arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het openbaar ministerie heeft tegen de vijf symbolische straffen gevraagd.

Maar de verdediging vindt zelfs dat tè streng. Vanochtend stelde ze met allerlei (ook politieke) argumenten en dreigementen dat zelfs de minste veroordeling zware consequenties kan hebben. Zowel voor de veroordeelden die moeten opdraaien voor een eventuele schadevergoeding aan de familie-Adamu en voor de gerechtskosten. Maar ook voor de Belgische staat.

Een veroordeling zou immers binnen de federale politie tot disciplinaire problemen kunnen  leiden. Vermits politiemannen allicht gaan weigeren nog geweld toe te passen tegen te deporteren migranten (omdat ze de staat, die het bevel tot gebruik van geweld geeft, hen toch niet dekt).

En een veroordeling zou ook maatschappelijk een verkeerd signaal zijn: het zou namelijk betekenen dat "verzet loont", verzet van een asielzoekster in dit geval die absoluut in België wilde blijven; maar in de toekomst ook syndicaal verzet.

Aldus de advocaten van de vijf beklaagden.

Onwettige deportatie

De advocaten van de burgerlijke partijen (vooral de familie van de vermoorde asielzoekster) zeiden nogmaals dat de beklaagden wel veroordeeld moeten worden, omdat ze persoonlijk verantwoordelijk geacht moeten worden voor het opzettelijk gebruik van buitensporig geweld. Temeer omdat Semira in haar dagboek had genoteerd dat ze zich tijdens de deportatie van 22 september 1998 kalm zou houden en problemen zou vermijden, zoals haar door iemand van het Collectief tegen de Uitwijzingen was aangeraden. 

De gedwongen en gewelddadige "repatriëring" van Semira was volgens de burgerlijke partijen op zich ook onwettig. Drie dagen voor de bewuste dag hadden Sabena en rijkswacht enkel een overeenkomst gesloten op basis van de rijkswachtwet van 2 december 1957 en de zogenaamde "hooligan"-clausule (over het verlenen van betaalde diensten door de rijkswacht voor humanitaire of culturele doeleinden). Maar die wet is niet van toepassing op deportaties.

Op 12 december horen we wat de rechtbank van eerste aanleg beslist.

Foute taktiek

Het proces-Semira zal hoedanook niet het proces zijn van de Belgische deportatie-politiek. De advocaten van de burgerlijke partijen (familie-Adamu) hebben misschien toespelingen gemaakt in die richting, maar nooit principieel de deportaties in vraag gesteld. Ze hebben gezinspeeld op het recht van elk mens om zich vrij te bewegen. Maar ook vandaag nog zeiden ze dat ze niet "naïef zijn, dat België een rechtsstaat is en dat nu eenmaal niet iedereen naar hier kan komen".  Vraag is of zo'n juridische opstelling, die relatief meegaand is, wel de beste is? vanuit het standpunt van de migranten althans.

Terloops: een van de advocaten van de burgerlijke partijen maakte vanochtend naar ons gevoel zelfs nog een lelijke uitschuiver met racistische bijklank. Hij probeerde te argumenteren dat de familie-Adamu toch recht heeft op schadevergoeding, terwijl daarvoor te weinig bewijsstukken (van gemaakte onkosten) voorhanden zijn. Zo zei hij dat in Afrika alles oraal wordt afgehandeld en dat "het een continent zonder papieren is met mensen zonder papieren". Dat toont dat deze advocaat het continent niet kent en afgaat op vermoedens, zeg maar vooroordelen.

Een advocaat van de verdediging diende hem dan ook direct van antwoord met de opmerking dat ze in Nigeria misschien niets opschrijven maar dat Semira Adamu wel een dagboek bijhield.

Europese deportaties

Intussen gaat de Belgische regering voort met deporteren, verstrakt ze haar politiek en gaat ze die Europees coördineren.

Nog deze week - naar aanleiding van de mensonwaardige be-handeling van Sans Papiers in Zeebrugge - raakte bekend dat België 650 tot 660 deportaties per maand uitvoert, terwijl maandelijks nog eens 1200 mensen het land moeten verlaten.

Om die "stroom" beter te organiseren, maakte minister van Binnenlandse Zaken dewael onlangs afspraken met zijn Franse collega Sarkozy. En volgens De Standaard van vandaag hebben de EU-lidstaten nu ook een akkoord gesloten voor "de gemeenschappelijke repatriëring van illegalen".