arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wij kunnen nog geen sluitende cijfers geven, daar die cijfers niet federaal worden verzameld maar in de verschillende beroepscentrales. Men gaat eigenlijk pas definitieve cijfers hebben op het ogenblik dat de uitslagen er zijn. We deden toch al een rondvraag in de gewesten, in Vlaanderen, en daaruit blijkt dat er in het algemeen een stijging is. We zouden 5% meer kandidaten hebben in zogenaamde traditionele sectoren en 8% meer in de dienstensector en de social-profit. Het aantal bedrijven waar sociale verkiezingen sociale verkiezingen wordt georganiseerd is met 10% gestegen, voor zover wij daar nu al een zicht op hebben.

En heb je een verklaring voor die stijging, omdat men ons toch voorspiegelt dat mensen zich minder organiseren en engageren. Men heeft het steeds over de 'individualisering' , maar jullie cijfers geven toch aan dat er iets anders aan de hand is.

Ik denk dat er in aantal sectoren waar vroeger absoluut geen interesse was voor syndicaal werk nu wel mensen syndicaal actief zijn. In de ITC sectoren is dat zeer opvallend, en dat heeft natuurlijk te maken met de crisis in de sector. Maar ook de gebeurtenissen op Ford bijvoorbeeld maken dat mensen de nood voelen om zich in een vakbond te organiseren.

Wij hebben een eigen jongeren werking, ABVV-jongeren, en die zeggen dat ze nu spontaan nieuwe leden krijgen en dat terwijl ze het de afgelopen jaren zeer moeilijk hadden. Blijkbaar is er terug een groeiend bewustzijn naar de nood op organisatie. Misschien leven de mensen wel een stuk individueler dan vroeger, dat blijkt toch uit onderzoeken, toch blijkt het besef te groeien dat je alleen niet opgewassen bent tegenover je patroon.

Maar ook dat verhaal gaat toch in tegen de maatschappelijke tendensen, of tenminste zoals men ons die in de media voorspiegelt.

Ja maar als je kijkt naar een aantal nieuwe beweging, neem nu de anders-globalisten, die hebben een enorme aantrekkingskracht op jongeren. Die jongeren beschouwen de vakbond een beetje als een oude dinosaurus. Eens die mensen in het arbeidsproces terecht komen zien die jongeren dat ze alleen niets te betekenen hebben en gaan ze zich bij een vakbond aansluiten en organiseren. De vakbonden hebben ook wel hun oude imago afgelegd van mensen te zijn die altijd en alleen maar “neen” zeggen. Op een aantal punten denken we mee, neem nu de begeleiding van werklozen waar we als vakbonden toch een grotere rol willen spelen, ...

Ook de Europese uitbreiding speelt mee, ik zou dat misschien niet mogen zeggen, want als ABVV zijn wij voor die uitbreiding, maar we zien toch dat heel veel mensen daar schrik van hebben. En dat is terecht hé, men heeft echt wel schrik van mogelijke sociale dumping, en dat drijft mensen misschien ook wel naar de vakbond als een instrument om daar iets aan te doen.
Maar dat zijn maar persoonlijk indrukken, het zou interessant zijn moest daar onderzoek naar gebeuren. Het gaat inderdaad in tegen die tendens van het toenemende individualisme. Bij het begin van de oorlog tegen Irak zagen we ook al hoe spontaan duizenden mensen op straat kwamen, mensen die niet meteen tot de één of andere organisatie behoren. Men zegt wel dat er meer individualisme is, maar ik vraag me af of dat echt wel zo is, als het erop aankomt willen de mensen blijkbaar samen hun stem laten horen.

Hoe verklaar je dan dat daar omgekeerde berichten de wereld werden ingestuurd, 20% minder kandidaten klonk het nog enkele weken geleden in De Morgen

Ik weet het eigenlijk niet. Mevrouw Meyer heeft zelf toegegeven dat ze uiteindelijk maar twee van die sociaal secretariaten had gecontracteerd. Dat waren zeker niet de grootste secretariaten die bovendien ook niet de grootste bedrijven begeleiden. Dan krijg je natuurlijk zeer partiële cijfers.

Enkele dagen later heeft FD-works precies de omgekeerde resultaten bekend gemaakt. Op Radio 1 bleek ook al dat verschillende sociaal secretariaten totaal uiteenlopende cijfers hadden.

Hoe komt dat dat allemaal zo moeilijk loopt om daar cijfers over te krijgen, in 2004 zou je verwachten dat dat eenvoudig moet kunnen gaan.

Dat is eigenlijk altijd zo hoor. Men vergelijkt dat met de politieke verkiezingen die tegenwoordig vlot via de computer verlopen zonder veel problemen, maar hier loopt dat via de delegatie. Dat is een situatie die historisch gegroeid is en ook te maken heeft met syndicale controle op die verkiezingen.

In een persbericht van het ACV las ik dat er nog meer dan 200 gerechtelijk procedures aanhangig zijn, is dat normaal?

Ik zou dat een moeten checken maar ik denk dat dat vrij normaal is, dat is zeker geen overdreven cijfer. Gisteren kreeg ik nog telefoon van een militant die verteld dat de patroon het hen verbood om de mensen te informeren over de sociale verkiezingen, niet alleen het ABVV hoor, geen van de drie vakbonden. Ja dan kan komt daar een klacht procedure van hé.

Dan gaan jullie morgen, een leuke 1 mei vieren. Meer kandidaten in meer bedrijven, een echte dag van de arbeid.

Ja dat wel. Maar ik wil toch voorzichtig blijven hoor, want nu zeggen de drie vakbonden dat ze vooruit gaan,... Ik begrijp ook niet goed waarom daarom nu zoveel media aandacht voor is. Misschien is het omdat het samengaat met de politieke verkiezingen. Maar sociale verkiezingen zijn anders hoor.

Het aantal kandidaten geeft toch weer of je nu als vakbond al dan niet goed werkt. Die kritiek, die -20% op de voorpagina van De Morgen dat zagen jullie toch ook als een kritiek op het wezen van de vakbond.

Wat mensen als mevrouw Meyer niet goed blijken te begrijpen is dat sociale verkiezingen worden gewonnen door goede delegees op het terrein. Er zijn, mensen die jaren zijn aangesloten zijn bij één van de drie vakbonden maar die hun stem uitbrengen op een delegee van een andere vakbond. Ze stemmen dan tegen hun eigen vakbond voor die goede delegee . Mensen stemmen niet zo zeer uit ideologische overwegingen, maar voor die mensen die voor hen op hun bedrijf iets goeds heeft gerealiseerd.

Vind je dat wel OK, jij zit toch in die nationale structuur zou je niet van daaruit wat meer invloed willen hebben op wat er op het terrein gebeurt.

Ik denk dat je daar weinig invloed op kan hebben. Wat wij vooral moeten doen is delegees zo goed mogelijk ondersteunen, zowel inhoudelijk als moreel. Een delegee krijgt niet alleen de arbeidsproblemen over zich heen maar ook de persoonlijke problemen van de mensen. Wij moeten die mensen zo goed mogelijk begeleiden en ondersteunen. Ze hebben dikwijls te maken met zeer “aardse” problemen die mensen wel eens als belachelijk afdoet, maar die dat helemaal niet zijn. De plaspauze bij Tupperware, je kan daar eens mee lachen, maar je moet maar eens werken in een bedrijf waar je niet naar het toilet mag gaan. Het zijn dergelijke dingen die goede delegees oplossen, via overleg als het kan en anders met acties.

Meer en meer delegees werken in klein bedrijfjes waar ze er helemaal alleen voor staan. Dat maakt dat het zeer belangrijk word om die mensen regelmatig eens samen te brengen om ervaringen uitte wisselen.

Op het terrein zijn delegees ook genoodzaakt om samen te werken met de andere vakbonden, als ze niet samen één macht vormen tegen de patroon halen ze het gewoon niet.