arch/ive/ief (2000 - 2005)

PARIJS -- De Franse hoofdstad was wellicht nooit eerder het schouwtoneel van zo'n kleurrijk spektakel. Delegaties uit tientallen landen, ontelbare thema's en evenveel eisen en vooral de sambagroepen uit Spanje en Italie zorgden voor één van de langste feestparades ooit tussen de twee statige Parijse pleinen Nation en La République.

Ondanks de feestelijke sfeer ontbrak het ook niet aan ernst. Veel betogers hadden net drie dagen van debatten en discussies achter de rug. Zij droegen die opgestoken ervaring mee in de betoging. Zo waren er veel groepen die opkwamen voor de rechten van de vrouw. Ook de sans-papiers waren goed vertegenwoordigd. De vele spandoeken die de mensonterende situatie aanklagen waarin deze mensen zonder papieren moeten leven bewijzen dat daarrond in Frankrijk een echte beweging aan het ontstaan is.

En natuurlijk was er ook het thema van de oorlog. Misschien iets minder nadrukkelijk aanwezig dan tijdens het eerste ESF in Firenze waar toen de basis gelegd werd van de grote anti-oorlogsbetogingen in het voorjaar van 2003, maar wel nog altijd een thema dat veel mensen beroerd. Een coordinatie ter ondersteuning van de Palestijnen droeg een immense Palestijnse vlag mee. Enkele andere vredesactivisten hadden langs het parcours een model opgesteld van de muur die Israel rond Palestina aan het bouwen is. Die honderden kilometer lange muur snijdt ganser dorpen af van de gronden waar de Palestijnse boeren op werken en knipt de banden tussen families door.

De Italiaanse communistische partij Rifundazione Communista wreef premier Berlusconi de schuld aan voor de dood van de 19 Italiaanse militairen en politiemannen in Irak. In een affichecampagne "A casa!" (naar huis!) eisen zij de terugkeer van de 2900 Italianen die de Amerikanen bijstaan bij de bezetting van Irak. Vlak daarvoor creeerden de eveneens Italiaanse Disobbedienti (de ongehoorzamen) een openluchtfuif met een muziekwagen en honderden enthousiaste dansers.

Samba
Veel muziek dus en veel creativiteit. Kunstenaars droegen grote geschilderde taferelen mee of sleepten een meterslange constructie mee die de kloof tussen rijk en arm voorstelde. Maar het waren toch de muziekgroepen die het meest bijval genoten. Enkele vrouwen van de KAV ontsnapten aan het 400 koppen tellende blok van het ACV om mee te dansen met een Franse sambagroep.

De militanten van de Belgische vakbond ACV waren trouwens alom tegenwoordig. Met vierhonderd stapten ze op geprangd tussen de boeren van José Bové en een blok waarin de dochter van Che Guevarra heel luid schreeuwde tegen al het onrecht van de wereld. Niemand kon naast hun felgroene jasjes en sjaals kijken.

Toen de eerste betogers aankwamen op het eindpunt begon het al donker te worden. Helemaal op het eind van de betoging kregen politici van de PS het nog aan de stok met ongeduldige betogers die nog altijd niet vertrokken waren vanop la République. De Franse socialisten kregen yoghourtpotjes over zich heen en het verwijt dat ze lafaards waren die niks te maken hebben met deze beweging.

Zo werd dus een punt gezet achter het Europees Sociaal Forum van Parijs. Het aantal bezoekers klokte uiteindelijk af op 50.000. Tijdens het forum van Parijs werd bekend gemaakt dat het volgende ESF in de herfst van 2004 in Londen zal plaatsvinden.