arch/ive/ief (2000 - 2005)

“Elke keer moeten we de mensen zeggen dat ze geduld moeten oefenen, liefst veel geduld. Dit omdat de wachtlijsten voor sociale woningen niet meer bij te houden zijn. We horen wachtperioden van anderhalf jaar tot twee jaar of langer. Ondertussen zakken de zwaksten verder weg. Waar we vroeger eerder sporadisch iemand zagen liggen in de metrotunnels zien we nu meer en meer hele gezinnen hun heil zoeken onder de grond.” Zo was te horen op de actie uit de mond van sociaal assistenten.
Een woning/ vast adres is voor de zwakste groep een voorwaarde tot een beter bestaan. Enkel op die manier komen zij in aanmerking voor het leefloon. Kunnen zij geen vaste verblijfplaats voorleggen, dan kan het OCMW geen hulp bieden. Organisaties die met deze groepen werken zitten met de handen in het haar. De opvanghuizen raken overvol en meestal is dit slechts een zeer tijdelijke oplossing.

Wie geluk heeft kan toch nog een kamertje vinden. Deze mensen leven met partner en kinderen in één kamer. Meestal zijn de muren zwart van de schimmel en is er geen verwarming noch stromend of warm water.

“Ik had een mogelijke woning gevonden in Laken. Het ging om een kelder waar ik 400 euro per maand voor moest betalen. Ik zou me moeten verwarmen met kolen en er is geen stromend water. Bovendien vraagt de eigenaar 50 euro voor de kosten.”

Yvette Hamelinck van de organisatie ATD Quatre Monde wordt dagelijks met deze realiteit geconfronteerd. De mensen zijn zo hopeloos dat ze alles aanvaarden om in te wonen.
Veel gezinnen kraken op eigen houtje leegstaande panden. Dit doen ze niet vanuit een politieke actie maar wel als overlevingsstrategie. Vaak worden ze dan na enige tijd uitgedreven door de politie en staan dus weer op straat. Ze wonen letterlijk in de straat.

De voornaamste reden voor het organiseren van deze actie is de groeiende armoede in onze hoofdstad. Op dit moment leven de meeste in bestaande krotten, gebouwen die al tientalle jaren leegstaan. De volgende stap zal zijn dat deze uitgedreven mensen werkelijk hun eigen krotten gaan bouwen. Wat dat geeft kunnen we deze drie dagen zien op het Anneessensplein.
Als we de voorsteden van Latijns-Amerikaanse steden op televisie zien denken we “Oh wat erg, dat bestaat toch niet bij ons hé?”. Zoals de huisvestingsmarkt nu evolueert zal dat niet lang meer duren.

De organisatie van deze actie ligt voornamelijk in handen van de RBDH of de Bond Voor Het Recht Op Wonen, dit in samenwerking met tal van Brusselse welzijnsorganisaties. Het recht op een degelijke huisvesting zou ons gewaarborgd zijn door artikel 23 van de grondwet: Iedereen heeft het recht een menswaardig leven te leiden. Dit recht omvat het recht op een behoorlijke huisvesting.

De Actie is in eerste instantie gericht aan de lokale politici van het Brussels gewest maar evenzeer aan de Federale politiekers. Zij zijn de enigen die de macht hebben om dit proces staande te houden en liefst zelfs om te keren. Daarom werden vanmorgen federale parlementsleden uitgenodigd om te debatteren tussen de armen.
Dit debat had echter een ontgoochelend effect omdat geen van de aanwezige politici in staat waren om een concreet voorstel te formuleren. De zaken die aangebracht worden zijn minima die moeten gebeuren om niet te verzuipen. Maar om een effectieve verandering in heel dit beleid teweeg te brengen is moed nodig. Aldus Geert de Pauw “ Fundamentele veranderingen impliceert dat het hele huurrecht verandert moet worden. Dit zou kunnen door middel van effectieve controle organen, maar daarvoor ontbreekt elke vorm van geld. Als we het hebben over controle van de huurprijzen worden de politici voorzichtig, heel voorzichtig.”

Huisvesting wordt puur als een economisch goed beschouwd daarvan getuigen de grote leegstand met als doel speculatie. Dit principe valt niet te combineren met de grondwet.
Zolang de staat Privé-eigendom als Heilig blijft beschouwen raken we geen stap verder.

Geert De Pauw: “De beste manier voor de overheid om hierop te reageren is het aan banden leggen de huurprijzen en zelf eigenaar worden van de huisvestingsmarkt, of tenminste van een groot deel van de panden. De overheid als eigenaar zal ook wel problemen met zich meebrengen, maar ze zullen minder ernstige gevolgen hebben dan die waar we nu mee zitten.

De enige fundamentele oplossing die wij realistisch achten is een verdubbeling van het aantal sociale woningen in het gewest. Als we dat kunnen bereiken dan kunnen we veel mensen uit de diepe zwarte miserie halen. Er zal nog miserie zijn, maar ze zal minder diep en zwart zijn.”

Brussels staatssecretaris voor huisvesting en energie, Alain Hutchinson, beloofde 6000 nieuwe sociale woningen. In welke mate hij dit zal waarmaken, is nog te bezien. Deze regering belooft dit maar daarom voert de volgende regering het nog niet uit. Bovendien weet deze regering nog niet waar ze dat geld vandaan moet halen. We kunnen slechts hopen dat de federale overheid inderdaad een verhoogde dotatie aan het Brussels gewest zal geven. Dit is een belofte voor 2005.

Voor één keer is het gezellig slapen in de straten van Brussel. Op het Anneessensplein staan een stuk of 10 krotten waar éénieder een nachtje kan doorbrengen. Er mag vuur gemaakt worden in tonnen en buurtbewoners komen regelmatig aandraven met verse soep, koffie en thee. De meeste voorbijgangers appreciëren de actie maar telkens wordt gevraagd: “Zal dit echt iets uit halen?”

Thanks a lot for the article !
=^_^=