Haïti/ Grootmachten bezorgd om Aristide's lot

Haïti/ Grootmachten bezorgd om Aristide's lot
by raf Tuesday, Mar. 02, 2004 at 4:24 PM

Aandoenlijk die bezorgdheid van Parijs en Washington dat er Haiti's president Aristide iets zou overkomen. "We hebben hem niet opgesloten, we hebben hem beschermd", aldus de Franse Defensie-minister Michèle Alliot-Marie. De minister neemt daarmee een loopje met de feiten. Wanneer doen Frankrijk, de VS en Canada een boekje open over alles wat voorafging?

Dominique De Villepin, de Franse Buitenlandminister, maakt zich de borst nat; "de Frans-Amerikaanse coördinatie was perfect", aldus De Villepin maandag in Tokio. De Villepin en Colin Powell belden de laatste tijd 2 tot 3 keer per dag met elkaar. De VS en Frankrijk zijn samen met Canada – en in die volgorde - de grootste hulp-verschaffers in Haïti.

De twee grootmachten hadden de afgelopen dagen ten aanzien van Haïti dezelfde optie: Aristide moest weg. Daarvoor bundelden ze de krachten. Maar verdeelden ze ook het werk, zoals sommigen durven beweren? De Fransen helpen nu militair op Haïti, terwijl Amerikaanse militairen vorig jaar een burgeroorlog hielpen beteugelen in Ivoorkust in West-Afrika, dat traditioneel tot de "Franse achtertuin" wordt gerekend. Maar Franse diplomatieke bronnen, geciteerd door Le Monde, spreken zo'n taakverdeling tegen.

Het heeft bovendien enkele weken geduurd voor Frankrijk en de VS samen aan een openlijke campagne begonnen. Frankrijk nam het voortouw voor een interventie. Op 17 februari pleitte De Villepin als eerste voor het sturen van een "vredesmacht".

Vluchtelingen stoppen
Washington treuzelde; Colin Powell deed zelfs alsof hij geen vat had op de situatie in Haïti. Obsceen, schreef BlackCommentator: als Washington zijn dogs of war terugroept (daarmee doelend op vanuit de Dominikaanse Republiek opererende bendes), kalmeert het zo op Haïti. Op 13 februari spraken de Amerikaanse onderminister voor het Westelijk Halfrond Roger Noriega, zijn adjunct Dan Fisk en Otto Reich van het Witte Huis zich uit voor het wippen ("the unseating") van president Aristide.

De VS stonden toen niet te springen om een interventie, en vanuit hun positie gezien met reden. Militair hebben ze het bijzonder lastig in Irak en Afghanistan. Bovendien drongen hun mannetjes op naar de Haïtiaanse hoofdstad. Waarom ze na twee weken dan toch bijdraaiden en een actie op poten zetten met de Fransen? Vooral om midden in een verkiezingsjaar geen vervelende toestanden met Haïtiaanse bootvluchtelingen te moeten trotseren. Nu president Aristide is gewipt, is dat allicht de voornaamste opdracht van deze operatie.

Ook Frankrijk heeft een grote Haïtiaanse gemeenschap. Sinds 1990 zou ze van 20.000 tot 100.000 mensen zijn gegroeid. Daar moet overigens bijverteld worden dat Frankrijk nog altijd onbeschaamd verscheidene kolonies houdt nabij Haïti ("la Guyane, la Martinique et la Guadeloupe") waar het gros van de Haïtiaanse migranten verblijft.

Duurzaam temmen
Frankrijk en de VS vinden dat ze politiek onafhankelijk landen de les kunnen spellen, zoals ze nu in Haïti doen. De Jamaïcaanse premier Patterson maakte zich daarover zondag (toen president Aristide werd gewipt) erg ongerust, zeggende dat geen enkel verkozen regering zijn toekomst nog zeker is.

Frankrijk en de VS staan niet alleen met hun immer terugkerende neo-kolonialisme. Alleen zet niet iedereen de beuk erin. Interessant is wat David Malone, ex-ambassadeur van Canada bij de VN, over Haïti verklaart. Malone is nu voorzitter van de International Peace Academy, what's in a name. "De Amerikaanse republikeinen staan vijandig tegenover Bill Clinton en dus tegenover Jean-Bertrand Aristide, die ze als een linkse priester beschouwen. Zij hebben de lange termijn-strategie doorkruist (met hun militaire interventie, nvdr). Maar Frankrijk en Canada hebben evenmin veel geduld gehad". Volgens Malone zou men moeten beseffen dat "de consolidatie van de vrede langer duurt dan 3-4 jaar. Je kunt niet je koffers pakken bij het minste teken van electorale of financiële onregelmatigheden". Malone bedoelt: het kan lang duren vooraleer je een land in de globalistische pas laat lopen; maar voor wie aan de touwtjes trekt, levert zo'n duurzame ontwikkeling meer op dan de bruuske aanpak.

arch/ive/ief (2000 - 2005)