[wsis? we seize!] Digitale poortwachters op de loer

Voor dit project, dat oorspronkelijk trusted computing heette, werkt Microsoft samen met enkele harwarefabrikanten zoals Intel, AMD (processoren), IBM en HP (computersystemen). Het beestje kreeg intussen verschillende namen, waarvan Palladium (de codenaam die Microsoft tot een jaar geleden gebruikte) waarschijnlijk de bekendste is.

'Next Generation Secure Computing Base' (NGSCB), zoals Microsoft het project nu noemt, moet de computergebruiker volgens de makers beschermen tegen illegale software en legale programma's beter met elkaar laten samenwerken. Een logisch gevolg hiervan is dat programma's die niet erkend zijn door de NGSCB minder vlot of zelf helemaal niet meer zullen draaien op je pc. Zo kan bijvoorbeeld de installatie van vrije software wel eens onmogelijk gemaakt worden, aangezien de kans dat Microsoft en co open source programma's toelaten, vrijwel onbestaand is. NGSCB zou je computer daarnaast virusvrij houden en spam tegenhouden.

Hoe werkt deze digitale Big Brother nu? De kern van de NGSCB is een chip die in nieuwe computersystemen zal geïnstalleerd worden. Via die chip kan een bedrijf als Microsoft perfect nagaan welke programma's je op je systeem draait, en wat je aan je computer verandert: zowel controleren als rapporteren dus. De chip berekent dan of je computer voldoet aan de eisen van de NGSCB, bijvoorbeeld of je over de correcte licenties beschikt. Als dat het geval is, krijg je toegang tot bepaalde programma's. Indien niet, kan je bepaalde software niet gebruiken of krijg je geen toegang tot bepaalde informatie.

Stel, je koopt en downloadt een mp3-muziekbestand bij een on line-muziekwinkel om die te beluisteren op je computer. Dan zou de fabrikant van je computer er via een watermerk in het bestand voor kunnen zorgen dat je die mp3 enkel kan afspelen in een bepaald programma, dat dan waarschijnlijk nog eigendom is van de betreffende softwarefabrikant. In een dergelijk scenario zijn vette deals tussen producenten van inhoud (filmproducenten, platenlabels, uitgeverijen) en soft- én hardware vanzelfsprekend. Verregaande economische en politieke belangen zijn evenmin weg te denken.

Aanvankelijk was het hele project bedoeld voor het zogenaamde Digital Rights Managment (DRM). Een onderdeel van DRM is controle op copyright, wat door NGSCB bijzonder eenvoudig wordt. DRM kan echter op nog andere manieren ontzettend vervelend zijn, door bepaalde content technisch te censureren. In een gevorderd stadium is het niet ondenkbaar dat gerechtelijke bevelen worden uitgevaardigd om bepaalde politieke documenten te vernietigen. Via NGSCB kan dit in een flits.

Uiteraard zijn er manieren om dit te omzeilen, bijvoorbeeld door de controlefunctie uit te schakelen. Hierdoor ben je wel verlost van de vervelende pottekijkers, maar zal je ook geen toegang meer kunnen krijgen tot bepaalde informatie. Je wordt als het ware gegijzeld door de fabrikant van je computer en de software die je gebruikt. Zelfs vrije software ontsnapt hier niet aan. IBM en HP begonnen naar verluidt immers al met de ontwikkeling van een controleerbare versie van GNU/Linux.

Je zogenaamde veilige computer, uitgerust met NGSCB, is dus een machine die -nog meer dan vandaag- draait bij de goedkeuring van bedrijfsleven en politiek. Hierdoor komt de vrijheid van informatie en meningsuiting uiteraard sterk in het gedrang. Ten koste van veiligheid, of de illusie ervan.

(bron: Trusted Computing FAQ 1.1)

arch/ive/ief (2000 - 2005)