arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ruim 20.000 man stappen op zaterdag 18 oktober op door de straten van Genk. Niet alleen de FORD-arbeiders en hun families - allen getroffen door de afdankingen - maar ook duizenden mensen uit heel België komen schreeuwen om werk. Het sociaal drama bij FORD laat niemand onaangeroerd...
Dat mag blijken uit de lange lijst deelnemers uit alle hoeken en van allerlei strekkingen en overtuigingen. Allemaal overtuigd dat dit niet meer kon. De politie was dé afwezige van de dag en ook dat is goed nieuws. Hun discrete optreden (op die irritante helikopter na) was tenminste verstandig. Zo werd niet nodeloos geprovoceerd. Zo zou het altijd moeten kunnen. En die Burgerflikken, ach ook zij moeten af en toe gelucht worden in een herfstwandeling...
Toch vraag je je met name af of de aanwezigheid van een aantal mensen op de mars niet veeleer misplaatst was, maar goed... sommige politici en vakbondsbonzen hebben een patent op misplaatstheid. Zoals Mia Devits (ABVV) die weigerde om te vertellen wat de ABVV momenteel voor de FORD-arbeiders kan doen. Moet ik daaruit concluderen dat haar echte antwoord was: 'zwijgen en verder nixen?' Ja Mia heeft het licht nog steeds NIET gezien en zal het land bijgevolg ook nooit redden.
De vakbonden kregen er overigens van langs van heelwat arbeiders. De wisseling 'halve dag werk - halve dag staking' en het getreuzel van de vakbonden om harde en directe axies door te voeren, staat de arbeider op de vloer tegen. Hierdoor voelt hij zich in de kou gelaten en wordt er twijfel en verdeeldheid gezaaid. Want ondanks het mooie zonnetje en de massale opkomst, overheerste helaas dat gevoel: heel wat onderlinge verdeeldheid en twijfel.
Het wordt hoog tijd - en hopelijk was deze mars een eerste stap in die richting - dat de FORD-arbeiders op 1 lijn gaan staan en vechten voor het behoud van ALLE jobs. In heel Limburg - en zelfs heel België - dienen arbeiders, maar ook anderen, zich te verzamelen en achter de FORD-arbeiders te scharen. Als dat niet snel gebeurt, zal FORD-Genk een stille dood sterven en stilaan zullen weer andere bedrijven volgen op de kruisweg naar de hel van sluitingen, herstructureringen en werkloosheid. Spaarzame vakbonden met rekeningen in Luxemburg die zelfs hun achterban voor een mars als deze niet mobiliseren - wat ze ook zeggen ik kreeg van mijn vakbond geen énkel pamflet of oproep door -, die weigeren te vertellen wat hun vakbond kan doen voor de arbeiders en die het vertikken de axie degelijk te organiseren binnen de fabriek, zullen op de lange duur méé-verantwoordlijk zijn voor drama's als dit. Het mag nu niet stoppen op een dag als deze bij 1 betoging om de woede en het verdriet te laten voelen. Neen, men moet organiseren en mobiliseren. De ruimte heroveren, ook de fabrieksvloer, is een taak van álle andersglobalisten en studenten. Anders zullen we achteraf ook dit drama vermelden als een voetnoot in het lelijke boek van het kapitalisme en het slechts met een zucht omslaan naar een nieuwe zwarte bladzijde...