Geen orchestratie, maar mobilisatie

Aangezien De Morgen de reactiebrief van de AEL op valse beschuldigen, als zou de AEL anti-joodse acties orchestreren, slechts gedeeltelijk heeft gepubliceerd in de krant van 18 december, geven we u hier de integrale tekst. We betreuren het dat De Morgen zich niet hield aan de vraag om ons de brief – indien erin geknipt werd – opnieuw ter goedkeuring voor te leggen.
-----------

Geen orkestratie, maar mobilisatie

Middels deze tekst wensen we te reageren op het artikel dd. 10 december waarin wij rechtstreeks in opspraak kwamen, als AEL. Het is niet de eerste keer, en het zal zeker niet de laatste keer zijn dat wij van allerhande aantijgingen valselijk beschuldigd worden. Echter, daar in dit geval de ons toegeschreven feiten dermate zwaar en maar ook ongegrond waren, is het onze verantwoordelijkheid en plicht om hiertegen te reageren.

Sinds onze oprichting hebben wij van de Palestijnse bevrijdingsstrijd een van onze belangrijkste agendapunten gemaakt (naast de strijd tegen maatschappelijke uitsluiting, achterstelling en discriminatie). Dit vertaalt zich door naar het Palestijns volk toe ondubbelzinnig onze steun betuigen, dat al meer dan vijftig jaar op een afschuwelijke wijze en voor de ogen van iedereen elke dag wordt vernederd, onderdrukt en afgemaakt. Deze strijd is voor ons een existentiële kwestie: het handelt immers over menselijke waardigheid en hoe een staat – gesteund door een van de machtigste mogendheden van de wereld, nl. de VS – dergelijke onrechtvaardigheden iedere dag opnieuw zo goed als ongestraft kan begaan. De strijd tegen deze onrechtvaardigheid steunen, maar ook en vooral ervoor zorgen dat de aandacht permanent blijft, en niemand ooit kan zeggen ‘ich habe es nicht gewust’, is een van onze voornaamste doelstellingen als AEL.

In het artikel van 10 december wordt gerapporteerd over de alarmerende toenemende fysieke geweldpleging tegen Joodse burgers in België. In de analyse van het fenomeen, wordt dan ook een direct verband gelegd met het Palestijns-Israëlisch conflict en de opkomst van de AEL. Op een bepaald moment wordt het verband zelfs causaal, wanneer Mevr. Keyser stelt: “De AEL heeft bepaalde anti-joodse acties georkestreerd, dat is overduidelijk.”

Deze zin interpreteren wij als een directe beschuldiging naar ons toe, die volledig vals is en geen enkel ander doel heeft dan onze naam en – vooral – onze politieke mobilisatie rond de zaak volledig te discrediteren en in de sfeer van de illegaliteit te plaatsen. Wij eisen dan ook publieke excuses van Mevr. Keyser hierrond, daar zij dergelijke zware beschuldigingen uit zonder enig feitelijk bewijs.

De politieke radicalisering die ontstaan is rond het Israëlisch-Palestijns conflict heeft inderdaad misschien geleid tot een zekere toename van anti-Joodse aanslagen, maar deze aanslagen hebben over heel West-Europa plaatsgehad, dus ook op plaatsen waar AEL niet bestaat als politieke beweging.

De politieke radicalisering ervaren wij als een positief gegeven – uiteraard niet de aanslagen. De maatschappelijke bewustwording rond de onmenselijkheden die dagelijks in Palestina plaatsgrijpen is immers toegenomen, meer en meer mensen zijn de Palestijnse zaak genegen geworden. Onze analyse, en de enige analyse die wij altijd hebben gemaakt om dit te verklaren, is het Palestijns verzet, en de bewonderswaardige en onverslaanbare wil van een volk voor menswaardigheid, trots en vrijheid. De bewustwording van deze onrechtvaardigheid gaat echter onvermijdelijk gepaard met de nodige frustraties en woede.

Men vergist zich dan ook wanneer men denkt dat deze woede getemperd zal blijven door ‘dialoogmomenten’ te houden of hierover te zwijgen. Zulk beleid zal de frustratie alleen maar vergroten en ongecontroleerde aanslagen alleen maar doen toenemen. De enige oplossing is deze woede op een gezonde manier kanaliseren ten voordele van de strijd: door politieke actie. In onze politieke manifestaties en solidariteitsbetuigingen werden nooit de wetten van de Belgische staat overschreden, noch hebben we ooit tot geweldpleging opgeroepen. In tegendeel. Als AEL hebben wij er altijd een punt van gemaakt om het onderscheid tussen het koloniaal Zionistisch beleid dat Israël vandaag de dag incarneert, en de Joodse gemeenschap die wij moslims als ‘familie van het boek’ beschouwen, duidelijk te maken. In onze mobilisatie en vorming rond de zaak gebruiken wij nooit de terminologie ‘Jood’, maar altijd ‘Zionist’. Het laatste wijst immers naar een politieke doctrine die gelooft dat het Joodse volk ‘van Godswege’ eigendomsrecht heeft over het historisch Palestina, en het Palestijns volk bijna als een ‘schoonheidsfout’ ziet die verwijderd moet worden.

Alvorens we afsluiten, willen we toch wel even stilstaan bij de inhoud van het artikel en de toename van de ‘anti-semitische’ aanslagen. Onze overtuiging is dat indien de arabische moslimsgemeenschap ook bij deze categorie zou worden toegevoegd, men zelfs een verdriehondervoudiging van het aantal ‘anti-semitische’ aanslagen zou observeren. Sinds 11/09 – maar ook daarvoor – is het bijna modieus geworden om zich tot in de hoogste intellectuele kringen publiekelijk uit te spreken tegen islam en moslims. Islam wordt door sommigen als een achterlijke godsdienst beschreven, door anderen als een onderdrukkende en vrouwonvriendelijke godsdienst, dan weer als een agressieve godsdienst die tot geweld stimuleert… Deze stereotype representaties zijn zo ingeburgerd, dat ze voor velen eerder accurate analyse lijken te zijn dan een racistische en koloniale weergave. Zelden worden deze apriori’s met feiten gefundeerd. Wanneer dit wel geschiedt worden ze zelden in de maatschappelijke context geduid, die er maar al te vaak een is van sociale armoede, maatschappelijke uitsluiting en politieke repressie (zowel in de Arabische wereld als hier, daarvan kunnen wij als AEL getuigen). Verder werken deze racistische representaties in het dagelijks leven zo hard door dat ze aan de basis liggen van werkloosheid en maatschappelijke uitsluiting: wordt het niet aannemen van een Arabier omwille van zijn afkomst ook als anti-semitisme gezien? Wij vermoeden van niet. Tot slot kunnen ook wij – zo nodig – afkomen met een opsomming aan islamofobe aanslagen die er sinds 11/09 hebben plaatsgehad.

Onze strijd voor volledige rechtvaardigheid als Belgische burgers en ondubbelzinnige steun aan de Palestijnse bevrijdingsstrijd in een van de laatste apartheidsregimes zal onverminderd doorgaan. AEL zal doorgaan met haar politieke acties tot Palestina is bevrijd, tot de moslims een volwaardige plaats krijgen in West-Europa en tot we een staat van volledige gelijkheid en menswaardigheid hebben bereikt.

Ahmed Azzuz
Voorzitter AEL-België
http://www.arabeuropean.org

arch/ive/ief (2000 - 2005)