arch/ive/ief (2000 - 2005)

We gaan naar de verkiezingen en er zal weer veel praat zijn over het terugwinnen van Vlaams Blok-stemmen. En het enige dat de politici van de andere partijen erop zullen vinden is nog maar eens het Blok na te praten (maar wie wil nu een afkooksel?) en tegelijkertijd met een tergende ''goedbedoelde'' neerbuigendheid te verklaren dat ''wij niet de KIEZERS van het blok minachten''.

Het zou mij dat mankeren! Die kiezers zijn de slachtoffers van de verpaupering en vernedering en vervreemding - van de ondragelijke erosie dus van hun macht om zelf hun leven vorm te geven - die deze neoliberale fase van het kapitalisme hen aandoet! Een neoliberalisme -- sociaal zeer repressief maar tegelijkertijd zeer dienstig aan het kapitaal (dwz aan hen die het bezitten) -- dat de politieke klasse, Agalev en Sp.a incluis, als een stelletje brave functionarissen heeft helpen mogelijk maken. Dit alles in naam van een ''verantwoordelijke politiek''.

Het grote drama, en daarmee onze grote uitdaging, is dat het Vlaams Blok jarenlang het monopolie heeft gehad op de politieke vertaling van de crisis. De door de Blok-resultaten geschandaliseerde weldenkende middenklassers, te naief of te verblind om te beseffen dat ook hun positie op de helling staat, hebben zich al die tijd geconcentreerd op halfzachte praat over individuele deugden als ''verdraagzaamheid'' enzo, dwz op neerbuigende vermaningen van een bevolkingsgroep die ze voorhouden te willen ''redden uit de klauwen van het Blok''. Je moet wel heel zelfgenoegzaam zijn (helaas, dat zijn ze) om te denken dat ook maar iemand in de sociaal en economisch verdrukte segmenten van onze samenleving dergelijk paternalisme slikt! Precies hierin ligt de oorzaak van het falen, en de contra-productiviteit, van de dominante anti-Blok strategie.

Het punt is dat het gefrustreerde ongenoegen, de machteloze woede, de dagelijkse sociale vernedering die vele kiezers in de armen van het Blok drijft, het produkt is van het neoliberalisme, van de manier dus waarop onze wereld politiek en economisch georganiseerd is. Verantwoordelijk hiervoor zijn het bedrog, de collaboratie en de nalatigheid van onze ''professionele'' politici en vakbonden. Om diezelfde reden is dat onvermijdelijke ongenoegen legitiem! Het is het tot nog toe door het Blok ongestoord gemanipuleerde (en zodoende onschadelijk gemaakte) ''klassebewustzijn'' van de slachtoffers van het systeem.

Waar het voor ons op aankomt is om niet langer te volstaan met het prediken, vanuit een positie van morele superioriteit, van de waarheid dat ''de allochtonen onze vijanden niet zijn en dat we elkaar moeten leren aanvaarden''. We moeten tegelijkertijd (en met wat minder lafheid) aantonen dat we wel degelijk ''een gemeenschappelijke vijand hebben die we helemaal niet langer moeten ''leren aanvaarden'' : de machtigen van deze wereld, en hun dienaren in media en politiek''. Al diegenen die denken te willen vechten voor een andere wereld moeten beseffen dat, zolang ze nalaten hun discours te herformuleren in radicaal socio-economische ipv onschadelijk morele en (multi)culturele termen, zij enkel het bestaande onrechtvaardige systeem helpen reproduceren.