arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ik liep deze morgen doorheen een manifesterende groep mannen en vrouwen verplegers, verzorgers, onthaalmoeders, vele groene ACV-vestjes, enkele rode van het ABVV. Een nieuwe CAO moet worden afgesloten voor de zorgsector, 15.000 mensen zijn vandaag bezorgd over hun job, en komen dit vertellen in de Brusselse straten: voetzoekers, rookbommen, stinkbommen, fanfares en spandoeken: mijn oren fluiten nog na.

Ze vertellen me graag wie ze zijn en wat ze hier komen doen...

Ze zijn met 160 komen opdagen Van Gasthuisberg Leuven en Pellenberg, 4 bussen vol.

'Er is teveel werkdruk, te weinig personeel' vertelt Johan, verpleegkundige. We hebben jonge mensen nodig, maar de ADV (arbeidsduurvermindering) vanaf 45 jaar trekt geen jongeren van 18 jaar, geef hen de 36-uren week, een 13de maand, speciale functievergoedingen. Ik zit niet in de vakbond, kon me moeilijk vrijmaken vandaag, maar vond het belangrijk om hier te zijn.

Eva en Lieven, verpleegkundigen uit de radiologie en Intensieve van Maria Middelares in Gent.: 'Er wordt steeds meer van ons verwacht, en hebben minder tijd voor onze patiënten. Er is veel te administratie, de vergoedingen voor het weekend zijn weggevallen. We willen meer volk, een volwaardige 13de maand, betere vergoedingen.' Adriaan (zie foto) 'We moeten het werk aantrekkelijk maken voor de nieuwe en de huidige werknemers. De eisenbundel die nu voorligt, is het resultaat van een bevraging op de werkvloer zelf. 't Is niet weinig, maar 't is een zware job.' En wat als er geprivatiseerd wordt? 't Is al zo, je voelt zo aan dat het meer om winst dan om mensen gaat, men spreekt over non-profit, maar 't moet gewoon opbrengen. Artsen worden op een pied-de stal geplaatst, de verplegers vormen een 'kostenpost' voor het ziekenhuis. Ik wil mensen verplegen met hart en ziel, maar niet zo!

Zes vrouwen van het Wit Gele Kruis van Ninove: 'De werkdruk is verhoogd, we willen meer loon, personeel, vakantie. We willen minder overuren, ons supplement voor zondagsdienst terug. Wij moeten dubbel zo hard werken als vroeger, er is geen tijd voor sociaal contact: 't is werken en weer buiten', zo vind ik geen voldoening meer in mijn werk, mijn verstand staat op 0! Ofwel flitsen ze ons omdat we te hard rijden. Privatiseringen zijn steeds ten koste van de zieken. Thuisverpleging is anders een dankbaar beroep, met al dat sociaal contact.

Jeanine van het onderhoudspersoneel van Sint Jan in Brussel komt aan mijn mouw trekken, 'kom' roept ze tegen haar collega's Brigitte en Cecile. Ze wil iets vertellen: 'Wij van het onderhoud, die van in de keuken en de werkmannen krijgen die surplusdagen niet vanaf 45 jaar! Maar George Bergmans van ons syndicaat is daarop hard aan het werken.

Jan Foubert, afgevaardigde LBC Intensieve Zorgen van het Sint Lukas in Gent, voert het woord: 'We hebben veel te weinig volk, de lbc zou 25.000 jobs creëeren, maar daarop heeft de regering niet ingespeeld. Maar voor andere sectoren hebben ze wel geld: ze kunnen wel controleurs sturen naar de zwartwerkers in de Horeca, maar ze vinden geen geld om witwerk te steunen! 'Extra vormingen' moeten we buiten onze werktijd volgen. Er is een grote vergrijzing van de bevolking, maar de regering wil dit precies niet beseffen. Daarvoor komen wij al jaren en jaren op straat!'

Roger werkt in een rusthuis in Tremelo, 'de bejaardensector wordt groter, ik zit niet in de vakbond, maar ik weet wel dat de regering alles probeert om de sociale sector stil te leggen. Met de verkiezingen in het vooruitzicht, is het misschien nu wel de goeie moment om te betogen. Vandaag gaat het allemaal over migrantenstemrecht, maar het probleem van de sociale sector blijft ook bestaan.

'Dit is de eerste in een reeks betogingen, er zullen er wel meer volgen, met meer volk! Ik werk in de psychiatrie in het Guislain in Gent, die in zware financiële problemen zit, er dreigen ook tientallen ontslagen. We draaien de klok terug hé: ze willen de afdelingen nu weer vergroten, minder personeel voor meer mensen! Er is een nieuwe eisenbundel opgesteld, maar de regering gaat er niet op in, ik weet niet waarmee de regering vandaag bezig is.

Jef de Ranter, 55 jaar, werkt met volwassen gehandicapten. 'Ik ben hier vandaag omv twee redenen: 'ik ben solidair met de andere sectoren, want voor mijn eindeloopbaan heeft Mieke Vogels indertijd goed gezorgd. Anderzijds ben ik tegen de commercialisering van de sector, Landuyt met zijn dienstencheques is daar goed mee bezig, gesneden brood voor interimburo's en privébedrijven, die weer zullen goochelen met 'Flexibilisering'. Als winst het principe wordt, dan worden de gehandicapten de dupe.

Lieve, ex-onthaalmoeder, stort een waterval van ontevredenheid over me uit: 'Onthaalmoeders zijn 'sociale vangnetten', wij verdienen geen loon, we krijgen alleen een onkostenvergoeding. Ja, sinds 1 april 2003 hebben we een statuut, maar dat is een nooit gezien nepstatuut, zonder vakantiegeld, of arbeidsrechten. Vandaag lopen hier mensen voor de 36-uren week; wij hebben geen 'uren', bij ons mogen ouders hun kinderen tot 12uur per dag brengen! Wij krijgen € 14,29 per dag, per kind. We mogen maximum 4 kinderen voor een volledige dag houden en maximum 8 kinderen . Met dat bedrag moeten we eten betalen, verwarming, water en materiaal kopen. Ons loon is daarom enkel een onkostvergoeding., een sociaal vangnet. Een onthaalmoeder kan dit alleen als job doen met een echtgenoot die goed verdient, indien je scheidt, moet je ermee kappen. Terwijl we onthaalmoeders tekort hebben, blijft de regering zeggen dat daar geen geld voor is.

Twee jaar geleden ben ik me erin gaan verdiepen, brieven geschreven naar ministers, vanalles... maar nergens kreeg ik gehoor. Toen heb ik een rechtszaak aangespannen, maar de rechtbank is bang voor een boomerangeffect: als al die onthaalmoeders hetzelfde gaan beginnen doen... met die rechtszaak vonden ze mij ook ineens geen sympathieke niet meer, ik werd te lastig. Momenteel ben ik op zoek naar een andere job.