arch/ive/ief (2000 - 2005)

Voor de toekomst van het uitwijzingsbeleid zijn er volgens OCIV drie belangrijke aspecten aan dit vonnis:
1° De rechter heeft geoordeeld dat uitvoerders steeds een persoonlijke verantwoordelijkheid blijven dragen, wat ook de regels zijn die hen opgelegd worden.
2° Niet alleen de uitvoerders werden veroordeeld, maar tevens de directe overste. Gezien dit feit is het des te meer te betreuren dat de hogere oversten niet in het geding waren betrokken.
3° De Belgische Staat werd mee burgerrechtelijk verantwoordelijk gesteld en veroordeeld tot het betalen van schadevergoeding.

OCIV roept op om na deze veroordeling de bladzijde niet gewoon om te draaien en over te gaan tot de orde van de dag.

Reeds eerder (Persbericht 22 september 2003) wees OCIV er op dat het beleid sinds de dood van Semira weinig wijzigingen heeft ondergaan. De enige noemenswaardige verandering betrof het verbieden van alle instrumenten die de ademhaling bemoeilijken.
Anderzijds ligt het aantal gedwongen uitwijzingen vandaag hoger dan ooit. Op al deze vluchten is er geen enkele vorm van onafhankelijke externe controle, zelfs niet door het parlement.
De opname van uitwijzingen op video werd na de dood van Semira Adamu afgevoerd. Dit valt moeilijk te begrijpen, aangezien de video-opnames vooral tot doel hadden aan te tonen dat de ordediensten correct te werk gaan.
Sinds 1998 maakte een hele reeks vreemdelingen melding van mishandelingen door de politie tijdens hun uitwijzing - aantijgingen die door de politie steevast worden betwist. Geen van deze klachten kon door een onafhankelijke instantie worden onderzocht. Sinds 1998 vielen er nog twee doden in repatriëringscentrum 127bis - de omstandigheden van deze overlijdens blijven tot op vandaag onopgehelderd.

Om ontsporingen in de toekomst uit te sluiten, moet het beleid worden aangepast. Daarom vraagt OCIV:
* Onafhankelijke externe controle op het verloop van gedwongen uitwijzingen
* De opname op video van alle gedwongen uitwijzingen
* Trainingen inzake mensenrechten van alle betrokken ordediensten

Tot slot wijst OCIV er op dat het niet voldoende is om enkel het beleid inzake gedwongen uitwijzingen aan te passen. De diepere oorzaak van de problemen ligt immers in de hele procedure die de vreemdeling voordien heeft ondergaan en die tot gevolg heeft dat personen negatieve beslissingen moeilijk aanvaarden. Zolang er stroomopwaarts niets verandert, zullen incidenten bij gedwongen uitwijzingen zich blijven voordoen.

Moeten we nu echt de flikken gaan trainen in mensenrechten, om "humaner" te kunnen uitwijzen? Moeten we nu echt de asielzoekers er beter op voorbereiden om negatieve beslissingen te aanvaarden? Zijn het kussentje, de rijkswachter of - erger - de solidariteitsorganisaties die uitgeprocedeerden bijstaan het probleem? Of het uitwijsbeleid tout court?!