Eén vakbond, één strijd ?

Sinds geruime tijd wordt het ABVV, en dus ook de verschillende centrales, opgesplitst in twee kampen, met name SPa-gezinden en andersdenkenden, meestal maar niet altijd dus PVDA’ers. Dit is nooit een probleem geweest omdat er binnen een democratische vakbond ruimte moet zijn voor verschillende stromingen.
De nationale leiding laat echter geen kans onbenut om op de “gevaren” van de andersdenkenden, lees PVDA’ers, te wijzen, daar waar het werkelijke gevaar eerder schuilt in het openlijk steunen van SPa, een partij die elk socialistisch denken overboord gooide en openlijk pleit voor privatisering van openbare diensten en het witwassen van zwart geld, van sociale rechtvaardigheid gesproken !

Voor de laatste parlementsverkiezingen werd Resist zelfs op één lijn gesteld met het Vlaams Blok en werd gewaarschuwd om op geen van beide partijen te stemmen, maar je stem te geven aan een democratische (lees SPa) partij. Verwonderlijk is evenwel dat dit de eerste keer was dat het ABVV waarschuwde voor de gevaren van extreemrechts, daar waar het
Vlaams Blok toch al heel wat langer dan vandaag een gevaar voor de democratie vormt.

Wat betreft Ford Genk : deze zaak is echt wel te vergelijken met Renault Vilvoorde, alleen hanteert men ditmaal een heel andere tactiek, namelijk die van verdeel en heers.
Zolang men de werknemers in de waan laat dat Ford Genk nog kan blijven bestaan, wordt het moeilijk om alle werknemers op te roepen tot actie. Mijn voorspelling (en ik hoop van harte voor alle mensen van Ford Genk en aanverwante bedrijven dat ik geen gelijk krijg) : afvloeiïng van 3000 mensen nu, volledige sluiting van het bedrijf ten laatste in 2005.
Er zijn heus wel lessen getrokken uit Renault Vilvoorde, dit zowel door werkgevers als door onze vakbonden.

arch/ive/ief (2000 - 2005)