arch/ive/ief (2000 - 2005)

Brazilië, Venezuela en Cuba, pogingen tot breuken en alternatieven voor een neo-liberalisme
De cinemazaal Pathé zit nog voller dan deze morgen, de verwachtingen zijn hoog gespannen, ik vind dat er heel veel jongeren in de zaal zitten. Het is mijn laatste debat voor vandaag, hopelijk kan ik nog volgen... De vertalers leveren schitterend werk, Xavier Declerck van Oxfam België is de trotse moderator en organisator van dit debat, zijn ogen glunderen in elk geval.

Judith Valencia uit Venezuela beschrijft de kracht van de nationale televisie is in het mislukken van de coup tegen Chavez in haar land; er is nu ook een programma 'Allo President' over thema's die de bevolking nauw aan het hart liggen om de band te versterken tussen de bevolking en de regering. Venezuela zegt ook 'neen' tegen het vrijhandelsakkoord met Amerika: de ALCA

Pierry Deronne, uit Venezuela beschrijft de kracht van 'informatie', informatie is een openbaar goed en mag niet in privéhanden vallen, hij 'informatie is als een levende cel en het systeem heeft nood aan échte informatie om zich te ontwikkelen. Ze heeft nood aan een informatie van en voor het volk, dit is vitaal voor de participatieve democratie. Nog te veel heerst een paternalistisch discours: 'die mensen die we moeten heropvoeden' Nee, elk radio en tv-station moet een permanente school zijn om hypocrisie te vermijden, iedereen moet toegang krijgen daartoe. Het doel is om het werk van de gemeenschap zichtbaar te maken, dit is door de 'commercie' totnu toe onmogelijk geweest. De communicatiemiddelen weerspiegelen hoe democratie een feit is. Wat zien we in de realiteit: onze journalisten overnachten in het Hilton, ver van de wijken, hoe kunnen ze dan het verhaal van het volk brengen?
Maar Chavez laat toe aan het volk om zijn eigen macht in handen te nemen. Tijdens de staatsgreep heeft het volk zich kunnen verzetten met radio Bemba, en de radio's waren nu net het doelwit van dezen die de staatsgreep tegen Chavez organiseerden.

Er was nogal veel tegensprekelijkheid in het debat rond LULA in Brazilië, Candida verdedigde het nieuwe regime en zei dat het veel tegenstand ondervindt en niet gemakkelijk is om zijn volkswensen in praktijk om te zetten, terwijl José Maria de Almeida Lula werkelijk in vraag stelt. Hij zegt dat 60% van de bnp nog steeds gaat naar de afbetaling van de schulden. Er is geen lijn in zijn beleid die in het voordeel zou zijn van het volk. De buitenlandse schuld is met 50 % gestegen bij de vorige regering., de werkloosheid stijgt. De banken en industrie zijn tevreden en zien hun inkomsten stijgen met Lula. We zien geen verandering bij vroeger. De vraag is: kunnen we het volk bevrijden zonder een 'breuk'? Lula heeft hier duidelijk niet voor gekozen.

Brazilië is niet alleen de wereldkampioen van de voetbal zegt Michael Löwy, maar ook van de ongelijkheid. Een soort 'SuisseInde': de rijken van Zwitserland en de armen van Indië.
Er is inderdaad weinig verandering, is het een overgangsperiode? Er zijn twisten binnen de regering. Men zegt'degene die de dingen begrijpt, wacht niet, maar grijpt in'
We hebben de MST, de vrouwenmarsen, de studenten.... Om iets te veranderen, moet het volk zich organiseren, dat is de hoop.

Lazaro Mora uit Cuba pikt in op Almeida: Cuba heeft wel gekozen voor die 'breuk' met het Neo-libéralisme met de revolutie. Cuba is een symbool sinds 40 jaar. Niet alleen de gezondheidsvoorzieningen zijn uniek in Latijns-Amerika, er is meer dan dat, er is 'de waardigheid van een volk die eigenaar is van zijn eigendommen'. Cuba bleef overleven, ondanks de val van het socialisme in het Oostblok, ondanks het moordend embargo tegen ons. En onafhankelijk van het imperialisme van de VS en wat is uiteindelijk de houding van Europa? De relaties zijn fel verzwakt sinds 1988. Europa heeft gereageerd tegen de samenzwering om Cuba aan te vallen, ze heeft Cuba niet verdedigd. Maar waarom heeft ze nooit gereageerd tegen Amerika en haar oorlogsmisdaden in Irak en de rest van de wereld?

Heinz Dietrich Stefan uit Mexico
vat de hele discussie samen en zegt dat Latijns-Amerika vandaag voor de eerste keer sinds 200 jaar in een gunstige situatie zit en dat ze haar kans moet grijpen.