arch/ive/ief (2000 - 2005)

Camping Transit, maandag 19 oktober

Na een rumoerige nacht van stakersambiance met veel muziek en brandende palettenpyramides kruip ik er met kleine oogjes uit. ABVV neemt het piket waar. Ze hebben gewisseld : vorige week verzorgde het ACV de ‘shift’ van 02.00 u. ’s nachts tot 14.00 u. ’s middags en het ABVV van 14.00 tot 02.00 u. Nu is het andersom.
Het eerste dat ik te lezen krijg is een gemeenschappelijk pamfletje van de drie bonden. Een gezamenlijke tekst die zegt dat ze blijven verder doen en de druk willen opdrijven. Het pamfletje maakt verder melding van het feit dat de Transitfabriek in Southampton en afhankelijk van Genkse onderdelen plat ligt sinds een week en dat donderdag of vrijdag, bij ongewijzigde actie, hetzelfde zal gebeuren in Turkije, waarheen de gehele productie zou verhuizen. Dit gecombineerd met een schets van de geplande acties. Die schets, verwijzend naar plaatsen in de fabriek is voor mij behoorlijk onbegrijpelijk; ik haal er alleen de uren uit. Belangrijker is het signaal van het pamflet. Na de wilde staking die uitbrak op vrijdag, na het bekend geraken van de investeringen van 1,5 miljard dollar, en die vrij snel door de deleguees erkend werd, volgden er zware woorden over en weer. De geschillen tussen de militanten en deleguees van de verschillende bonden werden bijgelegd en ook andere slepende disputen tussen de bonden werden uitgeklaard. Er wordt aan het piket nog wel wat nagekaart over de gebeurtenissen maar de wil bij de militanten om het samen verder te doen is duidelijk
Ze verhogen de duur van de prikacties tot 2 uur i.p.v 1 uur zoals tijdens de week voordien. De volgorde, waar en wanneer, is zo uitgekiend, dat de productie van de Transit zo goed als volledig zal plat liggen. Het opzet slaagt; als de middagploeg buitenkomt zijn er juist geteld 33 transits gemaakt.

Eén nieuwsitem overheerst de gesprekken tijdens het verder verloop van de dag. De komst van John Fleming, de topman van Ford Europa, morgen naar de ondernemingsraad. De opinies zijn in 2 kampen verdeeld. Die brengt slecht nieuws, die komt hier de lockout afkondigen ventileert de ene groep zijn mening. Het merendeel van de mensen, waaronder de meeste militanten en deleguees, hebben een meer positieve verwachting. Op zijn minst zal er meer duidelijkheid zijn, een stuk van de onzekerheid zal weg vallen en dat is al veel waard. Zij verwachten ook een boodschap van de topman met een positieve noot : anders kwam die niet tot hier, liet die hier zijn gezicht niet zien is de redenering.
Over wat een positieve noot is zijn de meningen verdeeld. De 3.000 jobs blijven behouden, vindt iemand, is de enig mogelijk positieve noot. Hij krijgt wel bijval maar wordt zwaar gebrek aan realisme verweten. ’t Behoud van de Mondeo, de tweede wagen die momenteel van de banden rolt, wordt als te weinig ervaren. Dat is geen positief nieuws. De verwachting is de toezegging van de nieuwe Mondeo en een ruime sociale enveloppe.
We zullen zien; ik houdt mijn hart vast.

Een deleguee vertelt over 2 mensen waarover ie zich zorgen maakt. Zelfmoordkandidaten zegt hij. Zo zeggen ze het zelf tegen mij. Mensen met zware afbetalingen, een huwelijk dat niet goed botert. Hij ziet één van de mannen ertoe in staat. Hij houdt hem in het oog; we moeten sociale en psychologische begeleiding voorzien want hij is niet de enige, gaat de vakbondsman verder. Daar moet zeker geld voor komen.

Op Fort werken natuurlijk ook nog bedienden en kaderleden. Eén van deze laatste, een man van rond de 50 kwam met de piketards een praatje slaan. Het is de eerste maal dat ik dat een kaderlid weet doen. Het gebeurt nog, vertellen de militanten me, maar sporadisch. Hij betoont zijn medeleven, is van oordeel dat de vakbonden het netjes spelen, hun boekje op enkele incidenten na nog niet te buiten gingen. Er zouden 35 van de 60 tot 70 kaderleden verdwijnen, zegt hij. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. De militanten nemen dit met een korrel zout maar waarderen wel de aanwezigheid van de man. Tot ie ook een poging onderneemt om Gijsens te vergoeilijken. Dat is er over bij de militanten. Ach zeggen ze achteraf, die moet dat natuurlijk zeggen.
De directie, sommige kaderleden, managers en foremen van de verschillende afdelingen spelen spelletjes vakbondje pesten. Zo werd een militant genoteerd als ongewettigd afwezig : hij was nochtans op de Ondernemingsraad aanwezig. Pogingen om achter de rug van de bonden mensen aan het werk te zetten zijn er geweest en, soms, even gelukt. Dat duurt dan tot een vakbondsman erachter komt en de zaak terug stil legt. Met straftijd.
Ook op de afdeling van de bedienden was vandaag wat verzet te merken; iemand trok stekkers uit en een 9-tal computers crashten. Men kon er niet echt mee lachen op den bureau.
Morgen meer over de bedienden in deze actiebeweging.

De firma die de boeken zou neerleggen doet dat niet. Het is de firma DST die toelevert aan Ford, binnenbekleding maakt. 70 van de 200 banen zouden daar geschrapt worden. Het personeel is tot aan het piket gekomen. De sfeer bleef sereen maar het zijn moeilijke momenten.
Zo zullen er tientallen bedrijven zijn die ofwel personeel afdanken, ofwel failliet gaan. De omvang van deze sociale miserie is voorlopig nog moeilijk in te schatten.