arch/ive/ief (2000 - 2005)

Tarantino is een meester technicus. Kill Bill is dan ook een opeenvolging van filmtechnische hoogstandjes: prachtige beeldkaders, camerabewegingen, beeldmontages, ....
Er wordt met zwaarden omgesprongen als ware het taarten in een echte slapstick film. Op een bepaald ogenblik zijn er min of meer 80 mannen die liggen te kermen (afgehakte ledematen, het bloed spuit letterlijk in het rond) en als kijker kan je nauwelijks je slappe lach inhouden. Ja, de film is zeer geweldadig, maar dat stoort me niet zozeer in cinema. Ik hou wel van Tom en Jerry en andere geweldadige verhalen. Bovendien is het geweld ook zo in beeld gebracht dat je er niets van gelooft, echt Tom en Jerry dus. Wie van film houdt krijgt de ene referentie na de andere voorgeschoteld. Er is geen enkel scène in Kill Bill die 100% authentiek is. Elke scène, zelfs elk beeld verwijst naar een andere film uit een al dan niet ver verleden.

Maar .... het is eigenlijk armoe troef.
Tarantino mag dan al een meester technicus zijn, hij heeft niets te vertellen. Het verhaal : "Een dame is uit op (blinde) wraak en vermoordt iedereen die die wraak in de weg staat" is al 1000 maal verteld.
Tarantino gaat elke diepgang uit de weg, zijn personages hebben nog minder karakter dan Batman (het is echt waar). En als er wat diepgang dreigt op te doemen is het omdat Tarantino verwijst naar klassiekers als de zeven samoerais. Maar dan schakelt hij snel over naar de persiflage van één of andere slecht gemaakte kungfu film. Je zou haast gaan denken dat Tarantino schrik heeft om een verhaal te vertellen.

Ik dacht dat sinds de dood van Prinses Diana het postmodernisme dood en begraven was. Maar neen, Tarantino geeft ons een staaltje van postmodernisme in zijn meest extreme vorm. "Vorm om de vorm, met veel eclectische verwijzingen naar het verleden." Het is alsof je naar de hoofdzetel van één of andere bank gaat kijken. Een groot gebouw met allerlei verwijzingen naar het verleden, dat vooral doet denken aan een Blankenbergse crème fraiche taart.

Reservoir Dogs en Pulp Fiction behoren tot mijn lijst films waarvan ik denk dat je ze gezien moet hebben. Al was het maar om een bepaalde tijdsgeest te begrijpen. De eerste keer dat ik Resevoir Dogs zag was dat voor mij een even grote openbaring als de eerste keer dat ik The Cramps Live bezig zag.
Een film van Tarantino is dan ook zoals een nieuwe plaat van The Cramps, zoek the originals. Zoals een nieuwe CD of een concert van The Cramps een must zijn voor elke Rock & Roll freak, zo is Kill Bill een must voor elke filmliefhebber.
En net zoals The Cramps is Tarantino zeer goed in zijn vak maar evenzeer gedateerd geworden. Toch is net zoals een concert van The Cramps ook een nieuwe film van Tarantino een meer dan leuk tussendoortje. Niets meer en zeker niets minder. (Wie mij kent weet dat ik nooit een concert van The Cramps wil missen)

Hopelijk laat Tarantino zich voor zijn volgende film bijstaan door iemand die iets te vertellen heeft.

Noot: binnen enkel maanden (weken) kan je de DVD kopen voor evenveel centen als de toegangsprijs voor de bioscoop voor twee personen.

Tarantino is inderdaad een meester in het opfrissen van vergane glories en filmclichés.Maar net zoals met een big mac vraag je je achteraf af wat je eigenlijk binnengespeeld hebt.
Tarantino meets Ken Loach meets Atom Egoyan zal wel een verre droom blijven

salaam

à peine consommé il disparait en fumée

Waarom is dit in 's hemelsnaam een slechte film? Een film kan toch ook goed zijn zonder coherentie? De soundtrack klopte, de beelden waren misschien niet altijd even aaneensluitend, maar op een of andere manier klopte het toch. Deze film zat cinematografisch heerlijk in mekaar, waarom gaan we in godsnaam het postmodernisme erbij halen? Als er iets is wat Tarantino niet is dan is het wel een postmodernist. Hij doet toch niet intelligent om intelligent te doen, de man is gewoon briljant. Ik sta volledig achter de politieke artikels, maar misschien moeten we de filmbesprekingen eruit laten

Een ongeveer gelijke bespreking als die van Han kan je lezen op(in het Engels):

Tarantino's Postmodern Propaganda
http://www.vivelecanada.ca/article.php?story=20031120201457106