arch/ive/ief (2000 - 2005)

De vraag is of wij het van de overheid moeten laten afhangen om een oplossing voor te stellen. Los van de gerechtvaardigdheid van de eis tot collectief asiel, vrees ik dat die eis op dit moment politiek niet haalbaar is. We maken het de overheid op die manier te makkelijk: zo'n eis is gemakkelijk te weerleggen onder het mom dat daardoor een precedent geschapen wordt dat elke Iraniër, simpel op basis van zijn paspoort,eenbasielrecht zou kunnen doen gelden. Dat is een argument dat de publieke opinie aannemelijk in de oren klinkt. We moeten onszelf niets wijsmaken: als je de overheid een eis stelt die ze gemakkelijk kan weerleggen, moet je niet verwachten dat ze voor ons een alternatieve, wel haalbare oplossing gaat bedenken. Gezien de huidige houding van de overheid is het naïef om van hen een oplossing te verwachten. Moeten we niet zelf een haalbare oplossing voorstellen die minder makkelijk door de overheid te weerleggen is? Ik zou willen pleiten voor een eis tot collectieve ontvankelijkheid, op basis van de huidige contekst in Iran. Ik meen dat er afdoende elementen zijn om zo'n collectieve ontvankelijkheidsverklaring hard te maken. (surf naar http://www.beam.to/aoc-vub en klik op "human rights in Iran) Daar zou de overheid op kunnen ingaan zonder gezichtsverlies: ze kan tegen de publieke opinie zeggen dat weliswaar elke Iraniër daarmee de ontvankelijkheid van zijn dossier kan opeisen, maar dat dan nog steeds een onderzoek ten gronde volgt, dat dit dus niet leidt tot automatische asielverlening. Voor de asielzoekers zou een collectieve ontvankelijkheidsverklaring betekenen dat ze eindelijk tot rust kunnen komen,en zich kunnen toeleggen op hun individueel dossier. Zoalng ze zich nergens veilig kunnen voelen, en moeten verhuizen als opgejaagd wild, geraken die mensen alleen maar verder ontredderd en verzwakt. Het zou een erkenning betekenen van de situatie in Iran, en daarmee ook een garantie betekenen dat die situatie mee betrokken wordt in het onderzoek ten gronde. Alleszins wordt het voor de overheid moeilijk om geen rekening te houden mlet een contekst die in eerste instantie bevestigd door een collectieve ontvankelijkheid. Uiteraard zullen we dat scherp in het oog moeten houden. Maar nu is het zo dat, door de hoge eis, velen zelfs nooit een onderzoek ten gronde zullen krijgen, maar reeds in de ontvankelijkheidsfase, op basis van een oppervlakkig onderzoek, afgewezen én uitgewezen worden. Voor ons, actievoerders, betekent het dat we kunnen opkomen voor een haalbare eis, waar we gemakkelijker brede steun voor kunnen vinden. Diezelfde brede steun kan ook van invloed zijn op de uiteindelijke behandeling van de dossiers. En die brede steun is broodnodig, want de smalle basis van studenten zal niet langer volstaan, en wordt met de naklende exames steeds smaller. We moeten dringend uitbreiden naar andere sectoren in de samenleving. We zijn nu al op het punt gekomen dat mensen van het steuncomité zijdens acties in de cel terechtkomen (zie http://archive.indymedia.be/news/2003/12/78921.php ). Op zich geen probleem hoor, ikzelf heb het afgelopen jaar al heel wat uurtjes in de cel gezeten voor "de goede zaak". Het ging dan om atoombommen, vliegtuigen die van Oostende naar Irak vlogen, allemaal zaken, waar we eigenlijk machteloos stonden, en onze acties waren veeleer symbolisch. In het geval van de Iraniërs gaat het niet om symbolische acties: het gaat hier concreet om mensen die veilig zijn zolang ze hier mogen blijven, en wier leven in gevaar is als we er niet in slagen hen hier te houden. In october 2002 zat ik een dag vast op Kleine Brogel, en nu zijn die bommen daar nog steeds. Maar dat is iets heel anders dan dat ik volgend jaar moet zeggen: eind 2003 zat ik 6 uur in de cel om collectief asiel af te dwingen voor een groep Iraniërs. Nu zitten zij in de cel in Iran, en worden daar wellicht onmenselijk behandeld, als ze al niet een gruwelijke dood gestorven zijn. Uiteindelijk is het aan de Iraniërs zelf om te beslissen welke eisen gesteld worden. Het is hun leven dat er van afhangt. Ook ik zal me daar bij neer leggen. Ik vrees echter dat er met de eis om in één stap collectief asiel te verlenen geen bredere steun te halen valt. En met de beperkte, en afkalvende, steun en aandacht die we tot nu toe hebben, is die eis niet af te dwingen. Dat betekent dat het merendeel de drempel van ontvankelijkheidsverklaring niet overgeraken, en dus nooit een onderzoek ten gronde zal krijgen. We moeten uiteindelijk ook eerlijk zijn: niemand van ons kan hen garanderen dat we in het geval van een daadwerkelijk uitwijzing kunnen verhinderen dat die mensen op het vliegtuig gezet worden, ook al willen een aantal mensen daarvoor tot het uiterste gaan. Het is beter om de kans dat zo op het vliegtuig gezet worden zo klein mogelijk te maken door een eis die haalbaar is. Eens die collectieve ontvankelijkheid er is, kunnen we in alle rust verder gaan met het verbreden van het begrip voor deze mensen.