arch/ive/ief (2000 - 2005)

PERSBERICHT

De escalatie van de feitelijkheden in Irak nopen het Ministerie van Agitatie tot een herziening van haar korte termijnstrategie (http://www.ambras.org).
De opening van een nieuw front tegen het multi-nationale bezettingsleger door de Irakese sjiiten onder leiding van Moqtada Al-Sadr, opent perspectieven voor een definitieve en snelle militaire nederlaag van de VS-troepen en haar vazallen in Irak. Deze militaire nederlaag zal ? indien ze effectief toegebracht wordt- verrijkende politieke gevolgen hebben en is derhalve van fundamenteel belang, niet alleen voor de Irakese bevolking maar voor de rest van de planeet. Daarom is de militaire strijd die in Irak gevoerd wordt, niet alleen een strijd van het Irakese volk voor haar eigen soevereiniteit, haar eigen cultuur en de zelfbeschikking over haar eigen grondstoffen, maar tevens het slagveld - en meer nog het moment- van de mogelijk finale strijd tegen een imperium dat zich ver buiten de oevers van haar werkelijke macht heeft uitgerekt. Het moment van handelen is gekomen.

Het rijk van de VS loopt ten einde. Velen zien in haar militaire uithalen een teken van sterke, maar ze vergissen zich. Een grondige analyse van de realiteit toont het tegenovergestelde aan.

De economie van de VS is aan een lange neerwaartse spiraal begonnen. Een onbetaalbare buitenlandse schuld, een recordschuld per capita, een in waarde dalende dollar die niet meer lang als standaard zal gelden, onhoudbare werkloosheid en dalende winstvoeten zijn slechts enkele elementen die de korte-termijn hoera-berichten ontkrachten. Het economisch beleid van belastingsvermindering verrijkt de rijken ten kosten van de armen. Het defensiebudget gaat rechtstreeks ten koste van de modale Amerikaan die zich op vlak van sociale zekerheid, onderwijs, werkzekerheid en veiligheid niet bepaald in de watten gelegd voelt. De gelatenheid waarmee budgetverhoging voor defensie en belastingsverlagingen getolereerd worden, heeft grenzen.

Op politiek en moreel vlak zijn de VS elke geloofwaardigheid kwijt, ook bij een groot deel van de klassieke Atlantisten in Europa of de investeerders in het Midden-Oosten. De leugens waarmee deze oorlog tegen de wil van de Internationale Gemeenschap gestart werd, liggen voor iedereen open en bloot op de tafel. De backlash die de oorlog veroorzaakt, wordt voor velen fysiek voelbaar en de stelling dat de oorlog de wereld een veiliger plaats zou maken is even geloofwaardig als de uitleg van een man die zijn vrouw slaat ?uit liefde?.
Op 11 september 2001 kreeg de pestkop van de speelplaats een mep in zijn gezicht en ging voor het eerst een Mexican-wave over de planeet. Die herhaalt zich vandaag wanneer lijken van Amerikaanse huurlingen verkoold door Irakese straten worden voortgetrokken door de joelende bevolking. In Zuid-Amerika, in Afrika, in het Midden- en Verre-Oosten in delen van Europa en wellicht zelfs binnen de Verenigde Staten staan mensen op en zeggen: ?yes, the chickens come home to roost!?. Het is David die de afgehakte hand van Goliath toont: de Amerikanen worden door het verzet in de pan gehakt. Bijna letterlijk. De VS zijn niet onaantastbaar. Vietnam had dat al bewezen, 11 september illustreerde dat en Irak onderstreept het vandaag.

Op militair vlak hebben de VS zonder twijfel het sterkste leger ter wereld. Dat toont de praktijk niet alleen in Irak, maar ook in Afghanistan, in Colombia, in Georgië, Haïti, Somalië, Uzbekistan, Joegoslavië en op andere plaatsen waar ze open of verdoken actief zijn. Maar zelfs het sterkste leger is maar zo sterk als haar zwakste schakel. En dat is in laatste instantie de soldaat als individu en als aantal.
De VS beschikt niet meer over genoeg beroepsmilitairen en reservisten om hun troepenaantal in Irak substantieel te verhogen zonder elders hun aanwezigheid af te zwakken. Dat is één van de redenen waarom ze beroep doen op private bedrijven om militaire taken uit te oefenen in Irak en Afghanistan. Het is ook één van de redenen waarom ze amechtig op zoek blijven naar zogenaamde coalitiepartners die een deel van hun praktijk in Irak en Afghanistan overnemen. Maar Spanje en Korea haken af, Polen voelt zich bekocht en het is wachten op slachtoffers in de andere landen voor zij de belangen van hun eigen bevolking vooropstellen.
Het gros van de partnerlanden die nu deel uitmaken van de coalitie vormt een mooi lijstje van regimes waarmee je best alle contact vermijdt en die niet bepaald bekend staan om hun democratisch gehalte. ?The coalition of the willing? maar niet noodzakelijk ?able?, zeker niet als het gaat om respect voor mensenrechten of toepassen van democratische principes.
Bovendien valt een guerrillaoorlog door de VS niet te winnen. Je kan een bevolking van 25 miljoen onwilligen niet in bedwang houden met 200.000 soldaten als die 25 miljoen mensen dat weigeren.

De Spaanse bevolking heeft zich van bij aanvang tegen deelname aan de oorlog uitgesproken. Hun regering heeft die visie aan haar laars gelapt en de bevolking heeft daarvoor de prijs betaald. Vandaag heeft die bevolking andere vertegenwoordigers gekozen die pretenderen de mening van het volk wél te zullen volgen.
De Verenigde Staten kunnen in november een gelijkaardige weg op gaan. Veel hangt af van de situatie in Irak en Afghanistan (een plotse, maar welgekomen en goed getimede arrestatie van Osama Bin-Laden misschien?) en de reacties wereldwijd op dat moment. Wat (een weliswaar klein deel van) de bevolking van de Verenigde Staten op dat moment zal beoordelen is de vraag of hun vertegenwoordiger (of hij die dat pretendeert te zijn) hun belang goed heeft behartigd. Indien zij tot de vaststelling komen dat het beleid van de bende rond Bush de Amerikaanse belangen schade toebrengt, zijn ze mogelijk bereid een andere president te kiezen of hervormingen te eisen die meer tegemoet komen aan hun verzuchtingen en minder aan die van de oliebaronnen en wapenhandelaars.

De globalisering van de neo-liberale economie, het wereldwijd opleggen van het dogma dat alles uitbuitbaar en te koop is, kent vele fronten en vormen. Het doet zich voor bij Ford Genk en DHL Brussel. Bij Renault Vilvoorde en de Post of de NMBS. Het is de onderliggende reden van de oorlog in Irak. Het militaire aspect daarvan is enkel de voortzetting van de gangbare politiek maar met andere middelen. Wat de ?coalitie? in Irak wil is niet persé democratie, anders zou men niet de TV-zenders Al-Jazeera en Al-Arabyia en de krant Al-Hawza al-Natiqa het werken beletten. Men zou geen mensen opsluiten zonder beschuldiging, zonder vorm van proces en zonder verdediging. Men zou geen onschuldigen ongestraft neerschieten en mensen martelen. Die methodieken zijn in tegenspraak met democratie maar ze zijn de praktijk in Irak.
Wat de coalitie wil, is enerzijds grondstoffen (allicht), goedkope arbeidskrachten en goedkope productiemiddelen. De privatisering van de Irakese economie is in volle gang en het is precies dat wat met militaire middelen wordt opgelegd. Van de oliewinning via de post, het onderwijs, de telecom tot de ziekenhuizen en gevangenissen, alles is vandaag in Irak te koop.
Aan de meestbiedende ?Amerikaanse? onderneming. Het is de kern van de zaak, make no mistake about it.

Om duidelijk te maken dat het beleid van Bush? PNAC-vrienden de bevolking van de VS schade berokkent, kan ook jij een rol spelen. Ook jij kunt hen beïnvloeden. Want in dat proces speelt niet alleen Muqtada al-Sadr een rol of de Irakese burger die zich bewapent en de Amerikaanse GI?s bevecht. We spelen daar allemaal een rol in. Ieder van ons kan een bijdrage leveren aan het kantelen der dingen. Door zelf, in onze onmiddellijke omgeving en eigen aan onszelf en met onze beperkte middelen een front te openen tegen het imperialisme van de VS.

De boycot van Amerikaanse goederen kost je bijvoorbeeld niets, zelfs geen genot of ontbering. Het systematisch communiceren met Amerikaanse burgers of het bestoken met berichten van Amerikaanse instanties via het internet kost enkel tijd (als je een aansluiting hebt). Het vormen van een groepje vrienden dat kleine, symbolische acties onderneemt en daarmee in het nieuws komt, vergt niet meer dan wat inventiviteit. Bestaande vredesbeweging of actiecomités aansporen tot acties en zelf deel nemen kost wat moeite maar het werkt. . Je kan post vatten bij Amerikaanse bedrijven en de klanten aanspreken, je kan je vertegenwoordiger in het Parlement lastig vallen met vragen en commentaar, je kan sabotage plegen door Amerikaanse producten in supermarkten te beschadigen of voor consumptie ongeschikt maken.
En je kan eventuele wapentransporten tegenhouden of zelfs treinen laten ontsporen, dat is een politiek misdrijf en kost je hoogstens enkele dagen cel en een advocaat waarvan wij de kosten met plezier op ons nemen.

De ernst van de situatie noopt ons tot deze oproep tot directe, onmiddellijke actie. Geweldloos is een optie, het is vandaag niet langer een noodzaak. Winnen is belangrijker dan deelnemen. Het Ministerie van Agitatie zal terzake ? zoals in het verleden ? haar verantwoordelijkheid opnemen en zelf acties instigneren, organiseren en uitvoeren.

If not now, when? If not us, who?

Weg met het Amerikaanse Imperialisme! Wordt het Irakese Verzet! Een andere Oorlog is Mogelijk!

"I'm accused of being an outlaw. If that means breaking the law of the American tyranny, I'm proud of that, and that is why I'm in revolt." Muqtada al-Sadr

wat een kortzichtige militante visie! kortzichtig dualiseren is de oorzaak van alle ellende! zowel langs God als langs Satan's zijde

Het is geen kwestie van dualiseren maar van polariseren. Zoals Bush al zei: "either you are with us, or you are with the terrorists". Dat is HUN stelling. Als ons enkel die optie blijft, dan kies ik voor de zijde van de "terroristen" die in feite verzetsstrijders zijn en zich verzetten tegen de gewelddadige implementering van het neo-liberalisme.
God of satan hebben met de hele kwestie niets te maken: beide zijn slechts concepten waaraan we onze pijn afmeten.

Nu stap je wel mooi in het denkwereldje van Bush door voor de terroristen te kiezen. En ik verkies toch het neo-liberalisme boven een conservatieve dictatuur. Want in een conservatieve dictatuur had ik nu niet eens de mogelijkheid om mijn mening van achter een computer te tiepen. Dan droeg ik nu een burka en was het verboden mijn mond open te doen. Ook bestaan dé terroristen niet. Da's ook weer een uitvinding van Bush en co waar je zomaar in mee stapt. En waardoor je bijdraagt aan polarisering.
Je kan bepaalde fundamentalistische groepen totaal niet vergelijken met de vrijheidsstrijd van de Palestijnen
Vele van die groeperingen bekommeren zich niets om mensenrechten en voeren een ware kruistocht, zoals de christenen destijds. En met zo'n fundamentalisten wil ik niet geïdentificeerd worden. Onder hun bewind gaat het er allemaal nog veel slechter aan toe dan in een neo-liberale samenleving. Waar ik ook radicaal tegen ben. Zolang links en rechts blijven spreken over dé terroristen zullen vele mensen ook niet opkomen voor de Koerden, Palestijnen, ...
Communisten kunnen nog iets leren van het eco-feminisme m.i.! Met een kruistochtje te beginnen tegen hét kapitaal en urenlang te analyseren schiet je niets op.

1. De terminologie van de Bush-clan en zijn PNAC-vrienden, is niet de onze. Waar Bush praat over terrorisme, spreken wij over 'verzet'. En ja, we kiezen resoluut de kant van het Irakese verzet, of dat nu komt van Saddam-aanhangers, volgelingen van Sadr, of het nu Soenieten of Sjiiten zijn, dat maakt ons niets uit: de buitenlandse troepen moeten het land verlaten, de oorlog is illegaal en de Conventie van Geneve geeft de bevolking het recht om zich met alle voor handen zijnde middelen tegen de bezetters te verzetten.
2. Dat u liever een neo-liberale dictatuur van de markt hebt dan een 'conservatieve' dictatuur, is uw keuze. U staat daarmee aan de kant van Bush. Vergis u echter niet: het neo-liberalisme staat u toe uw belachelijke mening te ventileren maar houdt daar op geen enkele manier rekening mee. U zit daar dus mooi achter uw computer met uw mening. Goe bezig!
3. In Irak waren de vrouwen relatief vrij en relatief geëmancipeerd. Burka's zijn daar niet in de mode. Nooit geweest trouwens. Het was een seculier land met een strikte scheiding tussen staat en godsdienst.
4. U gooit elke vorm van verzet op een hoopje en maakt er 'terrorisme' en 'fundamenetalisten' van. Niet doen. Dat men in Islamitische landen naar de Islam grijpt om zich te verzetten tegen het Amerikaanse imperialisme, heeft veel - zo niet alles - te maken met de vernietiging van progressieve bewegingen door de VS en de Arabische regimes.

Tot slot: de aan de gang zijnde oorlog in Palestina, Irak en Afghanistan is geen oorlog tussen religies, hoe zeer de VS en Israël dat ook zo illen voorstellen. De Moslims zijn niet persé tegen onze manier van leven gekant of tegen onze 'vrijheid'. Ze verzetten zich tegen het inplanten van onze cultuur in die van hen. Tegen de dominantie die onze cultuur - en vooral het vrije markt denken, want daar gaat het in essentie over - zichzelf toeëigent. Niet de hele planeet laat zich gewillig inpassen in het neo-conservatieve schema. En of de mensen zich nu verzetten in Chiapas, in Argentinië, in Congo, Palestina of Irak, het Ministerie van Agitatie steunt dat verzet. Onvoorwaardelijk.

lees misschien eerst eens goed mijn reactie, vervolgens de jouwe: je steekt mij de dingen door waar jij je schuldig aan maakt...