arch/ive/ief (2000 - 2005)

Arbeider vs Bediende? Tous ensemble..


“Het is er de moment niet voor; tijden gaan slecht”, horen we zeggen.

Het wordt misschien eens tijd dat de vakverenigingen hun eigen agenda bepalen i.p.v. steeds achter de feiten aan te lopen, zoals we hier eerder mochten horen, toen de regering eenzijdig besliste bepalingen voor seizoensarbeid te versoepelen.
De eenstemmigheid dan wel ‘machteloosheid’ zowel bij politici als vakbonden, omtrent de huidige economische realiteit, en de ‘nodige maatregelen’ ter ‘verbetering’ van die realiteit, kunnen alleen uitdraaien op een verdere en steeds diepere uitholling van het statuut van de werknemer in zijn geheel, los van het feit of deze arbeider dan wel bediende is.

Draait de verontwaardiging over de versoepeling van seizoensarbeid nu vooral rond de genomen maatregelen (lagere lonen=goedkopere arbeid=meer werk), of over de manier waarop ze zijn genomen (zonder overleg)? We hebben immers onlangs ook gezien hoe -ondanks fel vakbondsprotest- dienstencheques de zorgsector zijn binnengeloodst. Wat volgt, de bouwsector? Ook daar is immers analoog met de seizoensarbeid op grote schaal veel kleinschalig zwartwerk te vinden...

De noodzaak is er dus deze gelijkschakeling/afschaffing onverwijld op te eisen.

Ook om te vermijden dat bij een volgend economisch voldongen feit delegee’s luidkeels ‘tous ensemble, tous ensemble’-roepend door de straten zouden trekken. Niet dat ze dat niet mogen; het feit echter dat dat gebeurt wijst niet alleen op het gebrek aan solidariteit binnen de werknemersorganisaties, maar ook tussen haar leden onderling.
Pas wanneer de gelijkschakeling over de gehele lijn doorgetrokken wordt is de voorwaarde tot solidariteit geschapen.

Bovendien zullen enkel door de gelijkschakeling/afschaffing van het arbeider/bediende-statuut te bekomen de vakverenigingen zowel hun belang als nut voor de toekomst veilig stellen. Zoniet worden ze verder opgeslorpt door het neoliberale beleid.

Maar wringt niet daar het schoentje; dat juist bedienden (binnen de vakverenigingen) beslissen of dergelijke eis op de agenda wordt gezet, en dat zij deze stap als identiteitsbedreigend ervaren? Immers u bent pas wat u bent wanneer u zich kunt meten tegenover de ‘andere’, als er een vergelijking van het verschil mogelijk is.

Het gelijkschakelen/afschaffen van het arbeiders/bedienden-statuut staat gelijk met het doorbreken van traditie. Dit kan enkel wanneer de tijd er rijp voor is, wanneer de traditie niet opgewassen is tegen de noden van de tijd. Nu dus, maar misschien moeten de vakverenigingen eerst (zo goed als) volledig ophouden te bestaan, opgeslorpt door het beleid, vooraleer ze zelfverzekerd hun plaats in de samenleving, samen met die van haar leden, weer volwaardig kan opeisen. Arbeiders en bedienden = samen werknemer.