Leen Vermeulen & Chris Deprédomme, voor de rechter.

Geachte rechter,
Ik zou graag gedurende een 3tal minuten mijn mening en stellige overtuiging willen bekrachtigen waarom ik geen lidgeld wens te betalen aan de Orde Der Geneesheren.

Met Geneeskunde voor het Volk wil ik opkomen voor een toegankelijke gezondheidszorg voor iedereen. De organisatie van de gezondheidszorg in belgië is momenteel gebaseerd op een vrij marktsysteem, waarbinnen de concurrentie tussen ziekenhuizen, tussen medische centra, tussen farmaceutische internationals en tussen individuele dokters zijn vrije loop kent. Medische zorgen worden in deze context gezien als een marktprodukt dat winst moet opleveren. De prijzen swingen bijgevolg de pan uit. Technische onderzoeken en medicatie zijn nog nooit zo duur geweest.

Als binnen een dergelijke context er een organisatie bestaat zoals “de Orde der Geneesheren”, een organisatie die pretendeert de ethische en morele waarden van de Geneeskunde te controleren en te vrijwaren, dan vind ik het de allereerste plicht van de Orde om het meest elementaire basisrecht van de patiënt, namelijk de toegang tot de gezondheidszorg te garanderen.

Wel, meneer de rechter, ik moet tot mijn grote spijt vaststellen, dat de Orde der Geneesheren deze plicht niet nakomt.
Ik ondervind als huisarts dagelijks dat meer en meer mensen het recht op medische zorgen ontzegd wordt omwille van financiële drempels. Patiënten met openstaande ziekenhuisfacturen durven zich niet meer te laten opnemen omwille van de schrik voor een deurwaardersbezoek. Meer en meer mensen kunnen noodzakelijke medicatie niet meer in huis halen, omdat de kostprijs te hoog is. Voor mensen zonder papieren worden heel dikwijls technische onderzoeken geweigerd omdat ze niet ziek genoeg zijn.

Als dokter voor het Volk pleit ik voor een gezondheidszorg die voor iedereen, zonder uitzondering toegankelijk is. Dit kan alleen wanneer de overheid, in samenspraak met de Orde der Geneesheren de politieke wil toont om de gezondheidszorg te organiseren ten dienste van het volk, aan de laagste prijs en van de beste kwaliteit.
En dit is binnen het budget van de sociale zekerheid in belgië perfect mogelijk, kijk maar naar het Nieuw-Zeelands model waar dankzij een aktieve tussenkomst van de overheid alle medicatie gemiddeld 70% goedkoper is dan in belgië.

De dag waarop de Orde der Geneesheren mij bewijst dat ze de gezondheid van de patiënt echt ter harte neemt en dat ze aktief het debat wil voeren over hoe ze de vrije markt binnen de gezondheidszorg kan kontroleren ten gunste van een betere toegankelijkheid zonder financiële drempel voor iedereen die in ons land ziek is,
op die dag zal ik opnieuw overwegen om mijn bijdrage aan deze organisatie te betalen.
Het is mijn persoonlijke overtuiging en mijn engagement als dokter voor het volk om mijn verantwoordelijkheid als geneesheer op te nemen in de strijd voor goede en gratische medische zorgen voor iedereen.
Ik dank u,

Mijnheer de rechter,

Ik dank u het woord te mogen krijgen want ik vind het belangrijk u mijn visie te verduidelijken. Wat is immers de reden waarom ik mijn lidgeld voor de Orde der Geneesheren niet betaal ?

Als arts van Geneeskunde voor het Volk ga ik ervan uit dat het recht op geneeskundige verzorging een sociaal recht is. De bevolking betaalt immers al via het indirect loon, met andere woorden via de sociale bijdragen, voor de gezondheidszorg.

Daarenboven besef ik dat het gratis verlenen van geneeskundige verzorging een noodzaak is. De laatste tien jaar is de armoede in Brussel immers enorm gestegen. Er is de toename van slechtbetaalde jobs en van interimarbeid, toename ook van de werkloosheid, de zwarte markt zonder enige vorm van sociale bescherming, de stijgende prijzen van de woningen.

Veel mensen zijn daardoor verplicht om elke cent tweemaal om te draaien. Naar de dokter gaan wordt een luxe ! Reeds op het niveau van de eerste lijnsgezondheidszorg stel ik vast dat het remgeld een financiële drempel is voor een groot aantal mensen.

En hetzelfde fenomeen doet zich voor in de tweede lijn. Patiënten die steun trekken van het OCMW kunnen voor specialistische verzorging slechts beroep doen op de weinige openbare ziekenhuizen in Brussel. Hierdoor ontstaan ellenlange wachtlijsten, met alle gevolgen vandien. Wil men sneller verzorgd worden dan kan dit, doch in een privé ziekenhuis, weliswaar met een hoger prijskaartje.

Tijdens mijn consultatie word ik daarenboven steeds meer geconfronteerd met het probleem van te dure geneesmiddelen. Het is niet uitzonderlijk dat een patiënt zijn voorgeschreven medicatie niet kan betalen omdat deze te duur is, omdat zijn loon of uitkering nog niet gestort is, of omdat hij niet in orde is met zijn ziekteverzekering.

Bijgevolg moet ik vaststellen dat de gezondheidszorg voor velen geen basisrecht meer is hier in België, tussen haakjes het zesde rijkste land van de wereld, maar wel een privilege voor hen die over genoeg geld beschikken.

Ik stel ook vast dat dit voor de Orde der Geneesheren geen echte bekommernis is. Nochtans is deze organisatie volgens haarzelf in het leven geroepen om bestaande mistoestanden in de medische zorgverlening tegen te gaan. Gezien de tegenkanting die de artsen van Geneeskunde voor het Volk sedert hun oprichting vanwege de Orde ondervonden, kan ik alleen maar tot het besluit komen dat de echte bedoelingen van de Orde anders zijn. Namelijk de belangen steunen van de farmaceutische industrie en van de artsen die via de prestatiegeneeskunde in de eerste plaats hun eigen privileges willen veilig stellen.

Om die reden wens ik deze organisatie niet te steunen. Vandaar wél mijn inzet voor een organisatie als Geneeskunde voor het Volk.

arch/ive/ief (2000 - 2005)