arch/ive/ief (2000 - 2005)

Camping Transit, zondag 18 oktober

Na de mars van gisteren heb ik mijn vertrouwde plekje op de Fortparking naast de vakbondstentjes terug ingenomen. Uitgerust met een PC ondertussen; thanks Indymedia. De ochtendploeg is binnen gegaan. Vandaag, zondag, zijn dat slechts een beperk aantal mensen die vooral het onderhoud van de fabriek en de installaties verzorgen. Toch zullen ook zij het werk onderbreken met prikacties van een uur, het stramien dat ze nu al meer dan 2 weken toepassen.
De mensen met wie ik praat zijn matig tevreden over gisteren. Ze hadden de opkomst graag wat hoger gezien maar dat er meer mensen op de jobmars was dan voor de concerten achteraf vindt iedereen een goeie zaak. Dat Mauro es aan’t piket komt spelen merkt iemand op, dat zou pas solidariteit zijn.
Dat de politici wat achteraan huppelden vinden ze niet meer dan juist. Weinigen hebben een goed woord over voor de politici, zowel de lokale als de nationale; enkele opperden dat die toch ook onmachtig zijn in deze situatie. De meeste scheren de politici over één kam: onbetrouwbaar, ongeloofwaardig, zonder onderscheid naar partij. Mij bekruipt even het angstig voorgevoel van een Limburgse zwarte zondag.

De sfeer onder de militanten aan de piketten blijft ondanks de onzekerheid, goed. De meeste van hier weten zeer goed waarom ze hier staan, waar ze mee bezig zijn, ook dat het nog minstens een week of twee zal duren. Het weegt op een aantal van hen. 8 uur binnen, 2 tot 4 tot 8 u. buiten, dagen van 10 tot 16 u, dat zijn lange dagen, het familieleven lijdt er onder. Geregeld komt er dan ook familiaal bezoek, een vrouw met de kinderen, een schoonvader. Een vriendin van één van de actieve militanten klaagt over het onbegrip dat zij op haar werk ondervindt van collega’s : toch een hopeloze zaak, die acties, zo wordt alles maar verder kapot gemaakt. Ze zou ze willen mee pakken, hier naar ’t piket, vertelt ze, dan zouden ze’t wel snappen. Ze krijg het hen niet uitgelegd, is er depressief van.
Van algemene gelatenheid is aan de piketten echter geen sprake. De piketards en in ruimer verband de actieve militanten en deleguees ervaren dat ze toch een zekere invloed hebben, een zekere macht, dat ze niet zomaar de speelbal zijn van de gebeurtenissen. Het adagio, ze zullen ons niet zomaar buiten schoppen, overheerst. Dat is ook het verhaal dat ze vertellen aan de mensen die wat blijven hangen.

De komende week zal de bouw van de Transit in Turkije stil liggen. De kosten voor Ford Europa stapelen ze zich op. Vorige week al werd berekend dat de acties Ford 2,5 miljoen euro hadden gekost. Hoewel dit bedrag te relativeren valt. De niet verkoop van auto’s die achteraf nog wel kunnen verkocht worden zit daar in verrekend. Toch wil de directie niet praten. Ze houdt zich aan de formele regels die de wet Renault hen biedt. Die wet blijkt een lege doos als het om de belangen van de werknemers gaat. Ze creëert eigenlijk een vacuum van een maand waarbinnen de bonden weinig kunnen eisen; overleg is het stopwoord van deze periode. Een periode die slechts gebruikt wordt om informatie uit te wisselen, die trouwens zo goed als niet verstrekt wordt door de Forddirectie. Een periode die Ford blijkbaar gebruikt om ruimschoots de tijd te nemen een strategie te ontwikkelen, om te zien ook hoeverre de actiebereidheid van de werknemers reikt. Een uitputtingsslag bijna. Om de druk op de directie op te voeren zullen vanaf maandag prikacties van 2 uur gevoerd worden. In praktijk zal dat met zich meebrengen dat de fabriek bijna geheel stilligt. De bonden vrezen dat Ford kortgedingen zal beginnen aanspannen tegen de piketten en organisatoren van de prikacties. Solidariteit van andere bedrijven en de hele vakbeweging zal nodig zijn om deze gelegaliseerde holdups op het recht op actievoeren en staken ongedaan te maken.

Het gerucht gaat dat een toeleveringsbedrijf zou failliet gaan. De banken draaien de geldkraan toe. Er wordt kort op in gegaan, niemand weet hoeveel mensen en jobs het eigenlijk betreft. Wat wel duidelijk is; de vakbond houdt geen leveringen tegen, dat zijn beslissingen van de Ford directie. Wat de juiste betekenis en draagwijdte is van dit klaarblijkelijk schrappen van bestellingen, is voor niemand duidelijk op dit moment.
Een werkje voor morgen om dit uit te vissen.