arch/ive/ief (2000 - 2005)

Om mekaar wat van dichterbij te bekijken hadden de Belgen na de openingsmeeting rendez-vous in Hotel Tulip Star. Een heel gedoe om na een treinrit tot daar te geraken in een puffende rickshaw-taxi: naar zulke rijke wijk rijden die beestjes normaal niet. Want tot onze verbazing is de 26-koppige ACV-CSC-delegatie ingekwartierd in een poepsjieke tent.

A rato van 80 dollar per nacht, vertrouwt een ACV-er me toe. De syndicalisten aan onze tafel laten verstaan dat ze een en ander liever anders hadden gewild. Kan je je een groter contrast indenken dan de hemeltergende armoede waarin de 4 miljoen Mumbaise sloppenbewoners leven, en de glitter van de ‘Miss Mumbai’-verkiezing die tijdens onze andersglobaliserende Belgen-bijeenkomst doorgaat in de aanpalende zaal van dit zoveel-sterren-hotel?

Van tegenstellingen gesproken, we vragen ons af wat Elio di Rupo hier uitspookt, de Prins der Privatiseerders – remember Belgacom – op een WSF waar zowat alle andere deelnemers uitgesproken tégen elke privatisering van overheidsdiensten zijn. Idem dito met Isabelle Durant, Minister van Wapentransport door de haven van Antwerpen en de luchthaven van Oostende tijdens de bombardementen op Irak. Dr. Colette Moulaert is (een beetje) woest: zij zag in Irak kinderen sterven door bommen die Madame Durant had laten passeren… (Colette spreekt trouwens op 18 januari over Irak op het WSF.)

Maar de rest van het volk mocht er wezen. De grote ACV-CSC-groep telt secretarissen, delegees en militanten uit verschillende verbonden en sectoren (Bouw, Voeding en Diensten, LBC, werklozen-, jongeren- en internationale werking,…). Er zijn maar een paar FGTB-ABVV-mensen in Mumbai, maar wel heel wat ngo’s (Oxfam-Solidariteit, Wereldwinkels, Mensenbroeders, Socialistische Solidariteit, intal/Geneeskunde voor de Derde Wereld), een paar vredesorganisaties (Stop.USA, Voor Moeder Aarde) en enkele ATTAC-ers. De 11.11.11-delegatie komt met enige vertraging toe: door allerlei vliegtuigperikelen hebben ze bijna twee volle dagen over Brussel-Mumbai gedaan.

De ACV-ers hebben al een tweedaags syndicaal forum met hun zusterbonden uit Azië achter de rug. Onze tafelgenoten zijn er niet bepaald van ondersteboven. “Weinig volk”, “niet veel nieuws”, “een makke bedoening” zijn de opmerkingen. Tja, het gaat dan ook niet bepaald om de grootste en meest strijdbare vakbonden in Azië. En groot en strijdbaar zijn ze hier anders bijna allemaal. Je kon er op de WSF-weide alvast niet naast kijken. Vakbonden met radicale slogans tegen het imperialisme. Vakbonden met hamer en sikkel op hun vlag. Een groep Indische arbeidsters die dansend voorbijkomen en skanderen: “Capitalism: no, no! Socialism: yes, yes!” – en die lachen als ik, duim omhoog, meeroep.

Dat de wereld klein is in Mumbai, is een flauw cliché. Maar dat je aan tafel met Belgen in Mumbai veel linken ontdekt, was toch wel leuk. Johan, die op het Belgisch consultaat in New Delhi werkt, heeft ooit nog geholpen met vertaalwerk op een herdenkingsbijeenkomst voor Michaël De Witte, de arts van Geneeskunde voor de Derde Wereld die in 1987 gesneuveld is in El Salvador. Guido, ACV-propagandist in Limburg, heeft nog met mijn zus op kot gezeten en is haar Nicaraguaanse en mijn Filippijnse avonturen als ngo-coöperant blijven volgen. Ik vertel dat intal op 20 januari op het WSF een workshop organiseert over ‘Cuba, een andere wereld is mogelijk’ en nodig de ACV-ers uit. Las ik niet in Raak dat er vorig jaar een geslaagde Cubareis van ACW-Wereldsolidariteit doorging? Volgende maand ga ik zelf voor het eerst naar Cuba, met een groep gezondheidswerkers en rode en groene syndicalisten uit de non-profit. “Weet je wat”, vertelt mijn gebuur-syndicalist, “ik ga dit jaar naar Cuba voor mijn 25ste huwelijksverjaardag. Ik wil het Cubaanse experiment gezien hebben voor het misschien verdwijnt.”

Als het van de militante anderewereldbeweging afhangt die we hier in Mumbai in volle glorie zien, heb ik zo de indruk dat er eerder nog dergelijke experimenten zullen bijkomen dan dat er zouden wegvallen. Want na TINA (There Is No Alternative) en TAMA (There Are Many Alternatives) vindt veel volk hier dat het tijd is voor SITA: Socialism Is The Alternative!

De groeten nog van de belgische vrijwilligers die zich inzetten om het forum mee te organiseren en in goede banen te leiden. (registratie, infodesk, stalls e.d.) De bijeenkomst in het Tullip Hotel konden we niet echt begrijpen daar het een samenkomst was van organisaties en mensen die voor het'forum' de reis hadden gemaakt. Van een contrast gesproken.... Verder is het hier prachtig samen te werken met al die vrijwilligers uit India en de rest van de wereld die het forum draaiende houden. Another world is possible!
peter, liesbet