arch/ive/ief (2000 - 2005)

De Amerikaanse progressieven zijn er niet gerust in. Volgend jaar zijn er opnieuw presidentsverkiezingen in de V.S. en het ziet er niet naar uit dat Bush zo gemakkelijk van een tweede ambtstermijn zal af te houden zijn.

Om te beletten dat Bush nog eens vier jaar lang het Witte Huis bezet lanceerden enkele linkse artiesten een videocampagne tegen de herverkiezing van Bush. Iedereen kan een video van 30 seconden indienen. De beste video zal een week lang te zien zijn op de nationale zenders in de periode dat Bush een laatste keer zijn jaarlijkse state of the union houdt. In de jury zetelen grote namen als filmregisseurs Michael Mann (Heat) en Gus Van Sant (Good Will Hunting), zangers Moby, Michael Stipe (REM) en Eddy Vedder (Pearl Jam) en actrice Jessica Lange. Inspirator van het geheel is de Amerikaanse documentaire-maker Michael Moore.

Voor Moore is dit niet het eerste wapenfeit in de strijd tegen de herverkiezing van Bush. Eerder deze herfst verscheen van zijn hand ook al het ophefmakende Dude, where's my country?. Het boek, dat wordt aangekondigd als de sensationele opvolger van Stupid White Men, is één lange hilarische tirade tegen de huidige Amerikaanse president. Moore heeft een missie. Hij wil absoluut beletten dat Bush een tweede keer de verkiezingen steelt (zoals hij deed in Florida: zie daarvoor Stupid White Men). Want nog eens vier jaar Bush betekent het einde van de Amerikaanse grondwet as we know it en de dood van de democratische vrijheden waar Amerikanen zo graag prat op gaan.

Voor Moore houdt het niet op bij een campagne tégen Bush. In zijn boek legt hij uit waarom het ook nodig is om campagne te voeren voor een waardige tegenstander van Bush. En de kandidaten die een kans maken tegen Bush zijn dungezaaid. De democraten hangen nog altijd in de touwen. Leiders van die partij hebben Moore zelfs ingefluisterd dat zij de verkiezingen van 2004 aan zich voorbij zouden laten gaan om dan in 2008 keihard terug te slaan met topkandidaat Hilary Clinton. Moore slaat zichzelf een mea culpa dat hij zich de voorbije jaren niet geconcentreerd heeft op het klaarstomen van een waardig kandidaat voor de Green Party.

Oprah of Clark
De kandidaten die Moore wel naar voor schuift als mogelijke kanshebbers zijn onder progressieven op zijn minst gezegd controversieel. Laten we nog aannemen dat de Draft Oprah Winfrey for president-campagne een grap is (Winfrey is de immens populaire en steenrijke talkshow-presentatrice). Bij de campagne om oud-generaal Wesley Clark zo ver te krijgen mee te dingen naar het presidentschap lijkt het Moore wel menens. Clark leidde de navo-troepen tijdens de oorlog tegen Joegoslavie. Dat is al meteen even slikken voor de gemiddelde anti-oorlogsactivist. Maar Clark is voor abortus, voor het milieu, tegen de belastingsverlaging voor rijken, tegen de Patriot Act II en vooral tegen een verderzetting van de War on Terror. Moore heeft ook een persoonlijke reden om Clark te steunen. Toen hij op CNN telefonisch geinterviewd werd na de tumultueus verlopen Oscar-uitreiking, zat Clark toevallig in de studio. "Wat denkt u van die gekke man?", vroeg de CNN-journalist hem na de interventie van Moore. En hoewel week één van de oorlog in Irak nog niet om was, antwoordde Clark rustig dat de kritische stem van Moore nodig en welkom was.

"You're way off base, Michael!", zo klonk het al snel in een artikel in de linkse nieuwsbrief Counterpunch. Een generaal steunen dat kan toch niet. Jawel, antwoordt Moore, wanhopige tijden vragen om wanhopige oplossingen. Waarom dit zo'n wanhopige tijden zijn, legt Moore omstandig uit in de 11 hoofdstukken van Dude, where's my country. Verrassend, vaak onthullend, ongelooflijk grappig en zeer geestig. Zeer overtuigend ook want deze keer goed onderbouwd met uitgebreid notenapparaat. Op de bijhorende site vindt je bovendien linken naar alle bronnen. De grote mensenversie van Stupid White Men, als het ware. Hoedanook één van de beste boeken van het jaar.

Je kan Moore nageven dat hij met een verstaanbaar taal- en beeldgebruik een groot aantal mensen bereikt. Daarom noemt men hem soms de 'Chomsky van de bowlers'. Zijn analyses klinken eenvoudig en radikaal.
Eenvoudig zijn ze inderdaad: het probleem in de VS is Bush en als we die vervangen door een Democraat is het opgelost. Jammer, maar helaas: je kan kiezen tussen de Cholera en de Pest. Moore steunt de Cholera.
Radikaal is dat geenszins. Zinloos des te meer. Beide partijen verdedigen dezelfde belangen en zijn de uitdrukking van hetzelfde probleem. Alleen hun aanpak verschilt.
Het probleem is niet Bush. Het zijn niet de Republikeinen en het is niet eens de VS.
Wie een radikale analyse maakt, weet dat.

Fundamenteel is de kwestie natuurlijk niet eenvoudig. Moore's stelling dat de linksen verleerd hebben om met de mensen te communiceren en opgesloten zitten in een wereldvreemd milieu valt te onderschrijven.
Daar wat aan doen in communiceren en handelen is belangrijk. Maar wie niet tot de kern van een probleem doordringt, kan nooit aan de fundamentele oplossing bijdragen.
Wat hooguit gebeurt is dat de botsing van tegenstellingen wordt verzacht of uitgesteld. Dat behoort tot een bepaalde politieke traditie en ideologie die we in eigen land bekampen. Het is niet logsich dat in een ander land te ondersteunen.
Het feit dat Moore bijvoorbeeld Generaal Clark naar voor schuift als alternatief, is wat dat betreft toch veelzeggend. Indien de Belgische genocidewet niet was afgepast, zou hij kandidaat-beschuldigde zijn.

In de vereenvoudiging van zijn taalgebruik en de formulering van zijn strategie maakt Moore ook een aantal belangrijke en fundamentele uitschuivers. Over < ahref="http://www.ambras.org/_radio/mumia.htm">Mumia Abu-Jamal bijvoorbeeld. Daarover schrijft hij in zijn boek:
"Mumia heeft waarschijnlijk de flik gedood. Daar,ik heb het gezegd. Dat wil niet zeggen dat men hem een rechtvaardig proces moeten ontzeggen of dat hij ter dood gebracht moet worden. Maar omdat men niet wil dat de doodstraf bij hem - of wie dan ook - wordt uitgevoerd, hebben de inspanningen om hem te verdedigen misschien het feit uit het oog verloren dat hij die flik heeft gedood. Dat neemt niets weg van de welsprekendheid van zijn geschriften of commentaren noch aan het belang van de plaats weg die hij nu inneemt op de internationale politieke scène. Maar hij heeft waarschijnlijk die flik gedood."
Die stelling gaat natuurlijk rechtstreeks in tegen de uitspraken van Mumia en zijn omgeving en doorkruist ook de strategie van de verdediging. Moore laadt hiermee een zware verantwoordelijkheid op zich.
Temeer daar hij de stelling poneert zonder ze te staven of te beargumenteren.

Uit het dossier van Mumia blijken heel andere zaken. Mumia Abu-Jamal:
"Ik heb niet op de officier van politie Daniel Faulkner geschoten. Ik heb niets met de moord van de officier Faulkner te zien. Ik ben onschuldig."

Arnold R. Beverly:
"I was present when police officer Daniel Faulkner was shot and killed in the early morning hours of December 9, 1981 near the corner of Locust and 13th Streets. I have personal knowledge that Mumia Abu-Jamal did not shoot police officer Faulkner. I was hired, along with another guy, and paid to shoot and kill Faulkner. Faulkner was shot in the back and then in the face before Jamal came on the scene. Jamal had nothing to do with the shooting."

check zelf de zgn. bewijslast
lees het interview dat de Minister van Agitatie had met Mumia Abu-Jamal.
luister naar een 1 uur durende radiodocumentaire van de Minister van Agitatie over Mumia Abu-Jamal en MOVE.

komaan zeg ,

dus als ik zeg dat mumia die flik heeeft neergeschoten , en bewijs me maar eens zwart op wit dat dat niet zo is als ge dr ni bij waart, en zeker in zo'n zaak. Iedereen zou natuurlijk onschuldig moeten zijn tot ze schuldig bevonden wordn , but hey , that's why we're against the system. Mumia is waarschijnlijk onschuldig, ik durf daar nix over zeggen , maar als Moore van mening is dat mumia die flik heeft neergeschoten moet ie dat ook kunnen zeggen. Zonder enige verantwoordelijkheid daarover op zich te nemen. Anders moet je de stelling doportrekken en dan is Pierre Carette ook zwaar schuldig aan "zijn" doden.
Waarom steunt ie Clarck? omdat het de enige is met een kansje ( volgens moore) om een einde te maken aan de bush-tirannie.
Of die nu beter of slechter gaat zijn dan bush, God only knows , zoals Bush zou zeggen (lol)

BTW , ik geloof persoonlijk wel dat mumia onschuldig is

Beste,

de vraag is niet of Moore mag zeggen wat hij wil. Dat staat hem vrij. Maar een dergelijke stelling overnemen (het is de stelling van het Openbaar Ministerie en van de Fraternal Order of Police) zonder ze te staven, dat is andere koek.
Ik weet niet of Mumia onschuldig is. Dat doet niet ter zake. Hij heeft geen eerlijk proces gehad. Dat is wel duidelijk. Zelf houdt hij zijn onschuld staande en er zijn argumenten om hem daar in te volgen. Bijvoorbeeld de bekentenis van Arnold Beverly.
Die heeft onder eed en op video bezworen dat hij bij de moord betrokken is en Mumia niet. De rechtbanken in de States weigeren dat nieuwe materiaal zelfs maar in consideratie te nemen.

Wat Clark betreft, herhaal ik mijn stelling: Bush-senior of Clinton, Bush Jr of Clark, dat maakt geen wezenlijk verschil. De VS heeft een strategie en voert die uit. Daarin worden verschillende klemtonen gelegd, maar in sé komt het op hetzelfde neer.
Dat maakt dat Moore geen radicaal tegenstander is van de VS-politiek. Wat geen afbreuk doet aan het zinvolle werk dat hij wel verricht en de kwaliteiten die hij daarbij ten toon spreidt.

Wat de CCC betreft: Pierre Carette ziet de twee dode brandweermannen als de nederlaag van de CCC. Hij betreurt hun dood en heeft dat herhaaldelijk gezegd. Daar staat tegenover dat de Rijkswacht in de verantwoordelijkheid deelt: zij waren op de hoogte van de aanslag maar hebben (bewust?) nagelaten de hulpdiensten op de hoogte te brengen. Veiligheids- en politiediensten doen dat wel vaker. Dodelijke slachtoffers zijn in het voordeel van de angstcampagne, niet in het voordeel van revolutionairen.

Maar mijn stelling kort en bondig is de volgende: Moore behoort tot een politieke tendens die weliswaar progressief kan genoemd worden, maar verre van radicaal is, laat staan revolutionair. Hij behoort tot een tendens die we in eigen land bekampen. Er zijn in de States heel wat interessantere individuen en organisaties die onze steun en aandacht verdienen. Moore hoeft dat niet: hij is mainstream en reclame voor zijn activiteiten hoort dus eigenlijk niet op indymedia.