arch/ive/ief (2000 - 2005)

De witte woede steekt weer op. Het vorige akkoord tussen werkgevers en werknemers loopt eind dit jaar af en de vakbonden hebben een nieuw eisenpakket klaar. Zij vragen onder meer een loonsverhoging in de vorm van een dertiende maand en de veralgemening van de arbeidsduurverkorting voor werknemers vanaf 45 jaar die de vakbonden tijdens de vorige onderhandelingen bedongen. “Nu kan enkel het verplegend personeel genieten van die maatregel die absoluut noodzakelijk is een sector die enorm veel flexibiliteit vraagt van de werknemers,” legt Walter Cornelis, nationaal secretaris van het LBC uit.

Een delegatie werknemers van het UZ Leuven kan dit alleen maar beamen. “Wij zijn niet boos, maar woest,” scanderen ze vanachter hun spandoek. “We hebben meer personeel nodig, maar welke jongere wil nu nog in deze sector komen werken,” vraagt Bo zich af. “Met al dat weekend- en nachtwerk is het heel moeilijk om een sociaal leven te hebben. Actief zijn in een voetbalploeg is bijvoorbeeld onmogelijk. En het loon is ook niet om over naar huis te schrijven.”

Woest
Bert, zijn collega werkt in de operatiezaal. “De werkdruk neemt nog steeds toe. Alles wordt getimed tot op de minuut. De regering wil dat patiënten zo snel mogelijk naar huis gaan, maar dat betekent gewoon dat wij meer moeten doen in minder tijd. Het werk is zo stresserend dat veel werknemers deeltijds werken om het nog enigzins aan te kunnen.”

Biedt die arbeidsduurvermindering een oplossing? Walter, eveneens van het UZ Leuven: “Het zijn altijd maar kleine lapmiddelen. Er moet eens serieus nagedacht worden over de eindeloopbaan problematiek. Het brugpensioen afschaffen kan in ieder geval niet. In het ganse ziekenhuis zijn er maar vier verplegers ouder dan 58. Op mijn dienst zijn er drie collega's die het brugpensioen niet eesn haalden omdat ze ziek geworden zijn en nu thuis zitten te wachten tot ze op pensioen mogen. Over mensen die niet op brugpensioen mogen zeggen wij wel eens al lachend: die gaan straks bellen dat ze iets later zullen komen omdat de verpleegster aan huis hen nog moeten komen verversen.”

Rond het middaguur werd de betoging aan het Zuidstation ontbonden. Vanop het podium herhaalde Walter Cornelis nog eens de voornaamste eisen en stuurde hij de mensen naar huis met een opdracht. “Dit is slechts het begin. De onderhandelingen zullen nog maanden duren. Probeer jullie collega's te overtuigen om er volgende keer bij te zijn. Want 15.000 is veel, maar ik weet zeker dat we nog met veel meer kunnen zijn.”