Wie zijn de terroristen?

Terroristen, wij? Langs geen kanten. De in de Kamer goedgekeurde antiterrorismewet (13/11) is dus op ons hoegenaamd niet van toepassing. En de regeringsplannen om de Staatsveiligheid zonder toelating van het gerecht telefoons en e-mails te laten aftappen evenmin.

Of toch wel, een beetje misschien?

De antiterrorismewet – die nog naar de Senaat moet – is bijzonder vaag. Wie welbepaalde in de wet opgesomde vernielingen pleegt – of ermee dreigt - wordt vanaf nu strafbaar. Behoren tot een ‘terroristische groep’, er materiële of financiële hulp aan bieden (er dus zijn/haar solidariteit aan betuigen), valt er eveneens onder. Maar wat betekent dan die politieke term ‘terrorisme’? Bevrijdingsbewegingen in de Derde Wereld? Een andersglobalist die tijdens een manifestatie de ruit van een bank ingooit? De geweldloze vredesactivist die, zoals de Ploegscharen in Engeland, een Hawk-gevechtsvliegtuig met een hamer bewerkt? Wanhopige syndicalisten die zich met bulldozers een weg banen om de autostrade voor een actie af te sluiten? Een vredesactiegroep die een treinsignaal op rood zet en zo de treinlading moordtuig op weg naar de illegale oorlog in Irak enkele uren ophoudt? De vele bomspotters die met een tang de prikkeldraad rond Kleine Brogel doorknipten? Horen dat soort acties ook thuis onder de noemer ‘politiek geïnspireerde vernieling, verstoring of beschadiging van publiek of privaat eigendom of infrastructuur’ uit de wet?
Terroristen… het is maar wie het woord in de mond neemt. Het verzet in WO II was voor de Duitsers ook terrorisme.

Ach, nieuwe wet of niet: we worden nu ook al afgeluisterd, we worden ook nu al gearresteerd als we een oorlogsmisdaad (militair transport naar Irak; kernwapens in Kleine Brogel) door acties van burgerlijke ongehoorzaamheid ontmaskeren – en we liggen er niet wakker van, integendeel: met veel plezier willen we onze motieven aan de rechter uitleggen.

Van terrorisme gesproken…: er is inderdaad bedroevend veel terreur in de wereld, en acties zoals de onze en die van zovele gelijkgezinden richten zich tegen die terreur. De terreur van de Noord-Zuidverhoudingen. De terreur van het recht (lees: onrecht) van de sterkste – economisch en militair. Het terrorisme van atoommachten die in overtreding van het non-proliferatieverdrag hun kernwapenarsenaal aanhouden en zelfs uitbouwen. De terroristische kernwapenstrategie van de NAVO en de medeplichtigheid van onze eigen regering. De terreur van de wapenindustrie - Vlaams, Belgisch, Europees - die winst maakt met bloed en dood. De terreur van het toekomstige EU-leger, dat het oneerlijke status-quo in de wereld moet helpen beveiligen.

In ónze acties tegen het terrorisme primeert één groot criterium, één grote gedragscode: de geweldloosheid. Dat principe is oneindig veel meer dan een toetssteen: het is de sleutel zélf tot verandering naar een samenleving met minder geweld, en het is tegelijk een formidabele kracht die een tot de tanden gewapende tegenstrever op vriendelijke maar kordate ontwapenende wijze macht ontneemt. Belgische antiterrorismewet of niet, afluisterpraktijken of niet: we zullen geweldloze antiterroristen blijven, burgerlijk ongehoorzaam als het moet en zolang het moet.

Peter Jochems

arch/ive/ief (2000 - 2005)