[Interview] Werknemer van het jaar lanceert petitie tegen ontslagen bij Ford Genk

Vanwaar komt het idee om met een petitie te beginnen?

Enkele Genkenaren voelen zich verontrust over wat er gebeurt. Met Belgin, Barbara en Georges hebben we gezegd: 'hier moeten we iets aan doen. Als we dit gewoon toelaten... Dat is gewoon een sociaal kerkhof van Limburg maken. Het is ongelooflijk dat Ford zijn beloftes niet houdt. Ze trekken zich niks aan van een schriftelijke overéénkomst. De ministers proberen ondertussen wel in de kijker te lopen met allerlei uitspraken of door een concert te organiseren. Maar eigenlijk wordt het probleem niet onder ogen gezien. Het gaat hier om een schriftelijke overéénkomst die met de voeten getreden wordt. Als we nu niets doen, geven we een vrijgeleide aan alle werkgevers. Ik denk niet dat onze ouders daarvoor 100 jaar geleden gevochten hebben.

Wij eisen dat Ford de gemaakte beloftes respecteert en dat ze er rekening mee houden dat de mensen niet gediend zijn met wat er nu gebeurt.

Iedereen tekent dat heel spontaan. Tegen een mastodont als Ford kun je niet veel beginnen want met één pennentrek schrappen zij 3.000 banen. Maar wij willen de mensen wel even laten bezinnen. Iedere handtekening die we verzamelen is één iemand die een minuut stilgestaan heeft bij Ford Genk en die gezegd heeft: 'hier is iets gebeurt wat echt niet kan'. Hier is iets gebeurd waarvan we dachten dat het alleen in derdewereldlanden kan of 150 jaar geleden. Maar het gebeurt vandaag, in 2003.

Kan je inschatten welke gevolgen die 3.000 ontslagen zouden hebben voor Limburg?

Kijk, er worden nu 3.000 banen geschrapt in Ford Genk. Maar bij de toeleveringsbedrijven zullen er nog eens evenveel banen verdwijnen. En dan zijn er nog alle diensten die niet rechtstreeks met de Ford te maken hebben. Denk aan de busdiensten die arbeiders vervoeren, de krantenwinkels, de bakkerijen,... Noem maar op. Er gaan gewoon heel veel banen sneuvelen. Dat is een ramp voor Limburg want Ford was het enige grote bedrijf dat hier nog overbleef.

Ik was gisteren nog in de frituur en de frituuruibater zei me dat hij dat nu al merkte dat er minder mensen over de vloer komen. Je hoort het al links en rechts. Mensen met bouwplannen stoppen die weer in de lade. Mensen die iets wilden kopen, haken af. Mensen zitten gewoon met de schrik omdat ze weten dat er zo'n massa mensen vasthangen aan de Ford.

Ik heb 15 jaar gewerkt als productie-arbeider. De eerste elf jaar was ik PVC-spuiter en moest ik de naden van de auto's waterdicht spuiten. Later heb ik nog een jaar weekendwerk gedaan voor de Transit. En de laatste twee jaar werkte ik in de ruwbouw van de Mondeo.

Het is maar hoe je je prioriteiten stelt en welke ambities je hebt. Ik ging werken om mijn boterham te verdienen. Binnen het bedrijf probeerde ik me zoveel mogelijk sociaal te engageren: conflicten oplossen, vertalen, bemiddelen... Op die manier probeerde ik me wat nuttig te maken. Aan de band maak je je wel nuttig als schakel binnen een heel grote organisatie, maar voor je zelf haal je daar heel weinig voldoening uit. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die nadat ze uitgetikt zijn, zeggen: 'vandaag heb ik me nu eens echt nuttig gemaakt'.

Dat is misschien nog hetgeen mij het meest tegen de borst stuit. We zijn jaren flexibel geweest. We hebben alles gedaan wat de directie ons vroeg. We hebben op zaterdagen gewerkt, we hebben overuren gemaakt, de week daarna zijn we gaan doppen,... We waren flexibel als maar kan. De Fordfabriek is ook een voorbeeld op vlak van diversiteit. In veertig jaar tijd is het uitgegroeid tot een bedrijf waar heel veel andere bedrijven kunnen van leren en daarom is het heel erg dat juist Ford Genk nu zo getroffen wordt.

Ik heb er heel graag gewerkt omdat diversiteit er geen dode letter was. Er werken zoveel culturen naast elkaar, mannen en vrouwen, mensen met een medische beperking, noem maar op en iedereen probeerde zo veel mogelijk solidair te zijn.

Wij komen veel meer met elkaar in contact. We komen elkaar dagelijks tegen. Dat doet er veel aan. Als je elkaar alleen maar kent van de krant of van de tv, krijg je serieuze problemen. Vijftien jaar geleden ben ik daarom begonnen met een voetbalploeg. Ik merkte dat veel Genkse jongeren ook met die vooroordelen zaten: 'alle Genkenaren zijn goed, maar alle andere Belgen zijn dikke racisten'. Maar toen ze via de matchen in contact kwamen met die andere Belgen zagen ze dat het nog wel meeviel. Ook die Belgen zagen zo dat die allochtonen niets te maken hebben met de verhalen die ze altijd in de krant lezen.

Mijn collega's hebben mij verkozen tot bijblijver omdat ik mij binnen het bedrijf verdienstelijk maakte op sociaal vlak. Ik bemiddelde bij conflicten. Buiten het bedrijf zette ik mij in voor kansarme jongeren. Ik geef vorming rond diversiteit en daarom vonden mijn collega's dat ik die prijs verdiende.

Tijdens de vorige Ramadan wilden enkele jonge moslims hun pauze pakken op het moment dat ze de vasten mogen breken. Dat heeft tot een heus conflict geleid. Maar het bleek praktisch onmogelijk om de band stil te leggen om vier te laten gaan eten. We hebben dat opgelost door de twee partijen samen te brengen. Doordat het probleem bespreekbaar werd hebben die jongeren dat ook aanvaardt.

Ik werk momenteel als bijblijfconsulent bij het ACV. Dat is een project waarbij we werkzoekenden proberen te orienteren naar opleidingen die bij hun interesses aansluiten.

De laatste tijd nog iets meer dan vroeger. Het contact heb ik nooit verloren. We zijn elkaar blijven volgen via e-mail of telefoon. Als er feestjes zijn, word ik ook nog altijd uitgenodigd. Maar momenteel vragen mensen mij of ik hen straks niet wil begeleiden. Zij weten nu al dat ze kans maken om bij die drieduizend te zijn. Het spreekt vanzelf dat mijn deur openstaat voor mijn collega's.

Ik hoop van niet. Bij het ACV voel ik me als een vis in het water. Ik doe nu eigenlijk het werk dat ik al 15 jaar als vrijwilliger doe. Ik heb van mij hobby mijn werk gemaakt en hoop dus dat dit project zo lang mogelijk blijft bestaan.

Als ik zo links en rechts de reacties hoor, denk ik dat er heel veel volk gaat komen. Iedereen wil zijn solidariteit betuigen en dat is goed. Het is nodig. De mensen zijn echt in paniek en zitten thuis met de schrik om het hart. Als je wil, zal je mij daar wel tegen het lijf lopen. Ik probeer zaterdag zoveel mogelijk handtekeningen op te halen.

Voor meer info over de petitie kan je terecht bij Belgin Ozgunes, G. Lambertlaan 43 bus 1, 3600 Genk
Telefoon: 089/84.11.83 of 0494/43.67.78

arch/ive/ief (2000 - 2005)