Een heel klein beetje oorlog by Kenneth Rumes Thursday, Dec. 11, 2003 at 12:06 PM |
kennethrumes@hotmail.com |
Chenge the world, begin bij jezelf... Neen, niet de Bond zonder naam. Maar toch een mooie gedachte zo vlak voor Kerstmis. Een blik terug én vooruit...
"Zou een heel klein beetje oorlog dan niet beter kunnen zijn dan onuitgesproken woorden en die leugens van venijn" zoals Noordkaap het zong, het klopt wel. Zo vlak voor Kerstmis een boodschap van vrede, het moet kunnen tellen...
Neen, ik zat vanmorgen te grasduinen op de site en keek met weemoed terug op alle mooie herinneringen. En ik verbaasde me er weer over hoe sommige mensen op basis van mijn schrijven voor Indy bepaalde conclusies trekken, ook als ze er niet noodzakelijk zijn. Want er wordt wat afgeconcludeerd...
Intussen ben ik ruim 2 jaar aan de slag bij Indymedia, en nog steeds geloof ik erin. Misschien niet altijd in de organisatie, wel in het medium. We hebben zelf vaak gemerkt hoe moeilijk het is om een eigen media te maken. Zeker als je dan nog pretendeert van progressief te zijn, is het vaak een ingewikkeld kluwen. Maar ik denk dat we er meestal toch in slagen het goed te doen. Sommige auteurs, organisaties, axies, ... dragen mijn goedkeuring niet weg, maar is dat niet juist de kracht van een collectief?
Ik heb de afgelopen weken teruggeblikt en zag dat het goed was. Er waren discussies en op een aantal vlakken werd het soms erg hard gespeeld. Nu nog steeds overigens. Ik kan me al een aantal reaxies inbeelden op dit opiniestukje...
Maar zoals Stef Bos zei: 'Ik wil niet breken, ik wil niet haten. Maar op zoek naar mooie woorden, heb ik de liefde vaak verloren.' Toch heb ik nog - op een paar uitzonderingen na - nooit de indruk gehad van met mensen écht in de clinch gelegen te hebben. (Scherpe) woordenwisselingen horen bij de media en de stijl was soms een beetje naar de goedkope kant, maar kom... Zo wil ik de mensen die pertinent LEUGENS verspreid hebben oproepen hun bewijzen op tafel te gooien. Zoals hier meermaals in een comment werd vermeld ben ik NERGENS van school gesmeten. En of ik een goeie leraar ben, moet je maar aan mijn leerlingen gaan vragen. De overige scheldpartijen laat ik voor wat ze zijn. Ze zijn het niet waard en welles-nietesspelletjes zijn niet aan mij besteed.
Neen, er zijn binnen élke partij en vereniging wel mensen waar ik moeite mee heb, maar ook binnen élke partij mensen die wel pal staan achter mij.
En dat is hoopvol voor de toekomst. Ik bedacht dat het tijd wordt om nieuwe energie boven te halen en weer aan de slag te gaan. Met analyses, met opinies, met interviews en met artikels. Met de bots en de buil. Omdat wie zwijgt, ook schuldig is... Omdat de waarheid kwetst. En meestal beseft men dat achteraf en geeft men dat toe, behalve als men écht bang is voor de waarheid. Zo zijn er helaas nog steeds mensen in onze maatschappij. Maar nu opnieuw genieten. Genieten van de patiënten op palliatieve zorgen in Mechelen, genieten van de dagelijkse omgang met jongeren van allerlei slag, genieten van mijn engagementen, mijn muziek, de straatkinderen in Senegal en de andere Afrikaanse projecten, ... genieten en ervoor gaan. Zonder blozen, met het lef uit te komen voor het strijdershart. Misschien niet altijd op de manier van iedereen die hier rondloopt, maar dat hoeft niet. Is dat niet juist het symbool van verdraagzaamheid: anderen in hun mening en aanpak respecteren... Terug naar de basis: Eenheid in verscheidenheid! Maar ook in de geest van Che, met de ziel van de arbeidersklasse en met de bezieling van zo vele kameraden overal ter wereld. Laat de strijd maar verdergaan, samen komen we eruit. En gaan we resoluut verder. En de paar teentjes die we vertrappelen, ach ja, dat is jammer maar onvermijdelijk. Wie anoniem wil leven, heeft op zijn 80ste ook niets beleefd... HASTA LA SIEMPRE!
strijd ? by Minister van Agitatie Thursday, Dec. 11, 2003 at 3:25 PM |
ministerievanagitatie@yahoo.com |
Beste,
je txt op indymedia roept bij mij wat vragen en ideeën op. Vooral de teneur eigenlijk, die tot uitdrukking komt in verschillende zinswendingen, citaten en het woordgebruik.
Ik had daar wat op aan te merken dat niet persoonlijk bedoeld is. Ik ken je niet en je txt is wat mij betreft de uitdrukking van een mentaliteit en een houding dieverder gaat dan jou alleen en die ik als problematisch beschouw.
Wat Indymedia betreft, ik ben gebruiker en los van wat ik lees op de site, ken ik de interne strubbelingen niet. Ze interesseren me als gebruiker ook niet omdat ze volledig irrelevant zijn. Ik post soms op Indymedia en lees quasi dagelijks de artikels die me interesseren. Meer moet dat niet zijn.
Wat je tekst betreft meen ik dat je vanuit een betrokkenheid en dus erg persoonlijk standpunt vertrekt dat volledig naast de realiteit staat.
De kern van je txt komt eigenlijk neer op het feit dat je je terug of verder wil engageren, ondanks de problemen en de achterklap. Je wil verder ‘genieten’ van de dingen waar je mee bezig bent en die je belangrijk vindt. Vanuit een soort ‘weemoed’ en ‘mooie herinneringen’ bij Indymedia ondermeer.
Je noemt dat strijd. Dat is het natuurlijk niet. Strijd is niet iets dat je voert omdat je daarvan geniet, omdat je het ergens mee (on)eens bent of omdat het je een goed gevoel geeft. Strijd wordt geleverd vanuit de noodzaak om je belangen te verdedigen. Strijd is het verdedigen van belangen. Vaak concrete en directe belangen. En die strijd wordt gestreden tegen andere belangen. Concrete en directe belangen. Die strijd eindigt niet wanneer je ‘tegenwerking’ krijgt, of onderuit gehaald wordt. Die strijd eindigt wanneer je wint of verliest.
Daarmee in tegenspraak is je ‘vredeswens’. Het is niet de moment om ‘vrede’ te wensen, alsof vrede een abstract gegeven is. Dat is het niet. Vrede is het ontbreken van strijd. Omdat er geen reden tot strijd is, of omdat één van beide partijen de strijd niet aankan of -wil. Omdat ze er niet klaar voor is, de belangen niet juist inschat, doordrongen is van een verkeerd begrepen pacifisme of ronduit laf is.
Dat is vandaag een probleem. We kunnen vrede wensen in Palestina, Irak of Afghanistan. We kunnen vrede wensen in Georgië of Tjetjenië. Maar onze wensen voor waar aannemen is dom.
En wie vandaag pleit voor vrede, legt zich eigenlijk neer bij de status quo. Die houdt dus op met strijden. En die mening, kan ik niet respecteren. Ze staan niet aan de juiste kant en maken dus veeleer deel uit van het probleem dan van de oplossing.
Verscheidenheid is ook niet noodzakelijk een kracht in een collectief. Je kan niet tegelijkertijd fundamenteel het kapitalisme bestrijden en trachten het te verzachten. Het ene sluit het andere uit. Als je er -zoals ik- van overtuigd bent dat de uitbuiting van de ene mens door de andere de kern van het probleem is, en die uitbuiting dus ten gronde verwerpt, dan ga je niet onderhandelen met de uitbuiters. Ze moeten ophouden met uitbuiten en onderdrukken en wel onmiddellijk. En indien niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.
In tegenstelling tot jouw pleidooi, ben ik dus geen voorstander van verdraagzaamheid. Mijn tolerantiedrempel is zwaar overschreden door de constante stroom van lijken, verhakkelde kinderen, graven, platgebuldozerde huizen waar ik dagelijks vrijwillig naar kijk. Om niet afgestompt te worden. Om niet te vervreemden van de realiteit.
Jouw relaas is de individuele uitdrukking van jouw gevoelens. Het is geen analyse. Mij lijkt het alsof je meer geïnteresseerd bent in je eigen gevoel van welbehagen (“Genieten van de patiënten op palliatieve zorgen in Mechelen, genieten van de dagelijkse omgang met jongeren van allerlei slag,...”) , de illusie iets verwezenlijkt te hebben (“Wie anoniem wil leven, heeft op zijn 80ste ook niets beleefd”), de nood jezelf te verantwoorden (“mensen die wel pal staan achter mij”) en de bevrediging van een hoop sentimentaliteit.
De vraag is niet “een klein beetje oorlog”. Het is oorlog, op grote schaal, met alle middelen op vele plekken op de planeet. Een oorlog tussen belangengroepen, een oorlog die door één van de partijen meer zal gewonnen worden dan door de andere. Een oorlog waarin wij vandaag positie moeten kiezen. Opdat onze belangen zegevieren en de oorlog van enkelen tegen allen voor altijd stopt. En dat is niet iets dat je wenst, het is iets wat je doet.
Jaloers op jou... by Kenneth RUMES Thursday, Dec. 11, 2003 at 8:25 PM |
kennethrumes@hotmail.com |
Beste Minister van Agitatie,
Soms ben ik stiekem jaloers op jou. Maar ik kan het zo ver niet drijven mijn engagement in de strijd. En wat die vrede betreft; het is ook via oorlog dat je die vrede kan bereiken. Weet ik ook wel, vandaar Klein Beetje Oorlog. Maar is jouw einddoel dan ook geen harmonieuze, vredevolle samenleving? Al begrijp ik dat zo'n 4 miljard mensen aan die vredeswensen weinig hebben als ze uitgebuit worden... Dus beste Minister, ik kan alleen maar heel veel respect opbrengen voor jouw standpunt, al kan ik het niet helemaal delen. Maar misschien breng jij me ooit nog op andere gedachten...
wat is, is by de minister Friday, Dec. 12, 2003 at 11:18 AM |
Mijn engagement is geen keuze. Het is de verdediging van mijn belang, dat van de mensen die ik graag zie en de klasse waartoe ik behoor. Ik kan me niet neerleggen bij het opwarmen van de planeet, bij de lucht vol kleine deeltjes, bij de opgedreven spanning en kunstmatige onzekerheid, bij het afbreken van de sociale zekerheid en het zaaien van terreur door zij die er belang bij hebben.
Ik heb twee kinderen en het is mijn verantwoordelijkheid om hen een betere wereld achter te laten dan ik zelf aangetroffen heb.
De vraag hoever je je engagement drijft, hangt enkel af van het belang dat je te verdedigen hebt.
Als je vraagt: is jouw einddoel dan ook geen harmonieuze, vredevolle samenleving? dan is het antwoord: ja. Maar ik zie dat als het resultaat van de strijd, als de ondergang van het kapitalisme. Het staat voor mij gelijk aan een socialistische samenleving zonder uitbuiting waar het algemeen belang voorrang heeft op het individuele, waar tegenstellingen uitgebannen zijn.
Dus beste Minister, ik kan alleen maar heel veel respect opbrengen voor jouw standpunt, al kan ik het niet helemaal delen. Maar misschien breng jij me ooit nog op andere gedachten...
Misschien moet je de website eens bezoeken: http://www.ambras.org