arch/ive/ief (2000 - 2005)

15 oktober
Nog een beetje nieuws uit de bezette stad, en momenteel zelfs het bezette land. Dodenbalans sinds zaterdag: ongeveer 60. De ziekenhuizen zijn overbezet, tekort aan zuurstof en bloed. Veel vermisten, (zwaar)gewonden... in het nieuws toonden ze gisteren het tshirt van een slachtoffer, een jongeman. Maar liefst 14(!) kogelgaten in zijn shirt. Dit is niet toevallig neergeschoten worden door militairen , maar moedwillig doorzeefd.

Ondertussen zit ik hier veilig in een appartement in een wijk van de Zona sur. In de buurt is het heel rustig nu, geen autos. We leven in een zwaar beschermd fort. En dat geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds blij om eigen (voorlopige) veiligheid, anderzijds is het noodzakelijk dat de Zona sur ingenomen wordt omdat pas dan de regeringsleiders er iets van zullen ondervinden. Nu raakt het dodental hun koude kleren niet. Ze zullen ook wel een gigantische voedselvoorraad hebben opgeslaan. Maar als vanuit El Alto de electriciteit en water worden afgesloten zitten ze even diep in de penarie en zullen ze moeten toegeven.

In deze gevangenschap wordt je enorm geconfronteerd met jezelf; met je eigenste egoïsme, ik voel me er dikwijls schuldig om. We hebben ook niks om handen. We zijn supergelukkig dat we nog veilig zijn, nog over water en electriciteit beschikken... maar ondertussen vallen zoveel doden, hebben mensen geen voedsel, water en electriciteit meer... Nele komt net zeggen dat de mijnwerkers aan het oprukken zijn met dynamiet. Ze hebben verdomme gelijk! En anderzijds worden we dan bang. Zo'n dubbel egoïstisch gevoel, verscheurend. Ook vanuit de onherbergzame campo en vanuit de yungas zijn ze naar Zona sur aan het oprukken.

Twee collega's inleefstagiaires zitten hier ook gevangen in La Paz. We kunnen elkaar enkel nog telefonisch (gelukkig dat nog) bereiken. Zaterdag samen met Vero nog gespeeld met kindjes op Plaza San Fransisco, nu bestaat deze Plaza niet meer.
De ambassades zijn blijkbaar aan het coöperen om buitenlanders te evacueren, we zijn weer de gelukzakken. Wel van Belgische ambassade nog niks vernomen. Heb ook nog steeds geen visum en kan normaal gezien land niet uit. Maar of dit ook zo strikt geldt in deze omstandigheden betwijfel ik. Ik zou het ook heel jammer vinden terug te moeten keren,... niet dat ik jullie niet mis, maar ik wou nog zoveel doen, zien hier...

15 oktober (deel twee)
Jullie dagelijks nieuws uit La Paz. Aangezien de Belgische pers haar werk niet (goed) doet. (Dankjewel Ingrid voor vrt-persbericht. Heb het nele ook laten lezen. Ze ging prompt de vrt mailen met info over de reële toestand hier). We wisten natuurlijk al langer dat berichtgeving 'gemanipuleerd' wordt. We worden er echter niet minder kwaad om. Je kunt je dus voorstellen wat er zoal op deze aardbol gebeurt zonder dat we daar degelijk over worden geïnformeerd.

Het nieuws dat jullie krijgen is het volledig verdraaide nieuws dat de regering verspreidt. Goni is blijkbaar op een heel aantal internationale tv-zenders verschenen, maar hier dus geen spoor van de president. Hij weigert elk interview, geeft geen verklaringen bij zijn barbaarse beslissingen (in plaats van een dialoog met de bevolking aan te gaan, ze gewoon laten neerknallen). In het internationaal wordt blijkbaar enkel gesproken van marchas en enkel over El Alto (dat arm industrieel stadje bij La Paz).

El Alto is groter dan La Paz, telt meer inwoners (ongeveer één miljoen) en voorziet ook de hoofdstad van water, gas, electriciteit en elke toegang voor transporten. Misschien heb je El Alto al in het nieuws gezien. Dat is vlak, zanderig, mistroostig. En dit zijn geen manifestaties meer. Dit is een burgeroorlog die zich langzamerhand over heel het land verspreidt. Sinds de 14 maanden dat Goni aan de macht is, zijn er meer dan 100 doden gevallen. Dat dodental loopt dagelijks sterk op (zaterdag, zondag, maandag-balans: 44 enkel in El Alto en La Paz).

Het rare en erge is dat we al aan deze toestand beginnen te wennen. De schrik ebt weg... gisteren nog bang om te slapen. Vanmorgen toen ik opstond op alle bergtoppen rondom me mensen, mensen, mensen, zich aan het organiseren om massaal de Zona sur binnen te trekken... dichtbij onophoudelijk geweerschoten, geschreeuw van mensen... ik was op het gemak een sigaretje aan het roken op het balkon en ben toch maar vlug naar binnen gegaan. Nu schrikken we niet meer op van een schot meer of minder. Verschrikkelijk en angstaanjagend is dit mechanisme...