Leve het bos. Leve de actie. Leve het Lappersfort.

Veertien maanden is het sinds de ontruiming en nog eens veertien maanden sinds het begin van de bezetting van het bos. Ik weet nog goed waarom ik het een klein anderhalf jaar geleden precies heb opgenomen voor de Lappersforters. Ze zaten daar al een jaar en er leek helemaal niets te gebeuren. De manier waarop jonge mensen opkwamen, niet voor zichzelf, niet voor hun belang of hun portemonnee, maar voor immateriële waarde, voor iets van iedereen, en daarvoor regen en wind en kou trotseerden, met een nieuwe
winter voor de boeg, dat ontroerde me.

Dat soort idealisme, het is haast een anachronisme geworden in deze samenleving die zo gericht is op het individuele genoegen van iedere burger op zichzelf. Het doet me denken aan wat de zo verguisde Sicco Mansholt, niet direct een voorbeeld van duurzaam landbouwbeleid, me ooit zei, toen het
storm liep tegen zijn plannen voor schaalvergroting in de Europese landbouw.
'Het stoort me niet. Laat duizend actiegroepen bloeien, jonge mensen moeten opkomen voor hun idealen. It keeps us awake', zei de oude man.

In de bezetters v an het Lappersfort herkende ik de idealisten die ooit met de fiets gingen betogen tegen de aanleg van het Duwvaartkanaal Oelegem-Zandvliet, ver van hier in de groene Kempen rond Antwerpen. Zonder dat kanaal zou de Antwerpse haven gedoemd zijn om t e verdwijnen. Het
tegendeel is waar. De haven heeft nog nooit zo goed gedraaid, dat ze nu de dorpen in het Waasland moet opeten om nog plaats te vinden voor haar metalen dozen. Vijf miljoen al dit jaar. Als burgemeester Moenaert dat maar niet
hoort, denk ik dan, want dan begint hij weer te dromen van grote mega-industriële polen rond zijn stad.

De groene fietsers van pater Versteylen lanceerden het groene bewustzijn in Vlaanderen. Anno 2002 waren de groenen dat vergeten. Ze zaten in de regering te regeren, bezig met het belang van politieke uitspraken voor hun imago.
Klaar om te scoren. Maar ondertussen vergaten ze dat er maar één plaats is voor groenen om te scoren, en dat is bij de ludieke en gemeende acties van de groene achterban. In het Lapporsfort, daar hadden mevrouw Dua en mevrouw Vogels en Magda en Jef en Jos moeten zitten, tot het bos gered was. In de regering hadden ze het bos geruild voor de beschuttende warmte van een kantoor in de Wetstraat. Ze scoorden in vergaderingen. Niet in het bos.

Het was een van die aspecten van de misleiding in de Belgische politiek, die het mij keer op keer doen opnemen voor de mensen waar ik echt bijhoor. De gewone mensen, u allemaal, jonge idealisten, oude idealisten, mensen met een
overtuiging, mensen uit het volk .

Ik hoorde de socialisten elke dag opkomen voor groen. Dat was de aanloop naar de operatie 'vernietig Agalev'. Maar er was er geen een, of het moest Steve Stevaert zijn, bij wie ik een echte, groene reflex ontdekte. Je zag alleen de schittering van veel groene stemmen in hun ogen. Daar zaten ze nu, de socialisten in het stadsbestuur van Brugge. Ze steunden mee een beleid dat de enige, echte aanzet van een stadsbos voor Brugge zou doen verdwijnen.
Voor een lijnbusstation en een snelle verkeersweg en een fabriek.

Het is makkelijk, dacht ik, tegen de arme boeren van Brazilië te zeggen dat ze van het bos moeten blijven, maar ondertussen jonge mensen veertien maanden in bomen te laten zitten om een van de weinige bossen in West-Vlaanderen te redden, de minst bosrijke provincie van het land. Waar
bleven ze nu met hun groene ziel, waar zijn de stadsbossen. De Vlaamse regering heeft er vijf jaar opzitten, maar ik moet er de eerste aanzet nog van zien. Met woorden ja, met plannen, maar niet met realisaties.

Dat dacht ik allemaal, toen ik op een zondagochtend bij de openbare omroep een ode pleegde aan het Lappersfortbos en de volgende dag de eerste van duizend emails kreeg van het Groene Gordelfront van Luc Vanneste. Met de vraag of ik lid wou worden van het beschermcomité.

Van die dag af liep het storm in het beschermcomité. Plots stroomden eerst de groenen toe en dan de socialisten. Als die van Het Laatste Nieuws het durfde opnemen voor groenlinkse actievoerders, hoe zouden zij dan kunnen
achterblijven. Kunstenaars, schrijvers, politici, filosofen, het Lappersfortbos heeft inmiddels de moeder van alle beschermcomités.

En toch heeft het nog niet genoeg geholpen. Het Lappersfortbos is een beetje gered. Het is gevrijwaard van de grote slokop stad, maar het is niet gered, omdat de burgemeester van Brugge het maar niet over zijn hart kan krijgen om de natuur rond zijn stad gewoon te laten wat ze is. Natuur. Niet ongerept, maar niettemin natuur.

Is het niet cynisch om te eisen dat een bos alleen maar mag blijven bestaan, als de natuur elders een stuk grond inlevert? U geeft mij een wei, ik geef u een bos. Is het ecologisch beleid van de stad Brugge gebaseerd op mercantiele technieken? Moeten we over natuurbehoud marchanderen? Ja? als dat zo is, dan verliest de natuur altijd. Dan volstaat het om een stuk bos te bedreigen om een ander stuk te zien verdwijnen.

Wil de stad Brugge nu eens echt de dialoog aangaan over de utibouw van de stad in de toekomst, ook met de oppositie buiten de gemeenteraad? Wanneer gaat burgemeester Moenaert fundamenteel het gesprek aan over de ordening van de ruimte in en rond zijn stad, over de plaats voor wonen, werken en vrije tijd? Over de groene longen van de stad. Over de creatie van een Brugs Bos in de stad, waar kinderen kunnen wandelen en spelen en leren wat een boom is en een eikel en een eekhoorn.
Onze steden zijn organisch omgebouwd. Cirkel na cirkel na cirkel is er in de loop der tijden bijgekomen. Steeds verder gingen de ringen van bewoning, af en toe werd er een dorp opgeslokt. Maar het moment is gekomen om nu te bepalen hoe de stad van onze kinderen het evenwicht kan vinden met het haar omringende groen.

Bouwen we de stad steeds verder het land in? Of komt er einde aan? Maken we in dit land een groene buffer rond de steden, die de burgers kan doen ademen. Of brengen we het bos naar de stad? Een plaats waar de burgers de stress van het dagelijkse leven van zich af kunnen gooien en waar de mens zich bewust blijft van waar hij vandaan komt.
Van het land en uit de bossen. Daar komen we allemaal vandaan.

28 maanden na het begin van de strijd voor het Lappersfort, roep ik iedereen in het beschermcomité op om meer te doen dan het lenen van zijn naam.
Lid zijn van het beschermcomité betekent het aangaan van een engagement, voor een filosofie, voor een maatschappijkeuze. Het is niet vrijblijvend. Laat het weten waar ze het moeten weten. Laat de strijd leiden tot een echte dialoog. Zorg ervoor dat het debat daadwerkelijk begint en laat er niet nog eens een Sinterklaas overheen gaan, en nog een, en nog een.
Stadsbestuur van Brugge, de mensen van het Groene Gordelcomité zijn niet tegen industrie. Ze zijn voor de natuur. Ze zoeken ook een evenwicht tussen de stad, het land, het bos, de haven en de industrie.
Burgemeester Moenaert. Leg uw plannen naast hun plannen. Omarm de vrienden van het bos.

Vrienden van het Lappersfort en de Chartreuse. Laat de dag dat dit gebeurt uw echte Sinterklaasgeschenk zijn.

arch/ive/ief (2000 - 2005)