arch/ive/ief (2000 - 2005)

1. De werknemers voelen, horen en zien elke dag dat de werkgelegenheid daalt ingevolge sluitingen en herstructureringen, afdankingen in de privé-sector en afvloeiingsplannen bij de overheid en de overheidsbedrijven.

Zij stellen vast dat de regering wel een aantal maatregelen heeft genomen na de Werkgelegenheidsconferentie, maar dat die maatregelen ruimschoots onvoldoende blijven om de werkloosheidsstijging tegen te gaan, laat staan om de werkgelegenheidsambities (200.000 jobs meer) waar te maken.

Zij horen bovendien dat werklozen, op een moment dat de werkgelegenheid daalt, met verscherpte controles en sancties zouden aangepakt worden.

Het ACV wil daarentegen een positieve aanpak:
- begeleidingsplan op maat voor werkzoekenden, en daarvoor de nodige middelen
- daadwerkelijk recht op werkervaring, opleiding of inschakeling vóór beoordeling van beschikbaarheid;
- beoordeling van de beschikbaarheid van werklozen, rekening houdend met hun
situatie : de werkgelegenheid en werkloosheid in hun streek, hun leeftijd, hun fysische arbeidsgeschiktheid en hun gezinsinkomen.

2. De werknemers zijn, ten tweede, zeer gefrustreerd door de begrotingsmaatregelen van de regering voor 2004.

Hogere inkomens en zelfstandigen krijgen een gemakkelijke fiscale amnestie aangeboden, en moeten daartoe niet eens met hun zwart geld terugkomen.

Sommige werknemers en sociale uitkeringstrekkers worden echter geconfronteerd met een aantal directe ingrepen:
- geen sociale amnestie, maar meer controleurs voor werklozen
- bedrijfsvoorheffing op allerlei uitkeringen en ook op uitkeringen voor zieken en arbeidsongeschikten die helemaal geen belasting zullen moeten betalen
- afbouw van PWA, zowel voor PWA-beambten als PWA-werknemers
- bedreiging van het recht op tijdkrediet in onderwijs, gemeenten en provincies.

Het ACV wil daarom:
- herziening van de bedrijfsvoorheffing op ziekte-uitkeringen: bijv. zelfde regeling als voor pensioenen en renten
- een behoorlijk stelsel van dienstenbanen (met dienstencheques): normaal betaald (CAO-loon); contracten van tenminste halftijds en voor tenminste één maand; geen verdringing van bestaande jobs en geen kinderopvang of thuiszorg met dienstencheques of via interim
- werkzekerheid voor PWA-beambten en behoud van arbeidsinkomen voor PWA-werknemers die niet terecht zullen kunnen in dienstenbanen
- onverkort behoud van het recht op tijdkrediet in onderwijs en lokale besturen, en een compenserende financiering voor die overheden.

Rekening houdend met de onrust en de groeiende ontevredenheid van de werknemers dringt het ACV aan op verder overleg over deze punten.

Bij vele werknemers, die met een wettelijk loonbeslag af te rekenen hebben, is de werkmotivatie verminderd of totaal zoek en nog méér bij werklozen die in het zelfde geval verkeren, om een job aan te nemen, omdat wanneer zij een bepaalde netto inkomsten "limiet" overschrijden, ook dertiende maand, vakantiegeld, hen alles boven dit wettelijk vastgesteld bedrag, in beslag genomen wordt (werkloosheidsval !?). Ik stel voor en pleit daarom om de méérinkomsten boven deze overeengekomen vastgelegde limiet, toch altijd een gedeelte van het loon of inkomen, evt procentueel, vrij te stellen van beslag? Kunnen jullie als gewaardeerde verdedigers van de belangen van werknemers en werklozen en evt in samenspraak met andere sociale organisaties deze specifieke situatie bespreken met de betrokken instanties, schuldeisers (banken...)?
Ikzelf verkeer reeds méér dan tien jaar in deze zeer fustrerende en demotiverende situatie, dit naar aanleiding van een faillissement met nog af te betalen schulden voor vele jaren.

Interessante info over de standpunten van het ACV, maar als geopteerd wordt voor "Een behoorlijk stelsel van dienstenbanen (met dienstencheques): normaal betaald (CAO-loon); contracten van tenminste halftijds en voor tenminste één maand; geen verdringing van bestaande jobs en geen kinderopvang of thuiszorg met dienstencheques of via interim" dan gaat het om wensdromen warvan het nog maar de vraag is of het ACV wel zo ondubbelzinnig voor de dienstencheques is (of mag zijn).

Dienstencheques zijn op dit ogenblik voor 83% belastingsgeld dat op een niet selectieve en niet prioritaire wijze wordt aangewend voor zogezegde "zwarte jobs" vooral in het poetswerk. Hulpbehoevenden zoals bejaarden, zieken, gehandicapten werden tot nu toe bediend door gezinshulpdiensten met een aanrekening overeenkomstig het inkomen. Door de dienstencheques bv heeft meer dan de helft van die doelgroep voordeel bij een dienstencheque en worden de gezinshelpsters geswitchd van de gezienshulpdienst naar de algemene poetsdienst. Als dat geen afbraak is. Intussen kunnen alle beterverdienenden met belastingsgeld hun kuis laten doen. Wetende dat slechts 1 op de 5 kuisvrouwen die 'in het zwart' werken op de werkloosheid staan is de besparing op de werkloosheidsuitgaven kwasi nihil.

De druk om ook de interimsector, poetsfirma's en de commerciaële sector toe te laten in de zorgsector en ook zorgtaken voor kinderen, zieken, bejaarden gehandikapten te laten uitvoeren is door de invoering van de dienstencheques immens groot geworden. Zij worden het paard van Troje voor de vermarkting en commercialisering van de zorgsector - De dienstecheque is een illustratie van wat de GATS voor desastreuze effecten kan meebrengen.

Tot slot heeft de kampioen van het gecamoufleerd bedrog, Vandebroucke, de uitgaven van de dienstencheques als 'netto-kost' ingeschreven in de 840 mio tewerkstellingsbudget van de T-conferentie terwijl alle andere uitgaven brutokosten zijn. Voor de dienstencheques bedraagt de echte kost 91 miljoen maar er is maar 50 mio ingeschreven. De terugverdieneffectie zijn hier afgetrokken als kost, terwijl de voor de Sociale Maribel bv. niet mee verrekend zijn en de bruto kost is ingebracht.

Dus laat de dienstencheques wat ze zijn want ze kreeren geen tewerkstelling, het zijn snoepjes voor de betere inkomens en betekenen een afbraak voor de reguliere tewerkstelling zoals in de gezinszorg, hetgeen trouwens door verschillende wetenschappellijke studies vooraf is aangetoond (zie HIVA Studie van 1997 van Jef Pacolet).