arch/ive/ief (2000 - 2005)

Reeds zeventien jaar werken wij met moeders van incestslachtoffers. De meeste gevallen worden niet aangegeven; het is niet evident dat je zo maar twee families uit elkaar scheurt. Bovendien aarzel je als moeder, hoe kan zoiets gebeuren, en dan nog in mijn eigen huis, ik heb toch nooit iets gemerkt?

Meestal volgt er vrijspraak of seponering (in 87% van de gevallen volgens Frank Hutsebout van de universiteit van Leuven)

Valse aanklachten? Niet meer dan in elke andere vorm van criminaliteit. Dus tussen de 2 en de 10% of een gemiddelde van 5,5 %

Maar we klagen wel het volgende aan :

20 maal meer kinderen worden misbruikt dan aangegeven door Kind en Gezin zegt Sarah Bal, psychologe aan de universitieit van Gent.

85% van de misbruiken gebeuren in de gezinnen zegt Child Focus, die hebben een rapport aangevraagd eveneens aan de universitieit van Gent (criminologie -Vermeulen)- maar! zij doen geen incest.

Een dader heeft nog andere rollen dan een daderrol zeggen ons de Vertrouwenartsencentra die geacht zijn gespecialiseerd te zijn. Ja maar, de dader heeft al die rollen schromelijk misbruikt, want hij had die rollen al.

Een ander toverwoord dat misbruikte kinderen gegarandeerd naar hun misbruiker terugstuurt is de loyalitiet van het kind.

Ja maar het kind is ook loyaal aan de andere leden van het gezin aan wie het geen pijn wil doen, en dat is nu precies wat die papa heeft beloofd: pas op als je praat!

Absolute veiligheid is nodig voor herstel, maar hoe waarborg je dat als het kind alleen op week-end moet bij een misbruiker?

Hoe werkt de begeleiding die enkel in de week bechikbaar is en dan nog gedurende een paar uur of is er buiten ons weten een dienst die de hele week-end bij de dader gaat inslapen, laat staan de hele vacantieperiode!
He lijkt wel of het kind niet meer van de dader afraakt en geen kansen maakt op een papa die duidelijke grenzen kent.

Moeders die hun kind toch willen beschermen worden bestempeld als onwillige moeders, en krijgen zware boetes en soms gevangenisstraf. Zo zien we absurde toestanden dat beschermende ouders bestraft worden terwijl misbruikers niet steeds veroordeeld worden. Er zijn ook voorwaardelijke straffen. Zeker als de verdachte nog geen strafblad had kan hij vrijuit gaan omdat een procureur van oordeel is dat de man een tweede kans verdient. Wij zijn niet tegen kansen, wel vragen wij ons af waarom die kansen zouden moeten inhouden dat daders terug bij de kinderen komen. Ook de zogenaamde neutrale bezoekruimten werken naar herstel van de kontakten waar de beschermende ouder niets meer te zeggen heeft en de bezoekende ouder na verloop van tijd buiten mag met het kind. Zo neutraal zijn die dus niet waar ze geen rekening houden met de doodsangsten van de beschermende ouder, meestal de moeder.

Is dat kwaadaardigheid, onkunde, onbegrip, gebrek aan empathie?
Wij denken dat ook de opleiding daar voor iets tussen zit. Want zelfs als denkt men dat kinderen zo een papa nog nodig hebben voor hun harmonische ontwikkeling dan kan dat toch op vrijwillige basis en niet met overnachtingen? Dan kan toch een vertrouwd persoon even gaan bellen aan de deur van de verdachte en het kind terug veilig meebrengen?

Een ander knelpunt is het voordeel van de minste twijfel. Waarom gaat dat voordeel alleen naar de verdachte en niet naar een onschuldig slachtoffer dat anders als een leugenaar gebrandmerkt wordt?

Nog maar nauwelijks hebben slachtoffers het hoofd opgeheven of mannenlobby's komen aandraven met een theorie gehaald uit het verre Columbia van ene dokter Garder inmiddels overleden, maar wier persoonlijke opinies zwaar doorwegen in de vonnissen. Dr Gardner is namelijk de vader van het PAS syndroom (Parent Alienation Syndrome) of Ouderverstotingssyndroom. Het is zijn persoonlijke concept, en het is de moeite waard zijn ander gedachtengoed onder de loupe te nemen alvorens met de wolven mee te huilen : zie je wel! Want dokter Gardner schreef ook dat pedofilie normaal is voor miljarden mensen. Ja, dat vroege seksuele aktiviteit voordelig zou zijn voor de voortplanting. Zonder dan nog te spreken van zijn merkwaardige kijk op andere parafilieën. Trouwens, denkt dokter Gardner, echt seksueel misbruik is er omzeggens niet en als dat er is moeten moeders maar eens gaan begrijpen dat anderen er anders over denken in plaats van hysterisch te doen. Hetzelfde voor de slachtoffers. Deze laatste gegevens halen die mannenlobby's niet aan. Daarom moet iemand het doen, er staat ook op deze krant een franstalig artikel over het PAS syndroom. http://belgium.indymedia.prg.news/2003/06/67263.php en men moet maar eens gaan kijken bij sisyphe.levillage.org/article.php3?id_article

Beschermende ouders die het niet meer zien zitten kunnen ons bellen of schrijven of eens afkomen voor de praatgroepen
Andréa de Jong
5 Prosper Claeysstraat
9000 Gent - tel 09 329 01 81 ook fax
zie ook onze webste http://mti.vze.com

Mevrouw de Jong,

U schrijft dat in 87% vrijspraak of seponering volgt terwijl het aantal valse aanklachten slechts rond de 5,5% ligt. Dat is een zware aanklacht tegen het gerecht, en ik vraag u hou u die cijfers hard kan maken. Hoe weet u dat? U, alsook de onderzoeker, hebben ongetwijfeld veel minder middelen dan de gerechtelijke instanties.

Vindt u dat als iemand vrijgesproken wordt, of de zaak geseponeerd wordt bij gebrek aan bewijs, dat betrokkene nog langer als "verdachte" betiteld kan worden?

"Iemand is onschuldig tot het bewijs van het tegendeel geleverd is". Onderschrijft u dat principe? Ik heb de indruk dat u het op de helling zet.

"Absolute veiligheid" als noodzaak voor een herstel. Denkt u dat zoiets bestaat?

U bent niet tegen kansen, maar wil klaarblijkelijk dat de vader voor de rest van zijn leven zijn kind in de neutrale bezoekruimte moet bezoeken.

Excuseer dat ik zo reageer, maar ik ben -gelukkig genoeg - nog niet met incest in aanraking gekomen, maar wel al met onterechte beschuldigingen. Ik hou mijn hart vast bij elk pleidooi dat het principe "onschuld bij gebrek aan bewijs" op de helling zet.

Mevrouw De Jong kiest als titel 'Moeders tegen Incest' maar ik vrees dat ze bedoelt 'Moeders tegen Co-Ouderschap'. De hele kwestie gaat over ouders die scheiden en soms een pijnlijk gevecht leveren over hun kinderen. De vraag stelt zich namelijk wie is verantwoordelijk voor de kinderen en waar zullen ze verblijven na de scheiding.
De wet van 13 april 1995 voorziet expliciet in co-ouderschap. Alvast op het vlak van het gezag. Dat betekent dat beide ouders juridisch, financieel en praktisch verantwoordelijk blijven voor hun kind. De wet vertrekt ook vanuit het 'vermoeden van gelijk verblijf'.
In de praktijk wordt de wet echter zelden of nooit toegepast. Vaak wordt het kind toegewezen aan de moeder en mag de vader zijn kind nog slechts één weekend om de twee weken zien. Die regeling noemt men 'hoederecht' en 'bezoekrecht' maar daarvoor bestaat geen enkele wettelijke grond. Het is tevens een compleet achterlijke gedachtengang die dateert vanuit de vorige eeuw waarbij mannen gezien worden als kostwinnaars die nooit thuis zijn en op emotioneel vlak niet om hun kinderen geven.
Om ervoor te zorgen dat de wet niet toegepast wordt, opteren veel vrouwen ervoor om hun ex vals te beschuldigen. Gewoon de suggestie van incest kan volstaan om je kinderen te verliezen, zonder zelfs maar één bewijs, feit of argument. Vrouwen weten dat en maken er misbruik van.

Als er na die verdachtmaking een seponering of vrijspraak volgt, dan betekent dat dat de man in kwestie onschuldig is en er dus geen enkele reden is om hem zijn kinderen te onthouden.

Wat Mevr. De Jong zegt omtrent het Parental Alienation Syndrome, kan ik haar uitnodigen op de conferentie die door het samenwerkingsverband van verschillende verenigingen wordt georganiseerd op 30 maart a.s. in het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen Schaarbeek. Het betreft een presentatie van de wetenschappelijke bevindingen m.b.t. het Parental Alienation Syndrome door Prof. Dr. Hubert Van Gijseghem van de Universiteit Montreal te Canada en een kritische reflectie op oudervervreemding en op het P.A.S. door Prof. Dr. Stefan Bogaerts van de Universiteit Gent en de Universiteit Tilburg (IVA). Dat is een goed moment om je een mening te vormen over het PAS.

De hele kwestie ligt gevoeling bij alle partijen omdat het een emotionele zaak betreft die tot de kern van de menselijke relaties gaat, namelijk die tussen jezelf en je kind en de positie van de staat daartussen. Dat ligt niet eenvoudig. Vandaar dat het van belang is dat mensen zich goed informeren. Meer info vind je bijvoorbeeld op http://www.betrokkenouders.be en http://www.goudi.be. Ouders die door tussenkomst van de rechtbank hun kind niet of te weinig zien en zich daarover vragen stellen of zich willen organiseren, kunnen terecht op 0485-46 2001.

Wij distantiëren ons ten stelligste van ouders, mannen of vrouwen die hun kind inzetten voor het grote gelijk.

Op de rest hoef ik niet in te gaan, de bronnen zijn vermeld, ze komen niet van mij. Zeventien jaar ervaring laten ons toe theorieën in zekere mate te ziften en te toetsen aan de praktijk.

Wat dokter Gardner betreft vindt men op het net alles terug, we hoeven dus geen persoonlijke meningen omtrent de geschriften van dokter Gardner, wij hebben die zelf gelezen en dat kan iedereen.

"The only question we make is that whoever you pick, your Honor, that they have a background in being able to recognize the symptoms of parental alienation."
Cincinnati attorney Dominic Mastruserio,
alleged child abuser's counsel,
on January 6, 2000
------------------------------------------------------------

Wat wij op 30 maart 2004 gehoord hebben in het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen is een nachtmerrie, geen wetenschap.
Het was voor prof Stefaan Bogaert niet moeilijk aan te tonen dat PAS (parental Alienation Syndrome of Ouderverstotingssyndroom niet wetenschappelijk is. Toch werd ons dat als wetenschappelijk voorgesteld.

Wat ons wel verwonderde dat is dat men dokter Gardner(Columbia) op een voetstuk plaatst bij het Samenwerkingsverband van gescheidenen, waar dezelfde Gardner een lans breekt voor pedofilie en moeders die incest erg vinden terecht wijst.

Men moet de wet toepassen zei de door het Samenwerkingsverband uitgenodigde professor Van Ghysegem uit Montreal. Ouders zijn ook strafbaar indien ze de feiten niet kenbaar maken. De natuurlijke rol van een beschermende ouder wordt aldus gefnuikt en bestraft door de PAS theorie van dokter Gardner die opgevoerd wordt door prof Van Gjhyseghem. Op de vraag of de professor kon slapen nadat hij een kind had overgeleverd aan iemand die achteraf een dader bleek te zijn antwoordde hij ja, dat hij dat kon, en "dat moet de rechter uitmaken of hij kan slapen". Hij deed die uitspraak vlak voor het afscheid, aan het podium terwijl hij achteruit stapte naar buiten toe..Toch doet de rechter vaak een uitspraak nadat er psychiatrische verslagen zijn voorgelegd.
Hij voegde er aan toe dat psychische mishandeling even erg is als fysisch misbruik.
Wij dachten dat misbruikte kinderen én fysisch, én psychisch én emotioneel gekwetst waren.
Dokter Gardner schreef onder andere dat pedofilie de norm was voor miljarden mensen en dat pedofilie zelfs bevordelijk kan zijn voor de voortplanting.
Maar hij schrijft ook dat kinderen verleidelijk zijn en seks uitlokken. Waar hebben wij dat nog gehoord?

Misschien kennen ze in Columbia het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind nog niet.

Artikel 12. Het kind heeft recht op omgang met de afwezige ouder en ook inspraak daarin.
Zie ook artikel 19 dat zelfs de uitzondering op dat recht bepaalt : o.a.seksueel misbruik.
Overigens zijn wij ook voorstanders van het feit dat kinderen een vader en een moeder broodnodig hebben. Vergeet men dat echter niet als men tot een echtscheiding overgaat? Men mag de gevolgen van een scheiding niet steken op een "onwillige" ouder die daar zijn reden kan voor hebben. Moet die vader echter een incestpleger zijn? Die heeft zijn vaderrol schromelijk misbruikt. Wat men opok zegt of doet, d emeeste daders zijn mannen, en de meesten zijn vaders, broers, opas's, ooms. Men moet hier nog redden wat kan gered worden, en dat is de zekerheid dat dit niet meer gebeurt. Of dat kan in de buurt van een dader betwijfelen wij.

De tussenkomst van een jonge jeugdrechter die suggereerde het hoorrecht van kinderen te verlagen is een goed voorstel.
Er zijn trouwens al moedige rechters geweest die kinderen van midner dan 12 jaar gehoord hebben, zeven of acht jaar...

adj.