arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wilson begon met een 'ongevaarlijk' onderwerp, kwestie van de mogelijkheden wat af te tasten en het publiek te behoeden voor grote ideologische discussies op een nuchtere maag. Toerisme, daar had hij het over. Hoe de toeristische sector in Uruguay zich uitstrekt over drie polen. Punta Del Este is het Knokke-Le Zoute van Uruguay: duur en exclusief en dus uitsluitend toegankelijk voor rijke Amerikaanse toeristen en de hoge bourgeoisie en grootgrondbezitters van Uruguay. La Paloma is het vakantieoord van de gewone mensen, een Zuid-Amerikaans Blankenberge zeg maar. In Colonia zijn er slechts enkele dure appartementen. In dit uitgestrekt duinengebied wordt vaak wild gekampeerd.

Toerisme is economisch zeer belangrijk. En zo kwamen we meteen op een tweede thema. Uruguay wordt net als Argentinië getroffen door een diepe economische en financiële crisis. “De financiële kapitalen ontvluchten het land want die zijn net dezelfde als in Argentinië,” legt Wilson uit. “Het grootste probleem is de buitenlandse schuld. Door die schuld verplichten het IMF en de Wereldbank Uruguay om te privatiseren en te liberaliseren. De Nationale Bank heeft geen enkele controle meer op de nationale munt. Iedereen rekent in dollars.” Maar er is hoop. Binnenkort zijn er verkiezingen en het ziet er naar uit dat Uruguay net als Venezuela, Brazilië en Argentinië een linkse regering krijgt. Nadat twee rechtse partijen decennialang de lakens hebben uitgedeeld en nadat het land ook een tijd onder de ijzeren vuist van een militaire dictatuur heeft geleefd, zou een overwinning van het linkse Front een verademing zijn.

Congo dan. Is dat niet dat land waar al jarenlang een burgeroorlog woedt? “Fout,” zegt Jorge Alvez. “Men wil doen geloven dat het om een burgeroorlog gaat.” Maar achter de oorlog voerende partijen zitten drie buurlanden van Congo namelijk Rwanda, Burundi en Oeganda. En die worden op hun beurt gemanipuleerd door de VS die zo graag de controle zouden willen verwerven over de al te rijke ondergrond van Congo. “Een bewijs daarvan is de rol die de Amerikaanse multinational Bechtel speelt (Bechtel is één van de bedrijven die de dure contracten voor de wederopbouw van Irak in de schoot geworpen kreeg, cc). Zij stelden een plan op voor de ontginning van Congo en toen ze hun zin niet kregen, werd er plots een staatsgreep gepleegd.” Maar ook hier is er hoop. “Kabila krijgt langzaamaan greep op het ganse land. Dat is de reden waarom zowel de VS als Europa hem trachten te verleiden. Maar veel belangrijker is het feit dat alle Congolezen nu beseffen dat ze één volk zijn en dat het geen zin heeft de kaart te trekken van de 400 ethnieën waar het Congolese volk uit bestaat.”

Rasmus Olme, danser en choreograaf van beroep, heeft problemen met de politieke correctheid van zijn landgenoten. “In Zweden heeft iedereen de mond vol over feminisme. Maar ondertussen worden er wel heel weinig concrete acties ondernomen om de gelijkheid tussen man en vrouw te bevorderen. De cijfers zijn bekend. Vrouwen verdienen 20 % minder dan mannen voor gelijk werk.” Vandaar dat Rasmus wel oor heeft naar een oproep van een bekende feministe die de Zweden in een opiniestuk aanspoorde tot wat meer activisme en wat minder woorden. “Kom op straat, sluit de sex shop en spuit graffiti op die seksistische reclame.”

En als u daar eenmaal van bekomen bent, kunt u morgen een nieuwe portie ideeën opdoen in de vijfde editie van Versgeperst.