arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het begon heel schuchter in 2002 toen het ACV voor het eerst een delegatie van vijf mensen naar het Wereld Sociaal Forum in Porto Alegre stuurde. “De delegatie keerde enthousiast terug en snel daarna heeft de nationale leiding van het ACV beslist dat de vakbond een actieve rol moet spelen in de beweging tegen de globalisering”, zegt verbondssecretaris van ACV-Kempen Kris Van Elsen die één van de vijf pioniers in Porto Alegre was. Sindsdien is de christelijke vakbond op elk sociaal forum aanwezig met een steeds grotere delegatie. Op het Europees Sociaal Forum in Parijs maakten 400 ACV'ers hun opwachting. Kris Van Elsen: “Omdat Parijs zo dicht was, hebben we al onze afdelingen en werkingen aangespoord om met zoveel mogelijk mensen aanwezig te zijn. Maar voor alle fora geldt dat de delegatie altijd uit een mix van militanten, jongeren en vrijgestelden moet bestaan.”

De discussie over die actieve deelname aan de antiglobaliseringsbeweging verliep eigenlijk vrij vlot, aldus Kris Van Elsen. “De problematiek van de globalisering is enorm. Bij ons als vakbond groeit meer en meer het besef dat als we echt iets willen veranderen we een bondgenootschap moeten sluiten die vele andere organisaties die op dat terrein actief zijn: boerenorganisaties, NGO's, mensenrechtenbewegingen,... De globalisering dwingt ons op zoek te gaan naar internationale normen die rekening houden met essentiële mensenrechten. En op dat vlak zie je dat wij op heel wat terreinen in de vuurlinie staan. In de havensector waar men de regels wil afschaffen, in de openbare sector waar men wil privatiseren en in de sociale zekerheid die men wil afbouwen.”

Hoewel de Sociale Fora soms de kritiek krijgen dat ze niet meer zijn dan een praatbarak, kan Kris Van Elsen heel wat concrete resultaten opsommen. “Naar aanleiding van Porto Alegre 2002 vond het eerste vakbondsforum plaats. Dat was het eerste gelijkaardige initiatief van de twee grote internationale vakbondskoepels WVA en IVV. In de strijd tegen de liberalisering van de havenarbeid hebben de Europese vakbonden de handen in elkaar geslaan. Het was de allereerste keer dat het Europees Parlement een beslissing van de Europese Commissie moest terugschroeven onder druk van de vakbonden. Indien wij ons hadden teruggeplooid op het nationale niveau zouden wij nooit dit resultaat hebben behaald.”

Tweede adem
In België lijkt de beweging tegen de globalisering ondertussen naar een tweede adem op zoek te zijn, maar ook dat wil Kris Van Elsen niet geweten hebben. “In België zijn er heel veel initiatieven en organisaties. We hebben het voorlopig alleen wat moeilijk om een orgelpunt te zetten zoals een groot forum met veel volk. Maar de contacten en de netwerken zijn er wel al. Vraag zal zijn hoe al die organisaties en bewegingen de boodschap kunnen overbrengen naar een ruim publiek. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat je daarvoor best vertrekt vanuit de eigen leefwereld. En daarvoor zijn er aanknopingspunten genoeg: de afbraak van de sociale zekerheid, de bedrijven die hier hun deuren sluiten, de multinationals die enkel uit zijn op winstbejag,... Als ik dan het voorbeeld van de strijd rond de havenarbeid aanhaal, kan ik de mensen overtuigen dat internationale strijd mogelijk is én kans op slagen heeft.”

Kris Van Elsen kijkt vooral uit naar de conferentie over de globalisering en de sociale zekerheid met de tot het antiglobalisme bekeerde oud-hoofdeconoom van de Wereldbank en nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz. “Ons zeggen ze altijd dat we onze sociale zekerheid niet mogen opleggen aan andere landen, maar ondertussen dringen de multinationals wel overal hun economisch systeem op. Ook in ons land wordt dit trouwens één van de kernpunten van de sociale strijd in de komende tien jaar. Men zegt dat ons systeem van sociale bescherming niet houdbaar is in een wereld van concurrentiedrift waarin bedrijven vrijgesteld worden van sociale lasten. Benieuwd of ik iets kan opsteken van het werk van onze partners uit het Zuiden.”