arch/ive/ief (2000 - 2005)

Zo boven, zo beneden.
Alles is verbonden.
Mijn hoofd is rond, als de wereld;
jouw hoofd eveneens; en is een universum;
net als de wereld, net als het alles; het universum, welker vorm wij niet kunnen bevatten.
Welk universum kunnen wij bevatten? Is er wel één?
Aanschouw al die verwoede pogingen alles te ordenen, te benoemen, te verzekeren, te vermeerderen, te verbeteren, te veranderen,... En waarom?
Neen, ik vat niet waarom, ik voel soms zo hevig; een pijn, een leegte, vreugde, ongeloof;
het verlamt me vaak.
Zowel de krachten die mij beheersen, als het onbegrip dat ik voel; als ik naar de wereld kijk met al haar lijden en vreugde, muziek en uitzinnigheid, stilte en de onaangeroerde kracht die de natuur uitstraalt; de natuur waarvan ik zo vervreemd ben maar toch deel van uitmaak.
Gisteren moest ik huilen; ik dacht aan de onschuld, die ik zag in de ogen van kinderen in een ver arm land, welwillend maar kansloos; uiteindelijk, net als ik.
Wat een absurd geloof, alles te kunnen wat ik wil; en dat dat voor iedereen zo is.
Ik wil niet deze wereld en toch moet ik haar omarmen.
Ik heb geen zin meer in 'door mijn wil' opgewekt geweld, zweten, in rokende ruimtes gaan zitten en elkaar niet horen, zwijgen, slikken, elke dag hetzelfde doen; maar wat dan wel?
Zovelen stellen zich deze vraag.
'Ik weet niet wat ik wel wil; maar wat is het alternatief? Beter leg ik me neer bij m'n lot, en wandel ik voort op deze weg; en maak er het beste van.'
Soms zo'n somber gevoel. Verloren. Verwend. Alles is er, werk, en liefde, en vrienden; en binnen handbereik nog veel meer.
Maar hoe kan ik daar nu tevreden mee zijn als ik weet, dat er zoveel vervuild wordt, gemoord, onvriendelijk gedaan, eten weggegooid en anderen eten en water ontzegd; mensen woekerwinsten maken en 1000 maal meer bezitten dan het noodzakelijke om te overleven, er stemmen in mij weerklinken die zeggen: hou toch op met je aanstellerij en doe gewoon voort.
Krijg kinderen, werk hard, ga volledig op in iets zoals sport of economie; en tracht een klein stukje universum te bevatten en te beheersen; en deze vragen zullen je niet langer kwellen.
Wees produktief. Wees nuttig. Draag bij. Jij hebt veel gekregen; nu is het aan jou om te geven.
Misschien is het dat wel!
Dat heb ik zo hard gevoeld met de straatkinderen. Geven, aanleren, dat is werkelijk vervullend.

Niettemin blijven de vragen rechtstaan. Welk alternatief is er mogelijk voor een zo verslindende onevenwichtige wereld? Welke keuzes moet je maken, wat is een juiste houding?