Enkele bedenkingen bij het interview met Jehudi Kenar (uitzending door derden, radio 1)

Enkele stellingen uit zijn betoog onder de loupe:

“Er is geen racisme in Israël, tegenover bijvoorbeeld zwarten.”

Dit is wellicht zonder de Palestijnse minderheid in Israël gerekend, die systematisch in haar rechten wordt beknot. Ik laat het “argument van het aantal” spelen en gooi een hoop feiten te grabbel:
* alhoewel er in Israël wetten bestaan ter bevordering van specifieke categorieën van mensen (zoals gehandicapten en vrouwen), bestaat er geen wet die de gelijkheid van alle burgers voorschrijft. Bovendien refereert geen wet aan de gelijke rechten van de Palestijnse minderheid in Israël.
* Israël heeft geen grondwet, maar wel een soort “Bill of Rights”. Daarin wordt ook elke referentie naar gelijkheid geschuwd. Integendeel: de nadruk wordt gelegd op de eenheid in etniciteit in de Joodse staat.
* Ook het Hooggerechtshof wentelt zich sinds 1948 in stilzwijgen omtrent gelijke rechten voor Palestijnse burgers. Alle zaken daaromtrent worden niet-ontvankelijk verklaard, in tegenstelling tot zaken m.b.t. vrouwen, homoseksuelen, gehandicapten en andere groepen die frequent met discriminatie geconfronteerd worden. De geijkte rechtspraak baseert zich op de vaststelling dat het verschil tussen Arabische en Joodse mensen het bestaan van privileges rechtvaardigt.
* Ook inzake het strafrecht zijn er duidelijke tendensen tot “institutioneel racisme”. Afkomst en etnische identiteit blijkt een belangrijke factor te zijn in het vervolgingsbeleid. Maar ook inzake veroordelingen loopt het mis: een Palestijnse Israëli zonder strafblad heeft dubbel zoveel kans veroordeeld te worden dan een Joodse Israëli.
* Inzake immigratie doet de overheid er alles aan om niet-Joodse mensen geen Israëlische nationaliteit te verlenen. Het probleem voorhaar Palestijnse burgers stelt zich bijvoorbeeld op het vlak van gezinshereniging.
* Arabische politieke partijen mogen niet meedoen aan verkiezingen wanneer ze Israël als “joodse staat” afwijzen, wat in concreto betekent dat Palestijnse politieke bewegingen geen volledig burgerschap of gelijke rechten kunnen eisen op het politieke toneel (bijv. door de Law of Return te bekritiseren).
* De zogenaamde “Absentee Property Law” verklaard dat de eigendom van diegenen die het land in 1948 zijn ontvlucht onder controle van de staat komt. Deze wet wordt enkel gebruikt tegen de Palestijnse minderheid, zelfs in gevallen wanneer mensen niet naar het buitenland gevlucht zijn. 93 % van het land werd alzo staatseigendom, en wordt sindsdien niet meer aan niet-Joden verkocht worden.
* Anderzijds laat “defence regulation” toe om stukken land “gesloten gebied” te verklaren waar niemand meer in of uit mag. Tientallen Arabische dorpen werden alzo van de kaart geveegd.
* Door middel van haar landpolitiek houdt de Israëlische overheid de grenzen van de Arabische gemeenten “onder controle”. Die gemeenten kunnen veelal ook niet rekenen op infrastructuurwerken: land werd voorzien voor de bouw van 23.000 nieuwe appartementen, maar in geen enkel geval in Arabische steden of dorpen.
* Wetten verbieden de levering van water en elektriciteit aan “niet-erkende dorpen”.
* Een onaangepast en zionistisch-dominant schoolsysteem zorgt ervoor dat 80% van de gefaalde schoolverlaters Palestijnse Israëli’s zijn, aan wiens culturele achtergrond op school op geen enkele manier aandacht wordt besteed.
* Slechts 1.86 % van het budget voor steun aan de religieuze gemeenschappen wordt voorzien voor moslims, christenen of druzen. Nochtans vormen zij een minderheid van bijna een vijfde van de Israëlische bevolking.
* Allerlei criteria moeten Arabische mensen weghouden uit de ambtenarij, zoals bijv. de vereiste van militaire dienst te hebben gelopen.
* Het drieste racistische discours dat gehanteerd wordt in de Israëlische samenleving spreekt boekdelen. In dit verband raad ik “À tombeau ouvert” aan van de Frans-Israëlische auteur Michel Warschawski, een boek over de degeneratie van de Israëlische samenleving onder invloed van de bezettings- en apartheidspolitiek.

“Er moet gesproken worden over het recht op land, maar niet op die manier zoals dat nu gebeurt, onder bedreiging, wapengeweld en terreur.”

Op dit punt geef ik ambassadeur Kenar ten volle gelijk. Al vraag ik hem wel de consequenties in te zien van een dergelijk standpunt.

“U moet één ding weten, de vredesinitiatieven komen steeds van onze kant, altijd.”.

Dit is manifest onwaar. Op macro-politiek niveau heeft de tandem VS-Israël reeds vaak vredesinitiatieven “van de andere kant” in de gracht gereden. Recent nog een vredesvoorstel dat door de Arabische Liga was geformuleerd en dat Israël vrede met ALLE Arabische staten zou opleveren in ruil voor het stopzetten van de bezetting. Op micro-politiek niveau volstaat het om regelmatig de neus over de muur te steken (letterlijk tegenwoordig) en te kijken met welke gulzigheid de Palestijnen uitkijken naar vrede én initiatief in peer-to-peer projecten nemen. Dat communicatie tussen Israëli's en Palestijnen sinds de uitbraak van de tweede intifada moeilijk is geworden, is een feit.

"Vrede” is evenwel iets anders dan de pacificatie van de huidige toestand in bezet gebied. Het is misschien daaromtrent dat Israëli’s en Palestijnen naar een gezamenlijke grond moeten zoeken: wat verstaan wij onder vrede?

Op een meer filosofisch niveau dient men m.b.t. vredesinitiatieven de scherpe vraag van wijlen Edward Said misschien even in overweging te nemen: “since when does a militarily occupied people have responsibility for a peace movement?”

“Ik zit ook in met het probleem van de Palestijnen. Maar waan gaar al de gelden heen die ze krijgen, naar privé-kassen .Er zou meer transparantie vanuit Europa moet geëist worden.”

Het rapport van Europa over deze gelden is publiek, de conclusies van het rapport bekend.

TUc

:: Frienfly Fire ::

arch/ive/ief (2000 - 2005)