Water met hopen in Bergen

Vanaf het ogenblik dat we de bus verlieten, werden we opgejaagd door de federale politie. Kris nam ons mee tussen (en eventjes door) privé-tuinen naar het bos toe. Van daar uit ging ik samen met mijn groepsgenoten Britt, Christophe en Maarten op zoek naar de militaire SHAPE-basis. Het werd een flinke wandeling en weldra zagen we door de bomen het bos niet meer. Onze kaart was onvoldoende om de juiste richting te bepalen maar laag overvliegende helikopters wezen ons eigenlijk de weg. Regelmatig moesten we in hurkzit een paddenstoel imiteren om niet gezien te worden door Big Brother. Het was blijkbaar flikkendag in en rond Bergen! Uiteindelijk bereikten we na een lange boswandeling (het leek wel Boomspotting) net als andere groepjes de rand van de basis.

Politie en soldaten stonden ons op te wachten. En heel veel prikkeldraad! Aan een hekken gooide ik mijn tapijtje over de prikkeldraad maar nog voor ik de kans kreeg omhoog te klimmen kwam het waterkanon in actie en spoot mij letterlijk terug. Helemaal doorweekt en rillend van de kou waagde ik een nieuwe poging na eerst wat over en weer gelopen te hebben; de soldaten volgden als pacmannetjes en ook het waterkanon reed mee.

Een tweede poging, iets verder over de omheining zelf, werd opnieuw tegengewerkt. Men verwijderde mijn tapijt zodat ik niet meer over de prikkeldraad kon. Het waterkanon kwam vlug ter plaatse en de superkrachtige waterstralen spoten mij helemaal weg! Ik liet me vallen en greep me uiteindelijk vast aan een boomstam. Het water bleef komen en ik raakte stilaan onderkoeld. Kletsnat tot op mijn vel liep ik van boom tot boom en liep nu de stralen trotserend op de omheining af. Ik klauterde naar boven maar door de kracht van de waterstralen werd ik achterovergeslagen. De bedrading begaf het en ik viel achterover, nog steeds de volle lading krijgend van het waterkanon. Ondertussen kwamen twee politieagenten naar mij toe gerend en ik probeerde het bos in te vluchten maar mijn schoenen, kousen, broek en jas waren zo doorweekt dat ik nauwelijks vooruit raakte. Voor de politieagenten was het een koud kunstje om me vast te grijpen. Zoals afgesproken liet ik mij gewillig aanhouden en bood geen verzet. Ik had mijn vrienden van de groep tijdig gewaarschuwd om weg te lopen maar ze staakten hun vlucht om zich solidair bij mij te voegen. Ik had andere groepjes vooraf gebrieft over mijn poging tot het betreden van de basis en hen gezegd dat ik zolang mogelijk de militairen, politie en vooral het waterkanon zou “bezighouden”. Zo zijn er inderdaad enkelen de omheining over geraakt.

Britt, Christophe, Maarten en ik werden naar een verzamelplaats net buiten de basis gebracht, gefouilleerd en geboeid. Alles moesten we afgeven; een aanhoudingsfiche werd opgesteld en bij onze spullen in een zak gestopt. Na lang wachten (ik had ondertussen mijn natte kleren zoveel mogelijk uitgetrokken en wat droge geleende spullen aangetrokken) moesten we onder begeleiding te voet verder. Enkele politiemensen vonden het nodig zich te doen gelden en wilden ons sneller doen lopen wat niet kon met stevig geboeide handen en in mijn geval met helemaal doorweekte schoenen en een lichaam stram en stijf van de kou.
Na twee kilometer zouden we in een tentenkamp worden opgesloten maar onverwacht kregen we het bevel opnieuw te voet verder te trekken. Nu kwamen ook politieagenten te paard ons opjagen. Op een bepaald ogenblik kwam er dan toch een politiebus die ons kon oppikken en naar de ontmoetingsplaats van Bomspotting terugbrengen. Onze handboeien werden losgeknipt en we kregen onze spullen terug. Men weigerde een verklaring te aanvaarden en zelfs de aanhoudingsfiche werd gewoon teruggegeven.

Later, op de fiets van het station naar huis bedacht ik dat de politie dit jaar over het algemeen veel bitsiger en buiten proportie opgetreden had dan in Kleine Brogel, hoewel de meeste vrij correct handelden. Hun opdrachtgevers hadden duidelijk strikte orders opgelegd.

Overigens, wat betekenen uiteindelijk die kleine ontberingen, korte vrijheidsberoving en (zij het in mijn geval overvloedig veel) waterstralen als je weet dat dagelijks vele mensen, waaronder ook kinderen, onnoemelijk veel lijden onder de verschrikking van (kern)wapens, oorlog en onderdrukking? Zij staan totaal machteloos tegenover de enorme machtsontplooiing van de groten en rijken der aarde. Een volgende keer staan we er dus opnieuw, vastberaden en met de kracht van de overtuiging dat vrede, liefde en rechtvaardigheid oneindig veel sterker zijn dan oorlog, haat en onrecht.

Met bijzondere dank aan Elly, Britt, Christophe, Maarten, Kris en alle andere Bomspotters.

arch/ive/ief (2000 - 2005)