arch/ive/ief (2000 - 2005)

Maandag kwam het internationaal gerechtshof in Den Haag een eerste keer samen om zicht te buigen over de omstreden ‘muur’. Het gaat hier om een muur van meer dan 750km lang, dat is 30 keer de Berlijnse muur! Op sommige plaatsen reikt het massief beton 8 meter hoog. Op andere plaatsen is de muur eerder een hek, met prikkeldraad, grachten, sensors elecktrische schrikdraad, schiettorens en patrouillewegen. Een veiligheidsmuur beweren de Israëli’s, een apartheidmuur voor de Palestijnen.

Hoewel Israël het gerechtshof niet erkend en zich dus niet gaat verdedigen, werd er ook pro-muur gemanifesteerd. Beide groepen mochten actie voeren, strak georchestreerd door de Nedelandse ordediensten weliswaar.

In de voormiddag manifesteren een paar honderd Israëli’s, de meesten overgevlogen door El Al. Ze hebben zelfs een uitgebrande bus mee, die een tijdje geleden nog het doelwit was van een zelmoordaanslag. Moeders dragen foto’s van hun kinderen, omgekomen tijden een aanslag.

Rond de middag is het dan de beurt aan de Palestijnen en hun sympathisanten. De groen-rood-wit-zwarte vlaggen flikkeren vrolijk in een voorzichtig winterzonnetje. Opvallend is een delegatie Joods-Orthodoxe Rabijnen. Mensen met Palestijnse vlaggen in de hand en de zogenaamde’arafat’-sjaal rond de schouders omhelsen de in traditionele klederdracht gestoken rabijnen. Deze laatsten halen twee redenen aan voor hun aanwezigheid: 1) het palestijnse lijden en hun leefomstandigheden. De tweede is meer religieus getint; ze verwerpen de Zionistische staat omdat ‘God hen nu éénmaal in balingschap heeft gestuurd en het is niet aan ons om zomaar een nieuwe eigen staat op te eisen. Er kan pas een einde komen aan onze diaspora met de komst van de messias.’
Arabische muziekklanken vullen ondertussen het luchtruim, het plein zelf raakt gevuld met naarschatting een 1500 demonstranten. Uit alle hoeken zijn ze komen aanwaaien: 2 bussen uit belgië, 5 uit Duitsland, afvaardigingen uit Zwitserland, Frankrijk, Italië en zelfs Zuid-Korea.
Een stoet sprekers beklimt het geïmproviseerde podium. Langzaam verwijnen ze achter een heuse muur, een constructie van kartonnen dozen. Vooral de toespraak van Mustafa Bargoeti, blijft bij. Hij maakt deel uit van de Palestijnse onderhandelingsdelegatie.
‘Als de muur echt bedoeld is als veiligheidsmuur waarom respecteert Israël dan niet de greenline van 1948?’ vraagt hij zich af. ‘Dit is een apartheidsmuur die boeren van hun land en kinderen van hun scholen scheidt. Families worden uit elkaar gerukt! Wij willen niet in ghetto’s of reservaten leven! Al zijn wij Palestijnen klein en zwak, en hebben we geen eigen vleigtuigmaatschappij om demonstranten of kapotgeschoten huizen over te vliegen, al beschikken we niet over dezelfde financiële kracht, al hebben we geen nucleaire wapens...We hebben het recht en de rechtvaardigheid aan onze zijde! Daarom is onze demonstratie zoveel talrijker en warmer dan die van de zionisten! De confiscatie van land, het afscheuren van dorpen, de aanhoudende vernederingen,...de internationale gemmenschap kan niet langer de ogen sluiten. And Israel out of this court, is Israel out of international law! Geeft hij nog mee als uitsmijter.

Na de sprekers zet de stoet zich langzaam in beweging richting vredespaleis. De sfeer is opperbest. Alleen is de politie iets te nadrukkelijk aanwezig. Het principe van kwasi onzichtbaar een betoging te volgen kent de Nederlandse arm der wet blijkbaar nog niet.
Aan het vredespaleis staat er nog een vredeswake op het programma tot de Palestijnse delegatie het gerechtsgebouw verlaat. Dat is echter zonder de politie gerekend, die de demonstratie ontbindt en iedereen aanmaant op te hoepelen. Slachtoffer van deze maatregel was ondermeer ondergetekende, die zich even opwarmen was aan een kom soep. Terug aan het palies gekomen waren alle bussen reeds vertrokken. Het werd dus treinen naar Brussel.