arch/ive/ief (2000 - 2005)

**********************************************************
Dag meneer Pauwels,

Nu met de kerst voor de deur, een tijd van bezinning volgens gelovigen, zit ik met een wrang gevoel. Ik ben namelijk mijn werk kwijt!
Mijn excuses meneer Pauwels, ik heb me nog niet voorgesteld, niet beleefd natuurlijk. Wel, ik ben één van de 162 werknemers die op 11 december laatstleden heb moeten aanhoren dat er voor mij geen plaats meer is in de huidige vestiging van Pauwels Trafo te Gent.

En ik die dacht dat u het met mij goed voor had. Want ik herinner mij nog de jaarlijkse nieuwjaarstoespraak waarin u steevast begon met: “Mijn beste Pauwels-medewerkers”. En dat u fier was dat Pauwels een familiebedrijf was, en dat ik daar een deel van mocht zijn, en dat…
Wel eerlijk gezegd meneer Pauwels, ik heb nooit de drang gehad u “nonkel Vic” te noemen, maar “mijn beste” had wel iets.

Ik herinner mij ook nog één van uw redevoeringen dat u zei “dat op vlak van de concurrentie alleen de besten zouden overleven”.
Krasse taal, meneer Pauwels, maar waarin u overschot van gelijk kreeg.
Want binnen de ganse Pauwels-familie is iedere werknemer een concurrent van elkaar. Ik in Gent heb het pleit verloren. Ik ben niet langer de “beste”. Ik heb nochtans in ‘ploegen’ gewerkt. Ik heb overuren gepresteerd om nog snel de laatste hand te leggen, omdat het zo dringend was. Zaterdagen heb ik opgeofferd om toch die bestelling op tijd geleverd te krijgen.

Anderen hebben het blijkbaar beter gedaan.
Ik word van de lijst van medewerkers geschrapt.
Ik ben niet langer meer een ‘familielid’.

Ik probeer me een voorstelling te maken tussen u, meneer Pauwels, en mij:

Ik staar door het raam van mijn gehypothekeerde woning met uitzicht op een simpele weide.
“Hoe ga ik de eindjes aan elkaar knopen?”
Met een warme chocomelk in de hand, mijmeren over hoe de aandeelhouders straks langs de kassa zullen passeren en een deel van de winst in hun reeds te dikke portefeuille zullen proppen, terwijl ik mij afvraag aan welk loket ik zal moeten aanschuiven voor mijn stempel.

U staart door het raam van uw kasteel met uitzicht op wijnranken.
“Hoeveel zal mijn wijnoogst volgend jaar opbrengen?”
Met een glas rode wijn van eigen makelij in de hand, mijmeren over hoe laat u aan de kassa moet passeren en waar u daarna uitgebreid zal eten.

Er zijn er die producten maken en er zijn er die er de vruchten van dragen.
Ik behoor tot de eerste groep, u meneer Pauwels tot de tweede.
Ik ben fier en trots op wat ik ooit gemaakt heb. En ondanks alles wens ik u meneer Pauwels toch een prettige kerst, want de omgang met mensen is voor mij nog steeds heilig.
U bent ook fier en trots op wat u bereikt hebt. Maar u hoeft mij geen prettige kerst te wensen, want ik weet u, meneer Pauwels, uw omgang met mensen is schijnheilig.

Ooit gaan onze wegen elkaar kruisen.
U zal me niet herkennen meneer Pauwels, ik echter zal u nooit vergeten!!!

********************************************************

Mijn medeleven met de mensen die hun job zullen verliezen, uit solidariteit. Voor hen wordt het een wellicht een lugubere Kersttijd?

Als kleine bijdrage tot bezinning en tegen de enorme commercialisering van evenementen als deze vreugdevolle eindejaarsfeesten heb ik deze Indymedia-pagina samen met mijn persoonlijke wensen rondgestuurd naar mijn vrienden en vriendinnen en kennisen. En hier dan nog eens mijn allerbeste wensen voor het nieuwe jaar, boordevol gezond en strijdbaar optimisme.

Dirk Clauwaert, syndiaal afgevaardigde Coca-Cola Zwijnaarde.