arch/ive/ief (2000 - 2005)

De mails volgen elkaar in snel tempo op, de vorige is nog niet verteerd of de volgende staat al klaar om zwaar op jullie maag te liggen. Ons bioritme is volledig verstoord door thesissen en andere ongemakken: de vorige mail liet wat op zich wachten (‘se demoró’, zoals men dat hier zo treffend weet te formuleren), dit exemplaar is er dan weer wat vroeg bij. De gebeurtenissen volgen elkaar dan ook in snel tempo op, we kunnen niet achter de feiten aan blijven lopen. 6 regels geschreven en nog niets zinnigs gezegd: ons wenkt een baan bij de Europese Commissie.

Beginnen doen we op algemeen verzoek opnieuw met een duik in het verleden. 7 mei zijn we vandaag, een datum die bij iedereen wel een belletje moet doen rinkelen. In 1954 versloeg het Vietnamese volksleger de Franse bezetters bij Dien Bien Phu. In 1839 stierf, op een dag zoals vandaag, de Cubaanse dichter José Maria Heredia. Om in dezelfde sfeer te blijven: zijn Chileense collega Gabriela Mistral zag exact 50 jaar later op alweer een 7 mei het levenslicht. Dat jullie het niet meer vergeten.

Eigenlijk zouden we deze mail wijden aan de diplomatieke strubbelingen die ontstaan zijn tussen Cuba en Mexico na de 1 mei-speech van Fidel, maar andere en dringendere zaken vragen onze aandacht. Bovendien wordt de soep nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend, ze blijkt zelfs te koelen zonder blazen. De diplomatieke storm is alweer wat geluwd, beide partijen zijn druk bezig olie op de golven te kappen. Op overdreven gebruik van spreekwoorden staat vooralsnog geen gevangenisstraf, laat ons tijdig iets weten indien dat zou veranderen.

Gisteren, 6 mei, maakte de heer Roger Noriega, pion van de maffia uit Miami in de Bush-administratie, de plannen van de Amerikaanse regering bekend om de omverwerping van het communisme in Cuba wat te versnellen. Dat was dringend nodig: 45 jaar is niet niks, bovendien zijn er verkiezingen in zicht en, zoals George Walter zich vermoedelijk nog herinnert, winst in Florida kan wel eens van doorslaggevend belang blijken. Nieuwe maatregelen dus, hoewel het eigenlijk om oude wijn in nieuwe zakken gaat. Kennedy en Eisenhower konden we tenminste geen gebrek aan originaliteit verwijten

Goedkoop zijn de nieuwe plannen niet: de volgende 2 jaar zal maar liefst 59 miljoen dollar besteed worden aan het uit het zadel wippen van Fidel. Wedden dat ze dat daar in Washington begroten als ‘ontwikkelingshulp’? Waar worden die centen zoal aan besteed?

Ten eerste wordt er een internationaal fonds gecreëerd om inwoners van andere landen ertoe aan te zetten om naar Cuba te reizen en hulp te bieden aan de Cubaanse dissidenten. Waarde vrienden, informeer jullie! Dit kan een uitgelezen kans zijn om jullie komende Cuba-reis terug te laten betalen door de Amerikaanse overheid!

Vervolgens gaan er beurzen uitgereikt worden om zorgvuldig geselecteerde Cubanen te laten studeren aan universiteiten in de VS en enkele Latijnsamerikaanse landen. Met andere woorden: het intellectuele niveau van de Cubaanse contrarevolutionairen is zó laag dat er dringend wat geld moet vrijgemaakt worden om het op te krikken.

Er worden in de toekomst dollars beschikbaar gesteld om Cubaanse jongeren, vrouwen en zwarten te steunen in hun strijd voor democratische rechten. Ironisch genoeg, zo merkte de ‘Granma’ fijntjes op, is dat geld afkomstig uit het land van de Ku Klux Klan.

Er worden meer middelen geïnvesteerd in de anti-Cubaanse propagandamachine. Iedereen moet weten dat Cuba de mensenrechten niet respecteert, dat het zich schuldig maakt aan spionage en dat het subversieve activiteiten organiseert tegen democratisch verkozen regimes. Zo staat het in de 450 bladzijden tellende tekst die het Witte Huis gisteren publiek maakte. Valt het dan niemand op dat die beschrijving eerder op gaat voor de VS dan voor eender welk ander land?

18 miljoen dollars gaan naar de contrarevolutionaire TV- en radio-uitzendingen vanuit Miami. Tot nu toe kon je die in Cuba niet ontvangen (de zenders worden gestoord), maar binnenkort zal een speciaal daarvoor uitgeruste C-130 ervoor moeten zorgen dat de transmissies toch doorkomen. Hopelijk spelen ze een paar goede films.

Er komen weer nieuwe beperkingen op het geld dat uitgeweken Cubanen doorsturen naar hun achtergebleven familieleden. Vanaf gisteren mag er enkel nog geld opgestuurd worden naar de directe familie: grootouders, kleinkinderen, ouders, broers, zussen, kinderen en vrouwen (het meervoud van die laatste categorie komt uit de Granma). Ooms en tantes behoren sinds kort niet meer tot de familiekring.

Er mag geen geld meer doorgestuurd worden naar achtergebleven familieleden die lid zijn van de Communistische Partij. Dat heb je met die Cubaanse ‘Politieke vluchtelingen’. Ze zijn net ontsnapt aan de klauwen van de Castristische Dictatuur, komen half dood toe in de VS, en wat is het eerste dat ze doen? Geld opsturen naar achtergebleven communisten. Wij kunnen er geen touw aan vastknopen, maar naar het schijnt is de mastworp van George onovertroffen.

Cubanen uit de VS mogen slechts om de 3 jaar terug naar Cuba reizen, terwijl dat voorheen om het jaar was. Als reden voor hun reis mag enkel een bezoek aan de hierboven beschreven ‘directe familie’ opgegeven worden. Het bedrag dat ze dagelijks tijdens hun bezoek mogen uitgeven wordt beperkt van 164 tot 50$. Er zullen ook ‘verdoken’ maatregelen genomen worden tegenover derden die geld van uitgeweken Cubanen naar Cuba transporteren. Cubanen die daarentegen stoppen met geld overmaken, zullen beloond worden.

Er zal onderzocht worden of artikel 3 van de wet Helms-Burton (het artikel dat de VS toelaat buitenlandse bedrijven die handel drijven met Cuba voor de rechter te slepen, een artikel dat tot nu toe nog niet werd toegepast) economische hinder zal veroorzaken voor de VS, en of die hinder opweegt tegen de versnelde val van het communisme in Cuba. Bovendien zal artikel 4 van dezelfde wet, dat stipuleert dat buitenlandse investeerders in Cuba de VS niet meer binnen mogen, strikter toegepast worden.

De Cubaanse regering legt er de nadruk op dat deze maatregelen , en nog enkele andere, genomen worden op een moment dat de kosten voor voeding en transport in de wereld de pan uit swingen, dat de prijs van de suiker op de wereldmarkt in elkaar gestort is en de olieprijs boven de 40$ per vat gestegen is. De tactiek van de VS blijft al jaar en dag dezelfde: men wil het Cubaanse volk uithongeren tot het zich tegen zijn leiders keert. Voorwaar een nobel streven.

Reden genoeg voor verontwaardiging, maar laten we toch even wat ruimte maken voor enige nuance. Net als de Mexicaanse diplomatieke soep zal ook deze stoofschotel van de Bush-administratie niet zo heet gegeten worden als hij wordt opgediend. Heel wat van de aangekondigde maatregelen zullen hoogstwaarschijnlijk dode letter blijven. Zo bestond voorheen al een beperking die uitgeweken Cubanen slechts 1 maal per jaar naar Cuba liet terugreizen, wat sommigen er niet van weerhield tot 3 keer per jaar op bezoek te komen. Cubanen, uitgeweken of niet, hebben nu eenmaal een aangeboren zesde zintuig dat hen toelaat allerhande regeltjes op de meest onwaarschijnlijke manieren te omzeilen. Bush danst ook op een slap koord: enerzijds wil hij de Cubaanse maffia paaien, anderzijds moet hij opletten dat hij het overgrote merendeel van de Cubaanse emigratie (mensen die enkel rustig hun maandelijkse ‘remesa’ willen doorsturen en niets moeten weten van hun extreem-rechtse landgenoten) niet tegen zich in het harnas jaagt. Eigenlijk draait het allemaal vooral om die 59 miljoen dollar. De Cubaanse contrarevolutie op het eiland zelf mag dan al een lucratief handeltje zijn, de kruimels die men hier bij elkaar raapt zijn niets vergeleken met de miljoenen die de broodheren in Miami in hun zakken laten verdwijnen. De Cubaanse contrarevolutie in Miami bestaat grotendeels uit een geldverslindende bureaucratie. Zo heeft een commissie 6 maanden moeten vergaderen om tot de hierboven beschreven voorstellen te komen. Wij hadden die maatregelen op een halve dag kunnen bedenken. Voor de helft van de prijs. Dit mag als een sollicitatie beschouwd worden.