Homeopathie of het geloof van de scepticus

Homeopathie zegt nu juist dat het geheugen van het water de menselijke fysiologie in herinnering brengt hoe zij zich tegen slangengif moet weren. Uiteraard is er geen effect indien men niet echt door een slang gebeten is. Tenzij misschien door de gifslang van afgunst en nijd tegenover een andere vorm van geneeskunde, die niet rechtstreeks de farmaceutische industrie ten goede komt.

Blijkt dat deze ‘wetenschappelijke’ sceptici dan ook nog beroep moeten doen op een goochelaar, Randi, om proeven die het geheugen van water aantonen, over te doen op de manier van Randi, waarna ze dan steevast mislukken. (Resultaten weggegoocheld?).

Er is hier duidelijk meer aan de hand. Het gaat hier manifest om de botsing tussen twee overtuigingen. De ene die gelooft dat alle geneeskundige invloeden ophouden op het niveau van de moleculen, de andere die gelooft dat ook op dieper niveau veranderingen en invloeden mogelijk zijn.

Geloof is de sterkste kracht in het universum. Het is sterker dan de kracht van een mechanische hefboom, sterker dan de kracht die staal bijeen houdt, sterker dan de nucleaire krachten, want al deze krachten zijn er slechts verschijningsvormen van.

Ik heb het hier dus duidelijk niet over wat vaak ‘geloof’ wordt genoemd, maar dat louter aanvaarding of berusting, of zelfs bijgeloof, is. Het gaat wel degelijk om de meest fundamentele universele oerkracht, of macht, waarmee ieder wezen zich bewust kan vereenzelvigen, door zijn grenzen even te laten voor wat ze zijn.
Die macht, op basis waarvan we tot leven zijn gekomen, die ons aller erfgoed is, kunnen we vrijelijk opnemen, doorgeven, richten. We kunnen ze ook delegeren of onderdrukken. We kunnen ze voor alles en nog wat aanwenden. We kunnen ermee vliegen, we kunnen ermee neerkomen, we kunnen er ons lichaam mee opbouwen, we kunnen het ermee afbreken. Alles wat we doen, doen we op basis van deze macht, geloof.

Wanneer we met velen samen hetzelfde doen, dan heeft dit een zeer sterk resultaat.
Vernieuwing in gewoontes van denken en doen is daarom altijd wat moeilijk, omdat juist zoveel mensen in de oude manier willen blijven geloven. Zij proberen de vernieuwer, de andersdenkende, de alternatieveling, opnieuw in hun geloofsroutine te voegen. Dat doen ze op de meest subtiele manieren, (en als dat niet werkt, dan veel drastischer soms). Totdat de tijdsvernieuwer voorgoed aan hun basisstelling ontsnapt en zich aan een meer fundamentele stelling hecht, die de voorgaande relativeert.

Naarmate iemand fijner ontwikkelt, des te meer zijn ‘geloofscapaciteit’ toeneemt, zijn macht, zodat op een bepaald punt van deze ontwikkeling de balans met de hem overheersende (met haar eigen denkbeelden en suggestie toegeruste) omgeving neigt door te slaan.
Eer het zover is ontstaat door het ontwikkelingsverschil een spanningsverschil, dat naarmate het groter wordt steeds meer de neiging heeft zich te ontladen (zo kon een zekere Jezus aan het kruis belanden…). Er zijn veel voorbeelden in de geschiedenis waar dit spanningsverschil op een dramatische acute wijze tot ontlading kwam, meestal ten koste van de grovere structuur van de hoog ontwikkelde.

Maar eer het zover is beginnen zich dus vaak al allerlei intriges te spinnen. Die intriges zijn alleen maar mogelijk wanneer een bepaalde hoeveelheid (kwantiteit) aanhangers van het ‘oude geloof’ zich op elkaar gaan afstemmen. Dat ‘geloof’ is in de meest ruime zin te verstaan. Het kan zowel religieus als filosofisch, sociologisch, economisch, politiek, financieel, geneeskundig maar ook wetenschappelijk zijn, alles wat wij denken en menen en doen is immers een vorm van geloven in het leven, een vorm van leven, van Zijn.

Maar afgezien van een zekere wetmatigheid van intriges die zich op het sociale niveau afspelen, is er ook op het individuele vlak een wetmatigheid in het gedrag dat aan de dag wordt gelegd door een minder ontwikkelde die (fanatiek) aan zijn geloof, zijn opvatting van het leven, blijft vasthouden, ten overstaan van een hoger- of anders- of verder ontwikkelde (hij heeft immers per definitie niet in de gaten dat het om een hoger ontwikkelde gaat en zijn gedrag is het natuurlijk type gedrag dat geldt om een afwijkende of infiltrant te elimineren, om het behoud van de groep te vrijwaren).

Scepticisme is de eerste fase in dit type anti-gedrag. Het scepticisme, dat zich ontwikkelt na de eerste lachbuien, die het afwijken van de vertrouwde patronen heeft uitgelokt, gaat, bij herhaling van dat afwijkend gedrag, proberen dit te toetsen, op de proef te stellen, te meten, volgens de eigen geldende maatstaven, en het op basis daarvan te veroordelen, met de uiteindelijke bedoeling er zich van te ontdoen.
De scepticus gelooft dus vast in zijn eigen stellingen, in de geldigheid van zijn eigen maatstaven, en poogt dit geloof bij zijn omgeving aan te sterken, als tegenkracht voor de sterkte van het nieuwe geloof, waar hij mee geconfronteerd wordt.

De sociaal overheersende macht die meestal het oude geloof vertegenwoordigt zal beroep doen op haar gevorderde specialisten om een nieuw opkomend geloof in bedwang te houden. Al naargelang de plaats en de tijd kunnen die specialisten een overwegend religieus (priesters, inquisitoren), politiek (rechters of gerechtsdienaren), wetenschappelijk of ander karakter hebben.

In onze tijd heeft het wetenschappelijk geloof de status die vroeger het godsdienstig geloof had. Door de wetenschappelijke wereld als onjuist of onmogelijk etc. weggeredeneerd of weggecijferd worden, staat nu gelijk met in de ban van de kerk te worden gedaan in vroeger tijd.

De scepticus die in de wetenschap gelooft zal dus met behulp van deze wetenschap (wat hij weet en in de mate dat het juist is, ook al is het onvolledig) verbeten ten strijde trekken, zeker tegen alles wat juist dàt geloof impliciet of expliciet aantast.
Omdat het hier om specialisten gaat, om topmensen qua ontwikkeling, zal het geloof van alle andere aanhangers van de ‘alleenzaligmakende wetenschap’ gesterkt worden als er argumenten worden geformuleerd tegen het nieuwe geloof.
En vanwege hun aantal (kwantiteit) zullen zij met de focus van dit gezamenlijk geloof op die argumenten gericht, - ook als het onjuist zou zijn of op onvolledige kennis gesteund, dat is in dit mechanisme allemaal bijkomstig -, er in slagen lange tijd een machtige dam op te werpen die de opgang van het nieuwe geloof stuit.

Het mechanisme werkt dan zodanig dat door deze kracht van massaal geloof in het tegendeel de meer ontwikkelde er niet in slaagt om relatief voldoende macht op te brengen om zijn revolutionaire stelling tot op het meest veruiterlijkte niveau om te zetten en dus te 'bewijzen'.
Met andere woorden als enkeling in een massa sceptici, die allen hun aandacht (met de sterke wens dat het u niet zal lukken) op u richten, die zoudt proberen hen de toepassing van een totaal onbekende wetmatigheid te tonen, zult ge al zeer goed ontwikkeld moeten zijn, om zelf nog het nodige geloof in uw eigen stelling te kunnen opbrengen. Want niet of de stelling waar of onwaar is staat hier op het spel, maar of ge de geloofsbalans met evenveel macht kunt laten omslaan.

Stel u maar eens voor dat de mensen nog steeds viervoeters waren. Wat zou de allereerste aspirant tweevoeter dan in hun midden meemaken? Als aspirant heeft hij alleen nog maar wat summiere individuele occasionele ervaringen van min of meer op twee benen lopen. Zelf gelooft hij wel enigszins in de mogelijkheid, maar hij heeft weinig houvast en verliest nog gemakkelijk zijn evenwicht. Ook is de structuur van zijn lichaam er (nog) niet echt voor aangepast. Hoe kan hij zijn soortgenoten dan overtuigen van deze nieuwe mogelijkheid? Ze zullen hem niet geloven. En als hij aandringt zullen ze met hem lachten en hem gek verklaren. Als hij volhoudt zullen ze hem tenslotte vragen het dan meer eens zelf te demonstreren. En wanneer hij daarin toestemt komt hij terecht midden in een relatief krachtig veld van ongeloof, hoon en verwachting van totale mislukking. Hij komt niet bepaald op een terrein temidden van supporters terecht, maar in een arena vol bloeddorstigen. En bij zijn eerste poging, zo die er al komt, barst een golf van hoongelach uit en al slaagde hij er misschien in een fractie van een seconde wat rechter te staan dan gewoon is en zo een stap op twee voeten te zetten, dan zullen zijn omstaanders het niet (h)erkennen.

Het is dus een geestelijke krachtmeting. En iemand als Randi lijkt daar binnen zijn eigen terrein goed in ontwikkeld te zijn. Enkel zijn aanwezigheid al brengt mensen in de war.

Daarom is het van belang dat men als aanbrenger van een nieuwe ruimere en betere vorm van geloven, of van de allerruimste, niet alléén, maar ook in groep optreedt. Dat is van belang om twee redenen. Eerst om het geloofszaadje in uzelf te laten kiemen en in kracht toenemen, en ten tweede om voldoende macht over de atmosfeer te hebben dat die gunstig is om het nieuwe zaad ook in de omgeving te laten doorkiemen.
En voor de veiligheid van ieder die aan dit hele verloop deelneemt is het goed dat de overgang van de machtsspanning geleidelijk en gekanaliseerd verloopt, van minder fijn ontwikkeld naar meer ontwikkeld en omgekeerd.
Het is ook altijd wijzer om de atmosfeer eerst geleidelijk klaar en ontvankelijk te maken vooraleer met veranderingen in het meer zichtbare en hoorbare veld te beginnen.
Anders botst men op koortsachtige argumentaties en intriges.
Maar het is goed te weten dat zij slechts deel zijn van de structuur van hun eigen ontwikkelingsniveau.
Als men er zich door laat kooien, dan weet men meteen op welk niveau men werkelijk zit.

arch/ive/ief (2000 - 2005)