arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wat vindt u van deze dag?

Het is een hartverwarmende dag. Het is een teken dat er heel veel solidariteit is niet alleen in Limburg, maar in gans Belgie. Er waren heel wat collega's uit Wallonnie, uit de Westhoek, uit Oost-Vlaanderen, Waals Brabant, Antwerpen, ze komene cht van heinde en ver. Dat betekent alleen dat er meer loos is dan alleen maar Ford. Ford staat natuurlijk in de picture omdat het een groot bedrijf is en omdat er veel banen op het spel staan. Maar ik denk dat er iedere dag honderden jobs verdwijnen waar niemand over spreekt. En al die jobs samen maken een serieuze rekening op het einde van het jaar. Ik denk dat de politici hier ook een signaal moeten zien dat men niet moet blijven bij het werkgelegenheidsakkoord moeten blijven wat men tot nu toe gesloten heeft en hopen dat er 140.000 banen bijkomen. Ik denk ook dat men over de angst voor het begrotingstekort moet heen stappen. Even negatief gaan zou jobs opleveren en uiteindelijk betekenen meer jobs ook meer inkomsten.

Dus u vindt hetgeen tot nu gebeurde onvoldoende?

Ik denk dat een klein tekort op de begroting meer jobs zou opleveren wat uiteindelijk ook meer inkomsten voor de staatskas zou betekenen.

Was het moeilijk om te mobiliseren voor vandaag?

We hebben uiteindelijk heel weinig moeten doen om dit resultaat te behalen. We hebben het alleen heel luid omgeroepen dat we dit van plan waren en daar zijn massaal mensen op af gekomen. Dit geeft een enorme steun om onze acties verder te zetten en om onze andere collega's te steunen die ook ergens een strijd voeren tegen ontslagen en herstructureringen.

Waarom wordt er vandaag opnieuw gestaakt bij Ford?

Wij hadden ons afgevraagd hoe we de weekendshift konden bereiken en een 24-staking bleek de beste manier om ook hen bij de organisatie van deze dag te betrekken. Zo komen ze ook op een gelijk aantal stakingsdagen als de andere shiften. Daarmee willen we de solidariteit benadrukken.

Er was de voorbij dagen toch ook opnieuw heel wat onrust op de werkvloer?

Ja, wat wilt ge. Men kondigt hier op 1 oktober aan dat men niet verder wil investeren en dat er drieduizend mensen weg moeten. Een week nadien horen we dat ze dan toch wel willen investeren in Taiwan en de Filipijnen. En als klap op de vuurpijl komt dan gisteren het bericht dat men anderhalf miljard dollar wil gaan investeren in China waar men ook nog een nieuwe fabriek gaat bouwen. Op zo'n moment stel je je toch de vraag waar we mee bezig zijn. Wat hebben de mensen hier misdaan? We waren één van de beste fabrieken van Europa, zoals niet de beste en wij krijgen niets. Hier zit heel veel politiek achter vanuit de States. Het heeft niets te maken met de Irak-kwestie, maar enkel en alleen met de kapitalistische invalshoek waar men op zoek gaat naar de meeste winst.

Ondertussen hebben jullie al vier keer samengezeten met de directie. Is daar al iets uitgekomen?

Nee, helemaal niets. Het wordt zelfs iedere dag erger en erger. Op alle vragen die we moeten stellen in het kader van de wet Renault krijgen we geen antwoorden. De antwoorden die we wel krijgen zijn zo flou en onsamenhangend dat we er weinig geloof aan hechten. Het vertrouwen in de directie blijft zoek, zeker in de directie van Ford Genk. We blijven bij onze eis dat we met deze directie niet aan de onderhandelingstafel zullen schuiven.

Hoe moeten wij ons die ondernemingsraden dan voorstellen? Vier keer pra ten zonder enig resultaat?

Van die vier ondernemingsraden is er slechts één geweest die vrij gemoedelijk verliep. De anderen waren zeer grimmig. De enige keer dat het beter ging, was die keer dat er vier mensen van de ondernemingsraad aanwezig waren. Dat zijn mensen waarvan we op dit moment nog een heel klein beetje geloven van wat ze vertellen. Maar alle andere ondernemingsraden verliepen zeer grimmig en ik zou die liever niet meer herhalen. Ik wil liever een vergadering waar we efficient kunnen werken en waar we deze problematiek kunnen bespreken die dient besproken te worden zodat we met antwoorden terug kunnen keren naar onze achterban.

Die achterban leeft ondertussen in grote onzekerheid. Hoe gaan jullie daar mee om?

We leven al meer dan 7 maanden in grote onzekerheid omdat er al die tijd al signalen waren dat de focus er misschien niet zou komen. Dat knaagt en maakt iedereen kapot. Men gaat daar geestelijk aan kapot. Het zal jaren duren voor dat vertrouwen er opnieuw is. Op welke manier kan men dan nog geloven in de toekomst van Ford Genk of in de toekomst die Ford ons hier zal toewijzen? Dat blijft de grote vraag. En hoe we dat gaan aanpakken, dat blijft voor ons ook een groot vraagteken. Als er ooit nog een positief signaal komt, zullen we dit dan nog kunnen gaan brengen bij de mensen?

Maar jullie geloven er nog in?

Mocht ik er niet meer in geloven, zou ik aan mijn mensen zeggen dat ze van achter de piketten moeten komen om eens lekker lang uit te slapen. Mocht ik er niet in geloven zou ik mijn mensen ook niet kunnen overtuigen om verder te gaan met de acties. We moeten verder gaan. Ik geloof dat er nog altijd een kleine waakvlam is die aangeeft dat we kunnen verder gaan in Genk. Misschien niet met de 9.000, maar toch voor de meer dan 6.000 anderen en daar wil ik mijn nek voor blijven uitsteken.