arch/ive/ief (2000 - 2005)

Onder de loep

Bij de lezersbrieven zat een interessante oproep (van R. Debbaut) naar de redactie van de krant zelf. “Misschien moet DS de week vòòr de verkiezingen een lijst publiceren van de mensen op wie we zeker niet moeten stemmen, omdat ze ons toch niet gaan vertegenwoordigen.” Reden voor de oproep is dat de man bij god niet zou weten op wie hij moet, of zou moeten stemmen. Hij voorspelt een fikse electorale vooruitgang voor het Vlaams Blok, en wijst als oorzaak de beschuldigende vinger naar de traditionele partijen die: leugens opstapelen, afspraken niet nakomen, valse beloften maken, ..., met als hoogtepunt de dubbele kandidaatstelling, “waardoor de parlementen vol zitten met lieden voor wie niemand gestemd heeft”.

Terechte kritiek. Hoewel die dubbele kandidaatstelling deels te verklaren valt uit plat populisme is ze voornamelijk te wijten aan de gebrekkige democratische structuur van dit Belgenland.

En wil het nu lukken, een bladzijde verderop staat een artikel van de hand van Peter De Graeve (rechtshistoricus en doctor in de wijsbegeerte), onder de titel: Stop het lafhartige surrealisme’. Hij geeft af op twee ‘pro-Belgische’ bewegingen, B Plus en het Brussels Manifest, welke zich onlangs gekant hadden tegen het Vlaams-nationalisme. Zeggende dat ze daardoor ook gekant zijn tegen de democratische Vlaamse eis tot zelfbestuur.

“Beide drukkingsgroepen (B Plus, gesticht door ex-agalev-senator Ludo Dierickx en gesteund door o.a. Benno Barnard en Geert Van Istendael; het Brussels Manifest, gesticht door Dieter Lesage en gesteund door o.a. Stefan Hertmans en Jan Hautekiet) halen hun reden van bestaan en de brandstof voor hun politieke acties uit een diepe afkeer voor het extremisme van het Vlaams Blok” , zo staat er te lezen. Inderdaad het Vlaams-nationalisme heeft zich in het verleden al eens bezondigd aan 'extremistische uitwassen' en de kans is groot dat dit nu met het Vlaams Blok nog eens gebeurd.
Maar, en of de Vlaamse ‘verzuchtingen’ zoals voorgesteld in het artikel gerechtvaardigd zijn, of zelfs democratisch wil ik mij (nog) niet over uitspreken, ze zijn in elk geval aanvaardbaarder dan de demagogische praat van het Vlaams Blok (noord -zuid transfers) die een zelfstandig Vlaanderen mogelijk moeten maken, maar daar gaat het in werkelijkheid niet om.

In de eerste plaats, hoe staat dit Vlaams-nationalisme er werkelijk voor? Een ruwe schatting. Het Vlaams Blok behaalt wat? 800 000 stemmen, plus de 2 à 300 000 N-VA kiezers maakt 1 100 000, neem 1 200 000. Op 4 000 000 Vlaamse kiezers is dat in ons infantiel democratisch denkvermogen (de meerderheid wint) bijlange niet voldoende, en al helemaal niet wanneer we dat nog eens uitsmeren over de 7 500 000 Belgische kiezers. Bovendien zijn een meerderheid van de stemmen voor het Vlaams Blok niet direct nationalistisch getint, wat men bij de N-VA wel kan zeggen. Dé vraag dus voor de toekomst is niet zozeer wat het Vlaams Blok voor ‘Vlaanderen’ kan doen, maar wel wat de N-VA, en meer specifiek haar kartelpartner CD&V kan doen. Daar zit trouwens nog een grote ongerijmdheid waar we ook later op terugkomen; gezien haar historische banden met het koningsgezinde België, kan de N-VA een wig drijven tussen de royalisten en de meer Vlaamsgezinde katholieken binnen de CD&V?

Maar zoals gezegd, daar ging het artikel niet om. Op het einde ervan lezen we: “In de voetsporen van Jean-Luc Dehaene en Louis Tobback, zijn zowel in CD&V als in SP.A politici aan de slag die de uitdaging van de grote Europese samenleving, en de plaats van de Vlaamse democratiseringsbeweging daarin lijken te (willen) begrijpen.”
De auteur beschuldigt -misschien terecht- de twee groepen ‘’een ronduit reactionaire politieke agenda te volgen”, maar is in wezen even reactionair te noemen. Want even daarvoor verklaarde hij: “...dat de komst van de grote Europese democratie de onaangepaste structuren van het pseudo-federale België onafwendbaar verder zullen aantasten”. En met die ‘onaangepaste structuren’ bedoeld hij het ook hier weer onuitgesproken probleem bij een al of niet opsplitsing van het Belgische grondgebied, namelijk het voortbestaan van de monarchie.

In een recent verschenen publicatie (berichtgeving TV1-journaal) stellen pro-royale auteurs namelijk dat juist de verdere (politiek-gecontroleerde) opsplitsing van België de enige garantie is voor het voortbestaan van het koningshuis (in het Europa van de regio’s). Misschien wordt Brussel dan een soevereine stadstaat met een koning aan het hoofd?

Bovendien zal elke kritische stem wel moeten erkennen dat Europa verderaf van democratie staat dan ooit tevoren. Zo ook zal een onafhankelijk Vlaanderen geen garantie zijn op democratie; niet met het Vlaams Blok, maar evenmin met andere partijen. Dit ligt niet aan de uitbreiding van Europa, of aan de vermeende democratische eisen van een regio, dit ligt aan wat wij democratie voorhouden te zijn.