Een heel klein beetje oorlog

Beste,

je txt op indymedia roept bij mij wat vragen en ideeën op. Vooral de teneur eigenlijk, die tot uitdrukking komt in verschillende zinswendingen, citaten en het woordgebruik.

Ik had daar wat op aan te merken dat niet persoonlijk bedoeld is. Ik ken je niet en je txt is wat mij betreft de uitdrukking van een mentaliteit en een houding dieverder gaat dan jou alleen en die ik als problematisch beschouw.

Wat Indymedia betreft, ik ben gebruiker en los van wat ik lees op de site, ken ik de interne strubbelingen niet. Ze interesseren me als gebruiker ook niet omdat ze volledig irrelevant zijn. Ik post soms op Indymedia en lees quasi dagelijks de artikels die me interesseren. Meer moet dat niet zijn.

Wat je tekst betreft meen ik dat je vanuit een betrokkenheid en dus erg persoonlijk standpunt vertrekt dat volledig naast de realiteit staat.
De kern van je txt komt eigenlijk neer op het feit dat je je terug of verder wil engageren, ondanks de problemen en de achterklap. Je wil verder ‘genieten’ van de dingen waar je mee bezig bent en die je belangrijk vindt. Vanuit een soort ‘weemoed’ en ‘mooie herinneringen’ bij Indymedia ondermeer.
Je noemt dat strijd. Dat is het natuurlijk niet. Strijd is niet iets dat je voert omdat je daarvan geniet, omdat je het ergens mee (on)eens bent of omdat het je een goed gevoel geeft. Strijd wordt geleverd vanuit de noodzaak om je belangen te verdedigen. Strijd is het verdedigen van belangen. Vaak concrete en directe belangen. En die strijd wordt gestreden tegen andere belangen. Concrete en directe belangen. Die strijd eindigt niet wanneer je ‘tegenwerking’ krijgt, of onderuit gehaald wordt. Die strijd eindigt wanneer je wint of verliest.
Daarmee in tegenspraak is je ‘vredeswens’. Het is niet de moment om ‘vrede’ te wensen, alsof vrede een abstract gegeven is. Dat is het niet. Vrede is het ontbreken van strijd. Omdat er geen reden tot strijd is, of omdat één van beide partijen de strijd niet aankan of -wil. Omdat ze er niet klaar voor is, de belangen niet juist inschat, doordrongen is van een verkeerd begrepen pacifisme of ronduit laf is.

Dat is vandaag een probleem. We kunnen vrede wensen in Palestina, Irak of Afghanistan. We kunnen vrede wensen in Georgië of Tjetjenië. Maar onze wensen voor waar aannemen is dom.
En wie vandaag pleit voor vrede, legt zich eigenlijk neer bij de status quo. Die houdt dus op met strijden. En die mening, kan ik niet respecteren. Ze staan niet aan de juiste kant en maken dus veeleer deel uit van het probleem dan van de oplossing.
Verscheidenheid is ook niet noodzakelijk een kracht in een collectief. Je kan niet tegelijkertijd fundamenteel het kapitalisme bestrijden en trachten het te verzachten. Het ene sluit het andere uit. Als je er -zoals ik- van overtuigd bent dat de uitbuiting van de ene mens door de andere de kern van het probleem is, en die uitbuiting dus ten gronde verwerpt, dan ga je niet onderhandelen met de uitbuiters. Ze moeten ophouden met uitbuiten en onderdrukken en wel onmiddellijk. En indien niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.
In tegenstelling tot jouw pleidooi, ben ik dus geen voorstander van verdraagzaamheid. Mijn tolerantiedrempel is zwaar overschreden door de constante stroom van lijken, verhakkelde kinderen, graven, platgebuldozerde huizen waar ik dagelijks vrijwillig naar kijk. Om niet afgestompt te worden. Om niet te vervreemden van de realiteit.

Jouw relaas is de individuele uitdrukking van jouw gevoelens. Het is geen analyse. Mij lijkt het alsof je meer geïnteresseerd bent in je eigen gevoel van welbehagen (“Genieten van de patiënten op palliatieve zorgen in Mechelen, genieten van de dagelijkse omgang met jongeren van allerlei slag,...”) , de illusie iets verwezenlijkt te hebben (“Wie anoniem wil leven, heeft op zijn 80ste ook niets beleefd”), de nood jezelf te verantwoorden (“mensen die wel pal staan achter mij”) en de bevrediging van een hoop sentimentaliteit.
De vraag is niet “een klein beetje oorlog”. Het is oorlog, op grote schaal, met alle middelen op vele plekken op de planeet. Een oorlog tussen belangengroepen, een oorlog die door één van de partijen meer zal gewonnen worden dan door de andere. Een oorlog waarin wij vandaag positie moeten kiezen. Opdat onze belangen zegevieren en de oorlog van enkelen tegen allen voor altijd stopt. En dat is niet iets dat je wenst, het is iets wat je doet.

arch/ive/ief (2000 - 2005)