Kim en Justine in Cuba: "Hier laat ik je los, kim"

Kim en Justine in Cuba: "Hier laat ik je los, kim"
by Gwen Falony Monday, Feb. 02, 2004 at 1:37 PM

Nieuws uit Cuba

Hola izquierdistas,

Alles goed hier in Habana, het weer is droog en niet te heet. De lijven plooien naar de machete en stinken naar het zweet. De caña (suikerriet) is rijp en moet dringend binnen, de revolutionair zijn grootste wens. Men zei ons dat dit alles een paradijs is voor de mens. Groot nieuws deze week, en wel betreffende sport en aanverwanten. Natuurlijk zijn wij ook erg trots op onze Belgische tennismeisjes, maar goed: alweer een Belgische finale, eigenlijk begint het allemaal wat afgezaagd te worden.

En het moet gezegd: Kim en Justine mogen dan aardig tegen een balletje kunnen meppen, eigenlijk zijn het twee mottige dozen en daarmee uit. Helemaal anders dan hier in Cuba. De speelsters van het Cubaanse nationale vrouwenvolleybalteam worden in de nationale en internationale pers bijvoorbeeld ook wel eens omschreven als de 'Koninginnen van de Caraïben'. Ze worden niet enkel geprezen om hun teamspirit, om de kracht van hun collectief, om hun loeiharde smashes, hun onverzettelijke blok, hun niet te omzeilen receptie, hun individuele sprongkracht, uithoudings- en doorzettingsvermogen, neen, het is ook algemeen geweten en aanvaard dat de Cubaanse volleybalsters stuk voor stuk bloedmooie babes zijn.

Jullie horen het, er zijn fans aan het woord. En met recht en reden. Niet dat de Cubaansen alweer één of ander toernooi op hun naam geschreven hebben, we hebben zo onze eigen redenen om de lof van de nationale volleybaltrots te zingen. Het verhaal gaat als volgt: vorige week zaterdag besloten we in een overmoedige bui nog eens een stapje in de wereld te zetten. Onze schreden leidden ons naar 'El Chévere' (vrij te vertalen als 'Den Plezanten'), een tent (tent, tent: dat niemand durft beweren dat wij niet hip zouden zijn) die bekend staat om zijn prachtige interieur, weergaloos terras, vlotte bediening, en ook wel zijn open-barformule (ingang betalen en dan drank a volonté).

Gezapig genoten we ervan een frisse pint, proberend de wederom barslechte komische act te negeren (in Cuba neemt elke discotheek wel eenmeestal komisch bedoelde act op in haar avondprogramma), toen ons alziend oog op enkele wel zeer stevig uit de kluiten gewassen meisjes viel. Even was er nog twijfel, maar die werd weggenomen door de dienstdoende DJ die met nauwelijks verholen trots de Cubaanse volleybalspeelsters welkom wist te heten. Tijdens de daaropvolgende wilde uitgaansnacht hebben we de meisjes wat nader leren kennen, op hun initiatief overigens. Zo werd een poging ondernomen Veerle de beruchte Cubaanse borst-heupbeweging aan te leren en werd Gwen van zijn stoel gesleurd om op wel zeer intieme wijze een Lambada te beleven.

Veerle heeft nog wat lessen te goed, Gwen probeerde zijn knieën enigszins op het ritme van de muziek te laten knikken (wat wil je, die meisjes zijn echt wel indrukwekkend: geen enkel meet onder de twee meter). Een belevenis om nooit te vergeten. Na de dochter van Raúl Castro kunnen we nu ook al pronken met enkele Olympisch Kampioenes op onze lijst van voormalige danspartners. Wie volgt? Alle Cubaanse beroemdheden maken kans, enkel Alicia Alonso (*) dient zich mogelijkerwijs te onthouden. Verder alles rustig aan deze kant van de oceaan. Er resten ons hier nog 5 maanden, maar in mei wordt verwacht dat we een stevige thesis indienen en verdedigen. Er dient dus gewerkt te worden, deze week brachten we allebei grotendeels door in de kaasfabriek. Drukke dagen, korte nachten. Edoch, alweer wisten we tijd te vinden om jullie op de hoogte te houden van ons wedervaren. Benieuwd of dat volgende week ook lukt.

(*): Alicia Alonso (vreemd, zelfs de spellingscorrector
van Windows lijkt haar naam te kennen) is hét Cubaanse
balletmonument. Momenteel danst ze zelf niet meer en leidt
ze het Nationaal Ballet. Alicia heeft nogal uitgesproken
gelaatstrekken en lijkt er op uit te zijn deze zo sterk
mogelijk in de verf te zetten. Haar neus is berucht.

over dozen en babes...
by zelf een doos Monday, Feb. 02, 2004 at 2:15 PM

Leuke opdeling: vrouwen als dozen en vrouwen als babes. In heel dit 'artikel' één constante: het uiterlijk van de sportende vrouwen als meetlat.
Ongeloofelijk veel nieuwswaarde, voor dergelijke litteratuur kan ik evengoed de Menzo of P-magazine openslaan.

Inderdaad
by Gwen Falony Monday, Feb. 02, 2004 at 7:02 PM

Beste,

Wekelijks probeer ik een mail naar vrienden en familieleden te sturen die achtergebleven zijn in het verre België, kwestie van die mensen op de hoogte te houden van hoe het mij en mijn vriendin vergaat in Cuba. Soms ga ik in die mails in op de Cubaanse actualiteit, soms gaan ze over het leven van elke dag, soms gaat het gewoon om gezever. U begrijpt hopelijk dat de mail van vorige week in te delen valt in de laatste categorie.
Ik publiceer mijn mails zelf niet op Indymedia, ik laat dat met plezier over aan een medewerker van de site (waarvoor dank). Ik laat de goede ziel in kwestie ook beslissen of een mail de moeite is om te publiceren of niet. Inderdaad, deze mail heeft geen nieuwswaarde, ik zal dan ook vragen om hem te verwijderen. Blij te merken dat er mensen zijn als 'zelf een doos' die waken over de kwaliteit van de berichtgeving op Indymedia.
Overigens, ik vind de P-magazine lang niet slecht (ik koop het enkel voor de artikels, dat spreekt voor zich). Menzo heb ik nooit gelezen (te duur). En de Cubaanse volleybalsters zijn babes.

Groeten,
Gwen Falony

Hela
by christophe Tuesday, Feb. 03, 2004 at 12:46 PM

Jullie zijn zuurpruimen!