelf. Wie weet organiseren ze wel een Mars op Brussel, Mussolini achterna. Bovendien, zij zijn in staat best nòg twee of drie jaar te wachten tot de volgende verkiezingen, om dan met een échte monsterscore voor de dag te komen. Of dacht u dat hun resultaten nu reeds angstaanjagend waren? Wanneer men steevast nalaat die discussie te voeren welke essentieel is ter verdediging, bestendiging, en of verbetering van de democratie -los van de eigen persoonlijke mening- waarvan het ‘migrantenstemrecht-debat’ slechts een exemplarisch voorbeeld is, zal het snel gedaan zijn met elke vorm van democratie.

In elk geval, de uitslag is er een van: er moet iets gebeuren. De laisser faire, laisser passer-politiek, niet enkel op moreel vlak ten aanzien van het Vlaams Blok door haar politiek (het migranten/vluchtelingendiscours) schaamteloos achterna te lopen, maar ook op sociaal-economisch vlak met het ‘wij-staan-machteloos-als-we onszelf-niet-nog-méér-verkopen’-credo, te horen bij het zoveelste failliet van een bedrijf of om de zoveel afdankingen die we dagelijks te slikken krijgen. Dat moet stoppen. Wie er in tijden van al dan niet fictieve en of gecreërde onzekerheid en angst in slaagt een beleid te voeren waarin haar wetgeving al na amper één jaar onwerkbaar blijkt (euthanasie), dan eens na enkele weken wordt aangepast (verkeersboetes), dan weer op voorhand geen oplossing kan bieden (nachtlawaai Zaventem), of gewoonweg zelfs voor financiële belastingsexperts te onduidelijk/amateuristisch is (fiscale amnestie), en van dit laatste zelf een paradepaardje maakte, die verdient slaagt. Meer nog, wanneer dit mediatieke beleid er prat op gaat dat ze zelf goed bezig zijn én dit blijven volhouden, dan verdienen ze een zware afstraffing.

Vergis u niet; dit is wel degelijk schoktherapie. België beleeft eens te meer een politieke aardverschuiving. 7,3 op de schaal van Richter. Of ook dit maar een voorschok is? De kiezer heeft duidelijk gekozen. Hij reflecteerd nu zijn angst en zijn (werk-)onzekerheid weer op de politici die hij -blijkbaar niet gestoord door die onzekerheid- elke dag glunderend zag verschijnen op zijn tv-scherm en netvlies.
Is deze afstraffing voor hun, zelfverklaarde democraten, nu niet zwaar genoeg, dan komt ze de volgende keer wel.

Zo zal de balans in de weegschaalpolitiek telkens heen en weer omslaan. Opvallend is trouwens de grote schommelingen waarin dit gebeurt. Dalen of stijgen met vijf% of meer. Een vraag waar politologen en andere wetenschappers zich beter eens mee bezig zouden houden i.p.v. spelletjes op te luisteren is, waarom telkens die afwijking naar rechts? Of die neiging naar het verlangen van een sterke, zelfs dictatoriale man/ploeg?

Het is nog vroeg:
Om hypothesen te maken; conclusies te trekken; resultaten te verwachten;...
maar, een staatsgreepkundige ingreep dringt zich op. Tijd voor een vernieuwde kieswetgeving? Is het geld van kamp verandert en kan Vlaanderen zich vreedzaam van België ontdoen? Hoe groot is de bereidheid daartoe of komt er een nieuwe restauratiebeweging op gang? U leest het ongetwijfeld ooit nog in ... De Fabeltjeskrant.

arch/ive/ief (2000 - 2005)