arch/ive/ief (2000 - 2005)

Eerst het slechte nieuws. Er werd toch nog iemand gevonden die de Amerikaanse politiek van Bush wou verdedigen tegenover de stevige argumenten van Lieven Decauter. Het goede nieuws is dat de programmamakers daarvoor nog maar eens de geharnaste journaliste van De Standaard Mia Doornaert uit de kast moesten halen. Doornaert had in de coulissen zitten kauwen op een grap om de discussie te openen. “Nadat ik meneer Decauter hier zo gehoord heb, zal ik volgende keer opletten of er geen bokkenpoten en een staart te zien zijn bij Bush.”

Lieven Decauter, filosoof en liefhebber van een zorgvuldig opgebouwd discours, had even moeite om tot op dat niveau te zakken en, het siert hem wellicht, hij is er in de loop van de uitzending ook niet echt in gelukt. “Is alles wat er in de wereld fout loopt dan de schuld van Bush,” smeet Doornaert haar tegenstrever voor de voeten. Nee, dat was natuurlijk niet wat Decauter bedoelde. Hij was daar om uit te leggen wat de PNAC (Project for a New American Century) was want het is precies die denktank die het onderwerp is van het Brusselse onderdeel van het wereldtribunaal over de Amerikaanse politiek. De PNAC telt eminente leden als Rumsfeld, Wolfowitz en Cheney, één voor één kopstukken uit de Amerikaanse regering. Eén jaar voor 11/09 zetten zij hun plannen op papier: Irak veroveren en volstouwen met Amerikaanse basissen, het budget van het leger de hoogte injagen en dat alles om te verzekeren dat ook de 21ste eeuw in het teken staat van de werelddominantie van de VS. Eén probleem, zo staat in het rapport te lezen. Dit alles zal niet mogelijk zijn zonder een catastrofale, catalyzerende gebeurtenis, een nieuw Pearl Harbour. Dat schreven sleutelfiguren van de regering-Bush precies één jaar voor de dag waarop twee vliegtuigen zich in de WTC-torens boorden en een derde neerstortte op het Pentagon.

Een weldenkend mens die zo'n document al surfend onder ogen krijgt, is natuurlijk direct gealarmeerd. Niet zo Mia Doornaert. Zij ziet geen graten in het PNAC en vindt de uitlatingen van Lieven Decauter over het gevaar van de werelddominantie van de VS zwaar overtrokken. En zelfs als die er is: wat dan nog? Zou meneer Decauter misschien liever onder Hitler of in de Sovjet-Unie leven? Het is het ultieme TINA-argument (There Is No Alternative). Wie oprecht vragen stelt bij de huidige gang van zaken, wordt meteen in de hoek van aanhangers van terreur en totalitarisme gedrumd.

Witte ridder
Mia Doornaert haalde er natuurlijk ook Saddam Hoessein bij want wie tegen de oorlog in Irak is, moet wel een aanhanger van Hoessein zijn. Oud-secretaris-generaal van de NAVO Willy Claes was er ondertussen ook komen bijzitten, maar hij zou nooit uit het decor wegraken want Mia was ondertussen zo op dreef dat ze zelfs iemand met zijn CV platwalste. “De VS waren nooit van plan de democratie te installeren in Irak, kijk wat ze nu aan het doen zijn,” probeerde Lieven Decauter nog. “Ach, politiek is geen sprookje waar witte ridders met één vingerknip alle problemen oplossen,” lachte Doornaert dat argument weg.

Dat was zowat het einde van deze ongelijke boksmatch. Van het uitgekiende betoog van Lieven Decauter dat overtuigt in lange interviews blijft weinig over in een kortgeknipt tv-programma. Misschien zou hij er goed aan doen om enkele one-liners in te studeren waarmee hij Doornaert een volgende keer de adem kan afsnijden om dan in een lang recht stuk beter zijn argumenten te kunnen ontwikkelen. Laat Mia Doornaert dan maar sterven in zijn wiel. U raadt het: ook wij kijken uit naar de Ronde van Vlaanderen. Dat en het Brussell Tribunaal. April wordt een schone maand.