arch/ive/ief (2000 - 2005)

s' Middags vatten een 80-tal betogers post voor de Italiaanse ambassade in Brussel. Het was het parket van Perugia in Italië dat aan de basis lag van de Europese politie-actie in Turkije, Italië, Duitsland, Nederland en België. De DHKP-C wordt er van beschuldigd de hand te hebben in enkele aanslagen op de politie en het gerecht in Turkije. Die aanslagen zouden zijn opgeëist vanuit Italië. Italiaanse rechercheurs hebben ook intensief telefonisch contact ontdekt met de activisten in België. De mensen die werden opgepakt in Brussel werden snel weer vrijgelaten. Eén iemand werd kort aangehouden omdat hij nog gezocht werd in de zaak van Feriye Erdal, een Turkse militante van de DHKP-C, die in 1999 in Knokke gearresteerd werd. Ze wordt verdacht van betrokkenheid bij de moord op de Turkse zakenman Ozdemir Sabanci in 1996 in Istanbul. In België wordt ze vervolgd voor verboden wapenbezit bij haar arrestatie. Het Belgische gerecht bevestigde dat er geen elementen werden gevonden bij de twee huiszoekingen in Brussel.

Europa
22 van de 67 militanten die in Turkije werden opgepakt blijven in de gevangenis. Zij worden beschuldigd van lidmaatschap van een verboden organisatie. In Italië worden twee Turken en drie Italiaanse leden van de organisatie Campo Anti-imperialista vastgehouden. De DHKP-C staat op de lijsten van terroristische organisaties van Europa en de VS. “De DHKC is een marxistische partij,” legt Bahar uit. “DHKC is het Revolutionair Volksbevrijdingsfront dat verschillende organisaties groepeert. DHKP-C als dusdanig bestaat dus eigenlijk niet. Twee jaar geleden heeft een Britse rechtbank beslist dat DHKC een volstrekt legale organisatie is die openlijk mag militeren.”

Die boodschap kwamen de betogers in de namiddag brengen op het Shumanplein in het hart van de Europese wijk. “Het wordt dat Europa wakker wordt,” aldus Bahar. “Wij verzetten ons tegen het repressieve regime in Turkije en dat verzet is geen terrorisme. Verzet wordt overal gecriminaliseerd. De operaties van 1 april tegen democratische organisaties zijn een belangrijk precedent voor alle democraten in Europa. Vandaag zijn het Turkse communisten. Wie is er morgen aan de beurt?”