arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dit artikel is eveneens gepubliceerd op de site van de Initiatiefgroep Stop de Bezetting http://www.stopdebezetting.nl


Sharon's disengagements-plan is een oorlogsverklaring aan het Internationaal Recht

Geachte Redactie,

Op 15-4 werd bekendgemaakt, dat de Amerikaanse president Bush na een hieraan voorafgegaand topoverleg met de Israelische premier Sharon, zich volledig heeft geschaard achter diens terugtrekkingsplan [ook wel disengamement-plan genoemd], hetgeen in grote lijnen neerkomt op
de grotendeelse terugtrekking van het Israelische leger uit het Gaza-gebied en de ontmanteling van alle Joods-Israelische nederzettingen aldaar.
Betreffende de Westelijke Jordaanoever is er echter niet alleen sprake van een zeer gedeeltelijke terugtrekking van het Israelische leger, maar tevens van het behoud door Israel van de zes grootste nederzettingen in de Westelijke Jordaanoever.

Met zijn instemming met genoemd disgengagement plan, dat slecht ondersteund wordt door de Britse premier Blair en geleid heeft tot behalve uiteraard van Palestijnse zijde, tot grote internationale kritiek, met name van de kant van de Franse president Chirac, de EU bij monde van haar Ierse voorzitter, de Secretaris Generaal van de VN, Kofi Annan en de VN-mensenrechtencommissie heeft president Bush zich schuldig gemaakt aan gebrek aan respect voor de meest elementaire principes van het Internationaal Recht, met name door zijn recentelijk-gedane uitspraak, dat de Palestijnen zouden moeten afzien van hun recht tot terugkeer, hetgeen in strijd is met de in 1948 aangenomen Algemene Vergaderingsresolutie 194, die Israel ertoe opriep de grotendeels in de oorlog van 1948 door Israelische milities verdreven Palestijnse vluchtelingen in de gelegenheid te stellen naar hun huizen terug te keren.


A Internationaal Recht:

1 Terugtrekking Israelische leger uit het Gaza-gebied en de Westelijke Jordaanoever:

In de eerste plaats is er in tegenstelling tot de nieuwsinformatie in de Nederlandse media,
volgens het disengagement-plan niet alleen in de Westelijke Jordaanoever, maar ook in het Gaza-gebied sprake van een gedeeltelijke Israelische terugtrekking, hetgeen impliceert de handhaving van Israelische troepen in het zuiden van Gaza bij Rafah.
Deze gedeeltelijke Israelische terugtrekking uit de bezette Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever is een flagrante schending van de op 22 november 1967 unaniem aangenomen VN-Veiligheidsraadsresolutie 242, waarbij Israel werd opgeroepen zich terug te trekken uit alle in de juni-oorlog van 1967 veroverde gebieden o.a. de Palestijnse gebieden, namelijk de Westelijke Jordaanoever, het Gaza-gebied en Oost-Jeruzalem, waaraan echter ondanks alle herhaalde VN-oproepen, grotendeels vervat in vervolg-resoluties, nooit door Israel gehoor is gegeven, hetgeen heeft geresulteerd in een bijna 37 jaar durende bezetting, met daaraan inherent onderdrukking, vernederingen en ernstige mensenrechtenschendingen.


2 Annexatie van bezet gebied:

Niet alleen impliceert een en ander, dat een slechts gedeeltelijke terugtrekking in strijd is met het Internationaal Recht, tevens impliceert het behouden door Israel van de 6 grootste nederzettingen in bezet gebied, nog afgezien van de illegale status van deze nederzettingen, de annexatie van bezet gebied bij Israel, hetgeen in strijd is met een van de meest elementaire bepalingen van het Internationaal Recht, dat blijvende verwerving van land door middel van veroveringen in een oorlog als absoluut ontoelaatbaar verwerpt [zie o.a. de inleiding van resolutie 242]


3 Illegale status nederzettingen:

Nog afgezien van het absolute verbod op annexatie, dat het gevolg is van het behouden van deze 6 nederzettingen door Israel, zijn deze Joods-Israelische nederzettingen in bezet gebied [Westelijke Jordaanoever, het Gaza-gebied en Oost-Jeruzalem] als zodanig illegaal volgens het Internationaal Recht, dat stelt, dat het verboden is mensen uit het bezettende land in casu Israel, over te brengen naar het bezette gebied, in casu de Palestijnse gebieden [artikel 49 van de 4de Conventie van Geneve]
Terecht heeft dan ook de VN Israel middels twee VN-Veiligheidsraadsresoluties in 1979 [de resoluties 446 en 452] opgeroepen de nederzettingenbouw te staken en de reeds bestaande nederzettingen te ontmantelen, waaraan echter nooit enig gehoor is gegeven.
Integendeel is de bouw van deze nederzettingen, met name onder de elkaar vanaf 1979 opvolgende Likoed-regeringen in rap tempo voortgeschreden.
Bovendien heeft deze nederzettingenbouw tevens geleid tot grootscheepse Palestijnse land en huisonteigeningen, waardoor honderdduizenden Palestijnen werden veroordeeld tot een troosteloos
en uitzichtloos verblijf in vluchtelingenkampen.
Een en ander is bovendien in strijd is met de bepaling van de 4de Conventie van Geneve, die het vernietigen van bezittingen van ''beschermde personen'' [mensen, die leven onder een bezetting] ten strengste verbiedt.


B Criciti van de Amerikaanse instemming met het disengagement-plan:

Opvallend in dezen is dan ook, dat alle critici van het disengagement-plan in het algemeen en de Amerikaanse instemming in het byzonder zich beroepen op de hierbovengenoemde principes van het Internationaal Recht:

Zo veroordeelden zowel de Palestijnse premier Qurei als de Palestijnse president Arafat zowel
de uitspraak van president Bush ten aanzien de door hem gewenste opgave van het recht op terugkeer door de Palestijnen als zijn steun aan het disengagement-plan van Sharon als een ontkenning van de rechten van het Palestijnse volk, vervat in een aantal hierboven reeds genoemde resoluties [194, 242, 446 en 452] alsmede het recht op zelfbeschikking, hetgeen niet alleen het recht van ieder volk is, maar in het onderhavige geval eveneens is verankerd in VN Algemene Vergadering-resolutie ES-7/2 [dd 29-71980].

Op internationaal niveau veroordeelde de Franse president Chrirac de Israelische annexatie van de zes genoemde nederzettingen als gevaarlijk en stelde de Ierse EU-voorzitter dat Israel zijn internationaal-erkende grenzen [het grensgebied tussen Israel en de Palestijnse gebieden van voor de juni-oorlog van 1967, de zogenaamde Groene Lijn] niet eenzijdig kan aanpassen.
Verder bekritiseerde de VN-Secretaris Generaal kofi Annan de Amerikaanse instemming en de uitspraak met betrekking tot de opgave van het recht op terugkeer als een ontkenning van de rechten van het Palestijnse volk.

C Instemming met de Amerikaanse steun voor het disengagement-plan:

De enige onverbloemde voorstander van het Sharon-disengagement-plan en de Amerikaanse steun daarvoor, premier Blair, noemde weliswaar dit plan een ''belangrijke stap'' naar vrede in het Midden-Oosten, maar werd hierin niet alleen in geen enkel opzicht ondersteund door enige bepaling in het Internationaal Recht, noch ging hij uit van het fundemantele principe, dat er bij het tot standkomen van een vredesverdrag, gestoeld op onderhandelingen, beide partijen nodig zijn.
Aangezien de Palestijnse groeperingen vanaf zeer gematigd tot radicaal dit plan volkomen terecht verwerpen, kan een en ander uiteraard niet leiden tot vrede, maar tot een verdere escalatie van het confict.

D Vrede, gebaseerd op het Internationaal Recht:

Het moge uit bovenstaande duidelijk zijn, dat vrede in het Midden-Oosten slechts gebaseerd kan zijn op de naleving van de bepalingen van het Internationaal Recht.
Iedere poging, via realpolitieke machtsverhoudingen tot een regeling te komen, zal slechts leiden tot een steeds grotere verbittering aan Palestijnse kant, waarvoor president Arafat zeer terecht heeft gewaarschuwd.

Gezien tegen dit licht is de steun van president Bush voor het disengagement-plan van Sharon niet alleen gebaseerd op een grote minachting van de elementaire rechten van de Palestijnse bevolking, maar ook in politiek-strategisch opzicht uiterst onverstandig.

Astrid Essed
Amsterdam