Nepal: 'No friendly fire please!'

'No friendly fire please!' was de kop van een artikel in 'The Kathmandu Post'(TKP) van 5 april 2004, waarin de verkoop van Belgische wapens aan Nepal werd gehekeld. Het 'Royal Nepal Army'(RNA) ontving dit jaar 5500 Minimi's M249 van Belgische makelij. De soldaten zijn tevreden over hun nieuwe speeltjes die 1000 rounds/minute kunnen afvuren binnen een straal van 1 kilometer. Dergelijke wapens schijnen ideaal in de strijd tegen de rebellerende anti-monarchistische maoisten en zijn vooral geschikt voor golf- en luchtaanvallen. Maar het gevaar om onschuldige burgers neer te maaien in bossen, velden en dorpen blijft algemeen. Reeds verscheidene plattelandsbewoners verloren het leven tijdens het verzamelen van veevoeder.
De auteur S. Phuyal besluit in zijn artikel in TKP: 'Nu dat verschillende burgers gedood zijn, zouden alle partijen er moeten bij stilstaan dat vriendelijke wapens niet kunnen ontworpen worden. Merk op: deze oorlog kan eindeloos doorgaan, het brengt ons nergens. Dus laten we deze dodelijke wapenrace stoppen. En ook deze verdoemde oorlog die een hoge tol eist van onze economie en ons allen zachtjes de dood in wiegt.'

De oorlog in Nepal eist een groot aantal doden. Meer dan 8000 mensen zijn gedurende de acht jaar van maoistische rebellie om het leven gekomen. De meeste slachtoffers zouden maoistische strijders zijn die de Nepalese constitutionele monarchie willen vervangen door een republiek. Opmerkelijk is dat het dodentol sterk is gestegen met de introductie van Belgische FAL submachine-guns, US M-16s en Britse helikopters. Het heeft bovendien het aantal burgerslachtoffers enorm doen toenemen.

Het is hoog tijd dat de wapenleverende landen zoals Belgie, UK, US, India en China zich diep bezinnen over hun lucratieve handel. De wapens die geleverd worden aan het RNA vallen al snel in handen van de maoisten, wat de gewapende strijd alleen maar aanwakkert. De rebellen gebruiken de wapens ook tegen de lokale bevolking -voornamelijk dorpelingen- om hen tot participatie aan hun strijd te dwingen. Maar ook het leger maakt zich schuldig aan het bewust uitroeien van burgers die 'sympathiseren' met de rebellenbeweging.

Ondertussen is het meer dan duidelijk dat er geen sprake meer is van een 'prille democratie' in Nepal. Sinds koning Gyanendra op 4 oktober 2002 de uitvoerende macht op zich heeft genomen wordt het land overspoeld door een golf van repressie. Momenteel vinden dagelijks protestacties plaats -vooral in de hoofdstad Kathmandu- om de koning ertoe aan te zetten het democratisch proces te herstellen. Honderden tot duizenden mensen komen op straat. De meesten behoren tot de vijf belangrijkste (voormalige) politieke partijen die momenteel een alliantie hebben gevormd: Nepali Congress Party, Communist Party of Nepal-United Marxist/Leninist (CPN-UML), People's Front Nepal, Nepal Workers and Peasant Party en Nepal Sadbhavana Party. Zij hebben de steun van de Nepalese federatie voor journalisten (FNJ), studentenbewegingen, advokaten, schrijvers, artiesten, mensenrechtenorganisaties e.d. Hoewel de demonstraties meestal beginnen met vredevolle zit-acties -soms bijgewoond door internationale observatoren- raken de gemoederen vaak verhit, met straatrellen en gevechten met de ordehandhavers tot gevolg. Er is een stijgend aantal klachten over veiligheidsagenten die de demonstranten gewelddadig provoceren. Politie viel onlangs een studentenhome binnen terwijl de jongeren hun examens instudeerden en vuurde 'per ongeluk' traangas in het Model Hospital in Kathmandu. Tijdens de demonstraties raken velen (zwaar) gewond door het gewelddadig optreden van de speciaal opgerichte veiligheidstroepen. Een groot aantal mensen wordt opgepakt en afgevoerd naar het Nepalees Food Corporation Stadium, waarin men soms met 1500 tegelijk wordt vastgehouden zonder water of voedsel.

De koning gaat verder met het houden van burger-recepties doorheen het land, welke door de Nepalese televisie als bijna enig nationaal politiek item worden uitgezonden. Ondertussen wordt de sfeer op straat grimmiger. De bijna twee jaar durende repressie van de monarch zit de Nepalezen hoog. Maar ook aan de maoistische strijd moet een eind komen. Dorpelingen aanvaarden niet langer de gedwongen deelnames aan maoistische meetings, trainingen en optochten, de geizelingen en kidnappingen. Soms gaan ze over tot moordende wraakacties op de rebellen. De TKP berichtte op 5 april 2004 over zeven doodgeslagen maoisten in Kanchanpur District nadat ze dorpelingen hadden verplicht deel te nemen aan een meeting van de maoistische 'All Nepalese Peasant Association'(ANPA). Dergelijke acties leiden dan weer tot een angstpsychose bij de dorpelingen en tot een vlucht naar naburige steden om weerwraak te ontlopen. De algehele landstakingen (geen open winkels, geen transport) die door de rebellen worden opgelegd en hun sluitende wegblokkades brengen de economische situatie van vele Nepalese families schade toe. Op sommige plaatsen (zoals Dipayal) ontstaat er zelfs voedselschaarste.

In een editioriaal bericht 'Power to the People' in de TKP van 8 april 2004 werd het ongenoegen van de burgers over de huidige politieke situatie duidelijk weergegeven:
'...The soil has demanded sacrifices from the people once again. People can't remain silent spectators for long while their rights are being abducted. In fact, no one, who aspires to live a dignified life, and who wants to ensure freedom and rights to the future generation of this country should remain silent. All of us should crusade against regression to reclaim the rights of the people through non-violent and peaceful means.

The reigning Shah Dynasty enjoys the glorious history of handling over the power to people peacefully. Late King Birendra agreed for national referendrum in 1979 and handed over executive power to people's representatives in 1990. This has established the late King as the most democratic king ever in history.

It is highly recommended to King Gyanendra to emulate the understanding and gentleness of his brother and hand over power back to people's representatives.

The King and the democratic forces should then bring the rebels to the table for a peaceful resolution of the conflict, recognizing their invaluable efforts to instill awareness for an egalitarian society and expectation for a just system.

The Maoists must have also learnt their lessons from the eight-year long tiresome war, which shows no signs of conclusion. They will do well to reconsider their stance and come to mainstream politics, contributing to the wellbeing of the people. Let's all work together to empower people to help them become architects of their own destiny.'

Laat het duidelijk zijn: de Nepalese bevolking zucht naar vrede en een democratisch politiek systeem. De vraag naar buitenlandse wapens is daarbij onbestaande!

Lees meer: 'Another dirty little US war in Nepal?' - Asia Times Online
http://www.atimes.com/atimes/South_Asia/FB05Df01.html

arch/ive/ief (2000 - 2005)