1000 mensen op ondersteuningsmanief voor Iranese vluchtelingen.

Aan het Klein Kasteeltje te Brussel hadden zich zo'n 400 mensen verzameld. Zij waren afgekomen op de oproep van een aantal organisaties om een ondersteuningsbetoging te houden voor de Iranese vluchtelingen die nu al 50 dagen een aantal lokalen bezetten in de U.L.B.

Al 15 dagen zijn sommigen onder hen in hongerstaking maar Minister van Binnenlandse Zaken Dewael wil niet onderhandelen, hongerstakingen zijn voor hem geen correct drukkingsmiddel.

Het leuke aan de betoging van gisteren was dat het een energieke betoging was, er werden veel slogans geschreeuwd en er was veel muziek.

Enkele Iranezen hadden op een bus verbaal geoefend hoe ze zouden trommelen, eens ze trommels in handen hadden, weerklonken er energieke melodieën.

Er was ook een groep Afrikanen die de betoging verblijdden met hun ritmische danstonen die voortkwamen van slagwerk op hun djembees.

Aan het Klein Kasteeltje hadden zo'n 400 mensen verzameld, tegen de betoging aankwam aan het gebouw van de Dienst Vreemdelingenzaken, was dat aantal meer dan verdubbeld.

Wak ikzelf een heel mooi moment vond, was het moment waar de betoging aankwam aan de Dienst Vreemdelingenzaken en daar een auto stond met daarop twee boxen waaruit plots reggea-muziek klonk. Het was zalig om mensen die zoveel problemen hebben, samen te zien dansen, lachen,...

De laatste toespraak was niet echt een toespraak, ze werd gezegd in het Nederlands en het Engels:

In naam van Iran en haar volk dat de vrijheid bemint. We groeten hen die gevangen zijn op Iraanse bodem en allen die vechten voor vrijheid en vrije meningsuiting waar ook ter wereld.

We richten ons tot alle organisaties die verwikkeld zijn in ons probleem: de Verenigde Naties, de Liga voor de Mensenrechten, het Europees Parlement, de Belgische regering en het parlement, de minister van Binnenlandse Zaken, het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen … het gerecht !

Wij, hongerstakers die strijden aan de zijde van andere Iraanse asielzoekers, bezetten vandaag al 50 dagen de Université Libre de Bruxelles. We doen dit omwille van de oorverdovende stilte van de kant van de Belgische politici, die hun verantwoordelijkheid ontvluchten, die zelfs nog niet geantwoord hebben op onze simpele vraag : ons menselijk te benaderen, zoals een vluchteling zou mogen verwachten.

Om ons doel te bereiken en onze rechten op te eisen, zijn wij al 15 dagen in hongerstaking, vechten we al 15 dagen tegen de pijn en de uitputting, ondanks onze wil om te leven en de gevaren die op ons leven wegen.

Enkel water nemen we tot ons. Een minimum aan aandacht is ons helaas nog niet gegund, noch van de kant van de Belgische autoriteiten en gezagsdragers, noch van de kant van de internationale organisaties en hun verantwoordelijken.

Wij, de hongerstakers die dit testament hebben opgesteld, waren voorheen gezond van geest en lichaam, zoals bleek uit de medische testen. We zijn in hongerstaking gegaan om onze eisen aan te kaarten, en vooral om de kinderen en vrouwen te ondersteunen die meedoen aan de bezetting. We zullen onze hongerstaking verderzetten tot de dood. We zijn niet bang om te sterven. De beslissing over ons lot ligt bij de Belgische staat en de Verenigde Naties.

We richten ons tot alle wijze mensen met een hart en een geweten, tot alle volkeren ter wereld, tot de Belgische bevolking, en vooral tot het Iraanse volk, verdrukt en gevangen gezet. Weet dat wij, noodgedwongen, ons leven zullen geven.

We vragen aan de Belgische bevolking en aan de Belgische staat, om, na onze dood, onze weduwen en onze kinderen te beschermen. We verzoeken u evenzeer om onze 31 lichamen neer te leggen in kisten versierd met de vlag van de Vrede en de Vriendschap, en aangezien jullie ons niet het recht hebben gegeven om te leven op Belgische bodem, gelieve onze stoffelijke overschotten te respecteren en sta ons toe hier, in de Belgische grond, begraven te worden.

arch/ive/ief (2000 - 2005)